Na Parijs zit het er écht op voor Sanne Wevers: 'Moet er bijna van huilen'
Hoe graag ze nog één keer wil schitteren op de Olympische Spelen, het allerhoogste podium waarop ze acht jaar geleden een sensationele gouden medaille op de balk veroverde? Sanne Wevers meet het gemakshalve af aan het aantal nachten dat ze de voorbije tweeënhalve maand in haar eigen bed sliep. Die zijn, met gemak, op de vingers van één hand te tellen. "Dit zegt genoeg."
32 jaar is de turnster inmiddels, een veterane in haar métier. Gekroond tot olympisch kampioene bovendien, op die gedenkwaardige vijftiende augustus van het jaar 2016, waar ze in Rio de Janeiro met een ongeëvenaard puntentotaal van 15.466 zelfs het Amerikaanse fenomeen Simone Biles achter zich hield.
Roze wolk
In de jaren die volgden kieperde ze met donderend geraas van de roze wolk. Het grensoverschrijdend gedrag in het Nederlandse vrouwenturnen, het stoppen van het topsportprogramma door turnbond KNGU, de beschuldiging én vrijspraak van vader en trainer Vincent. Wevers ging door tot de Olympische Spelen van Tokio, strandde daar roemloos als veertiende in de kwalificatie en liet daarop het turnen voor wat het was.
Ze was er écht klaar mee. Althans, dat dacht ze.
Op de kop af 607 dagen verscheen ze niet in competitie. Pas 492 dagen vóór Parijs gaf ze toe aan het onderhuidse gekriebel. In april 2023 maakte ze haar internationale rentree op de tien centimeter brede balk. Waar de evenwichtskunstenares nog toe in staat was, bleek die maand in Antalya. Daar greep ze de Europese titel.
"Lieke (haar tweelingzus en ook turnster, red.) en ik droomden er als kind van om één keer deel te mogen nemen aan de Olympische Spelen. Nu staan we er voor de derde keer. Rio was heel bijzonder, Tokio iets minder." Eén ding is nu al zeker. "Parijs wordt een totaal andere beleving ten opzichte van drie jaar geleden."
In de aanloop naar de Spelen trainde en woonde de tweeling dik een maand in de Franse hoofdstad. Het was een race tegen de klok voor de twee herintreders (Lieke was na Tokio zelfs twee jaar geen turnster meer) om hun olympische oefeningen tijdig af te krijgen.
In die periode stelde Sanne Wevers zich vaak dezelfde vraag. "Wat motiveert mij nog om nog één keer naar de Spelen te willen gaan?" In het antwoord zat de uitdaging voor een nieuw programma opgesloten. "Ik wilde kijken of ik mijn eigen grens nog een keer kon verleggen. Daar heb ik heel hard aan gewerkt."
Reproduceren
De route naar Parijs week af van die naar Rio. "Toch heb ik, met name aan de mentale kant, veel kunnen reproduceren van wat ik destijds heb gedaan. Daar heb ik zeker baat bij gehad. Terugdenken aan die tijd en me voor de geest halen hoe ik me toen voelde, dat bood echt steun."
"Ik ben inmiddels acht jaar ouder en de wereld om me heen is sindsdien totaal veranderd. Maar de manier waarop je naar de Spelen toeleeft, dat je er weer heel veel zin in hebt en kansen voor jezelf ziet, dat is wel hetzelfde."
"Parijs lijkt veel meer op Rio dan op Tokio. In Brazilië had ik echt dat vrije gevoel. De stadions waren bijvoorbeeld niet af, maar voor mij was dat allemaal prima. Tokio was door alle omstandigheden té georganiseerd. Als vrijgevochten persoon hoop ik in Parijs die vrolijkheid van Rio weer te ervaren."
Lokroep
Wat ook anders is: de zussen vormen niet langer het stereotype van de tweeling. "Dat heeft met onze leeftijd te maken. Tegenwoordig zijn we allebei onze eigen persoon en hebben we buiten de training om ons eigen leven. Terwijl we acht jaar geleden nog samenwoonden, om maar iets te noemen. Het voelt allemaal anders. We delen niet langer constant alles met elkaar."
Geheel op eigen benen gaat Sanne Wevers nog één keer de strijd aan met het toestel dat haar veel bracht en minstens zoveel van haar vroeg. "Na Tokio was ik vooral nieuwsgierig naar het nieuwe leven, het bestaan na de topsport."
Maar de lokroep van haar derde Spelen bleek onweerstaanbaar. "Ik gunde mezelf een ander einde van mijn loopbaan dan Tokio."
Parijs halen was geen kwestie van moeten om van een geslaagde loopbaan te kunnen spreken, benadrukt ze. Het is eerder een kwestie van mogen geweest. Een eigen keuze uit vrije wil. Wanneer Tokio in alle opzichten normaal was geweest, had ze waarschijnlijk nu niet op de Spelen gestaan.
"Ik wil heel graag nog één keer alles geven. Wat dat precies betekent, valt bijna niet in woorden uit te drukken. Het is heel erg een gevoel. Ik ben blij dat ik dit nog een keertje mág doen."
"Als ik erover begin, moet ik bijna huilen, Zo emotioneel word ik ervan. Dat ik dit nog één keer in mijn leven écht mag beleven, voordat het straks allemaal eindigt. Ik heb vaak gezegd dat het heel bijzonder is dat ik dit nu nog mag doen. Omdat ik weet dat mijn carrière eindig is, dat het ooit een keer stopt. Ik weet dat het gevoel dat ik nu heb nóóit meer op deze manier gaat terugkomen. Dat is precies waarom ik er zó van kan genieten."
