Mijn 2017: Piek heeft de duivel uit zijn hoofd verdreven

• Marc van Veen

  redacteur NOS Sport

Begin 2015 was het op. De ellende had zich zo hoog opgestapeld in zijn hoofd, dat hij nog maar één uitweg zag. Jeroen Piek wilde niet meer leven. De bobsleeër was, na een reeks zware tegenslagen, aan het einde van zijn Latijn. Eenzaam, leeg: de pillen en antidepressiva kregen hem niet meer op de rails.

Twee jaar na de donkerste periode in zijn leven zoekt hij in Heerenveen naar de juiste woorden. "Ik moet gewoon doen wat ik graag doe. Dat is sporten. Ik ga toch nog een keer alles geven om de Olympische Spelen in Pyeongchang te halen", geeft hij zijn voornemen voor 2017 aan.

Uitgerekend de Olympische Spelen brachten hem twee jaar geleden aan de rand van de afgrond. Piek, in zijn jeugdjaren een talentje op de sprint in het noorden van het land, zou en moest ooit aan het grootste sportevenement ter wereld deelnemen. Die dwangmatige gedachte kreeg richting de Olympische Spelen van Sotsji (2014) meer en meer de overhand.

Tweede kans

"Ik zag bobsleeën als een tweede kans om mijn droom te verwezenlijken", zegt de 26-jarige Fries uit Heerenveen. Na jaren atletiek was hij er in 2010 wel achter gekomen dat hij nooit in de voetsporen zou treden van zijn Amerikaanse sprintidolen Maurice Greene en Justin Gatlin.

Van bobslee had hij amper gehoord toen Arnold van Calker na de Winterspelen van Vancouver (2010) bij een atletiekwedstrijd informeerde of Piek een keer wilde meetrainen met het bobsleeteam van zijn broer Edwin van Calker.

"Ik wist ook helemaal niet dat Van Calker in Vancouver niet naar beneden was gegaan. Toen ik die bobsleeërs de eerste keer zag, heb ik me echt afgevraagd wat ik tussen die 'beren' moest."

Verrassing

Het klikte bij de eerste kennismaking in Harderwijk en Piek wilde het avontuur wel aangaan. Het trainingsbeest dook het krachthonk in, zag zijn spiermassa dagelijks groeien en werkte zich snel op tot een vaste waarde in het team van Van Calker.

Hij zat in de viermansslee die in februari 2012 in Lake Placid verraste met de vierde plaats op de WK en maakte deel uit van de formatie die in december 2013 op dezelfde Amerikaanse bobbaan kwalificatie voor Sotsji afdwong. "Het ging allemaal snel, te snel is nu wel duidelijk."

"Alles leek perfect. Het kwam geen moment in me op dat ik er bij de Spelen in Sotsji niet bij zou zijn", kijkt hij nu terug op de periode waarin de ellende eigenlijk begon. Piek hoefde bij een duwtest in december in Duitsland alleen maar even te laten zien dat hij bij de beste vier remmers behoorde om zijn olympische koffer in te pakken.

Wereld stort in

"Ik was echter geblesseerd. Na het succesvolle seizoen 2012-2013 had ik keihard doorgetraind. Ik kwakkelde met een knieblessure, maar nam geen rust. Ik was bloedfanatiek, helemaal gefixeerd op die Spelen."

"Ik draaide door, er zat geen rem op; met trainen, zelfs voeding werd een obsessie. Bij de beslissende duwtests in Oberhof was ik niet fit en ik blokkeerde volledig. Na de eerste dag wist ik het al. Van vaste kracht stond ik er ineens naast. Daar had ik nooit rekening mee gehouden. Mijn wereld stortte in."

Piek volgde de Spelen verbeten vanaf de bank thuis. "In 2015 zou de WK in Winterberg zijn, voor Nederlandse bobbers een prachtige locatie. Ik heb na het missen van Sotsji direct mijn zinnen gezet op dat WK. Bij de trainingen ging het gas er vol op. Ik zou wel even laten zien dat iedereen het mis had gehad bij de keuze voor Sotsji, maar mijn knieblessure was nog niet weg. Ik hield mezelf voor de gek in die tijd."

Ontslag

Aan het einde van 2014 besloot Van Calker echter te stoppen. Het team werd ontbonden. Er volgde nog een afscheidsfeest in Groningen, waar het lijntje brak bij Piek. Op dezelfde dag van het feest had hij zijn ontslag gekregen, in dezelfde periode werden oma's van de sporter en zijn vriendin Tessa ernstig ziek. "Geen sport, geen werk, geen hobby, vervelende dingen in mijn privéleven: de ellende stapelde zich op."

"Ik kwam er niet meer uit, wist niet wat er loos was. Ik kon niet meer nadenken, niet meer slapen, ik raakte uitgeput. In mijn ogen was ik mijn identiteit verloren. Het was een grote puinhoop. Mijn ouders hebben toen de huisarts ingeschakeld. Daar hebben we direct een gesprek gehad. Zijn advies: zoek een paar dingen op die je leuk vindt om te doen. Daar was het echter allang te laat voor."

Dagopvang GGZ

De toestand van Piek verslechterde snel. "Ik zat thuis, trok alles in twijfel, ging bij alles vragen stellen. Het maalde maar door in mijn hoofd; het was helemaal mis met me. Op Nieuwjaarsdag 2015 zei ik tegen mijn vriendin Tessa: ik wil hier niet meer zijn. Ik hoef niet meer te leven. Voor haar was dat het moment om in te grijpen."

Piek kwam in dagopvang van de GGZ terecht, vijf dagen in de week, zes maanden lang. De suïcidale gedachten verdwenen niet direct. "Je belandt in een groep met mensen die dezelfde klachten hebben. Ik was echter een topsporter en begreep die mensen niet. En zij begrepen mij niet. Ze wisten niets van topsport. Het hielp me allemaal niet verder."

Uiteindelijk zocht Piek contact met een sportpsycholoog. "Heel langzaam kreeg ik weer wat vertrouwen. Ik kwam erachter dat ik gewoon graag wilde sporten. Die sportpsycholoog heeft me gestimuleerd toe te geven aan mijn wens. Dat is een nieuw begin geweest."

Rust en regelmaat

Begin vorig jaar maakte hij voorzichtig weer zijn eerste stappen op de atletiekbaan. Inmiddels heeft hij een baan als sportinstructeur bij Balans in Heerenveen. Hij traint weer met zijn oude atletiekcoach Jeroen van Os. Rust en regelmaat zijn teruggekeerd in zijn leven.

"Het bezetene is weg, het duiveltje in mijn hoofd is verdwenen. Ik heb mezelf weer onder controle. Ik train weer veel, heb een doel. Ik luister beter naar mijn lichaam, heb afleiding door mijn nieuwe werk. Ik ben trots op waar ik nu sta, hou elke stap netjes bij in een logboek."

Piek heeft de zeer duistere periode in zijn leven afgesloten en durft weer vooruit te denken. De Olympische Spelen van Pyeongchang bijvoorbeeld. Mogelijk als remmer in het team van Ivo de Bruin, die deze winter en komend seizoen olympische kwalificatie moet zien af te dwingen.

Niet bang voor valkuilen

"Ik hoop in de komende maanden fysiek zo goed te worden dat ik na de zomer van betekenis kan zijn voor Ivo. Ik wil graag naar de Spelen. Dat gevoel leeft nog steeds, maar wel op een normale manier."

"Ik ben niet bang voor valkuilen of een afknapper als het niet lukt. Ik heb alles meegemaakt, weet hoe het is bijna alles kwijt te raken. Dat laat ik niet meer gebeuren."