Comeback van Lieke Wevers: 'Turncrisis was een nachtmerrie, zo wil je niet eindigen'
Alsof ze niet weg is geweest. Zo vertrouwd loopt de 32-jarige Lieke Wevers door de turnhal in Varsseveld, omgeven door de mensen met wie ze al jaren samenwerkt. Tweelingzus Sanne, die haar pirouettes traint op de balk. Vader en trainer Vincent, die zijn aandacht verdeelt over het selecte groepje turnsters, waartoe ook Naomi Visser en Sara van Disseldorp behoren.
Geroutineerd loopt meerkampster Wevers naar de spiegelwand, doet haar haren in een knot en vervolgt haar ronde langs de vier toestellen. Als ze op het punt staat om haar elementen te oefenen, is de volledige focus zichtbaar op haar gezicht. Lieke Wevers heeft nog een missie te volbrengen.
Volgend jaar wil zij nog één keer in de Olympische spotlights staan, om haar turncarrière af te sluiten: "Hopelijk kan ik het boek straks goed dichtdoen."
Hoe anders was dat in 2021, tijdens de Olympische Spelen in Tokio. In Japan wist Lieke Wevers zich weliswaar te plaatsen voor de meerkampfinale, maar fysiek en mentaal was ze gesloopt. De jaren van turncrisis - eerst corona, later getuigenissen over wijdverspreid machtsmisbruik in de sport - trokken een zware wissel op haar als topsporter en op de familie Wevers.
Diep ongelukkig
Eigenlijk voelde zij zich op 's werelds grootste sportpodium diep ongelukkig. "Veel pijn, ik voelde mij verloren. Het was een nachtmerrie. Een zwart hoofdstuk in mijn carrière, terwijl het eigenlijk een highlight moest zijn voor mij en voor het team. Zo wil je niet eindigen."
Toch was een doorstart van haar loopbaan op dat moment ver weg. "Mijn gezondheid was onder de maat door de Spelen en alles wat erbij kwam kijken. Daarna is het potje heel lang leeg geweest en heb ik een lange herstelfase gehad. Daar heb ik zelf de regie in gepakt. Nu kan ik eindelijk mijn lijf weer gebruiken als instrument om te doen waar ik zo goed in was. En dan komt ook de vreugde voor de sport weer terug."
Het goede gevoel ontstond toen Lieke Wevers verhuisde naar Noorwegen, waar zij aan de slag ging als trainster van junioren en senioren, onder meer van de nationale selectie. "Ik was echt nieuwsgierig of ik van het coachen mijn levenswerk wilde maken. Dat was voor mij een vraagteken. Nog steeds wel eigenlijk, maar het heeft mij veel goeds gebracht."
Wevers ontdekte in Noorwegen wat voor coach zij is. "Ik denk dat ik een hele menselijke coach ben, die de turnsters heel persoonlijk benadert. Maar er waren ook dingen waarin ik nog geen ervaring had. Vangen bijvoorbeeld, en wedstrijdbegeleiding. Het was leuk om mij daar ook in te ontwikkelen."
Parallel aan haar job als coach werkte Wevers in Noorwegen ook aan haar eigen turntoekomst. "Het turnklimaat daar was heel prettig. Vriendelijk en positief. Dat kwam mijn herstel ten goede."
Het leidde tot een terugkeer naar Nederland waar Wevers nog één keer vol voor het olympisch avontuur wilde gaan. "In Nederland waren de omstandigheden inmiddels verbeterd. Er kwam weer wat hoop voor mij. Daarbij voelde ik de tijd tikken richting Parijs. Je mag geen kansen laten liggen. Dus ben ik er weer vol ingedoken."
Kantelpunt
Desondanks was Lieke Wevers aanvankelijk onzeker over de herstart. "Die eerste basis leggen duurt heel lang. Daarin voel je zelf ook veel twijfels. Het lijf voelt dan nog roestig. Daarbij ben ik niet meer de jongste. Dus dacht ik zelf soms ook: lukt het eigenlijk wel?"
Als ik ook maar een procent kan groeien, dan ga ik daarvoor.
Het kantelpunt was een periode in oktober in Los Angeles, waar Wevers niet zozeer turn-technisch trainde, maar vooral werkte aan haar fysiek. "De basis is dat je je instrumenten op orde hebt: kracht, lenigheid, conditie. Toen ik terugkwam voelde ik dat ik kon gaan bouwen aan mijn programma. Het geloof is weer terug."
Met het geloof komen ook de ambities, ruim een half jaar voor de Spelen van Parijs. "Het liefst wil ik zo snel mogelijk weer op mijn oude niveau zijn. En ik denk ook al aan enkele upgrades die ik op verschillende toestellen wil maken. Ik wil het maximale uit mezelf halen. Als ik ook maar een procent kan groeien, dan ga ik daarvoor. Aan het einde van mijn loopbaan wil ik alles hebben gegeven."
Schitteren in Parijs, dat zou de cirkel rondmaken voor Wevers. Maar na haar lange afwezigheid is het eerst zaak om zich in het Nederlandse team te turnen. In de strijd om een ticket krijgt zij te maken met concurrentie van erkende meerkampers als Eythora Thorsdottir, Naomi Visser, Vera van Pol en Tisha Volleman. In het team is plek voor slechts vijf turnsters.
"Ik zie het als een uitdaging om de meerkamp weer op de rit te krijgen. Mijn kracht zit vooral in de technische toestellen en mijn stabiliteit op balk. Volgens mij is het kansrijk. Overal nog een schepje er bovenop en dan hoop ik goed genoeg te zijn."
En hoe het dan moet eindigen, in die indrukwekkende arena aan de Boulevard de Bercy, dat is niet uit te drukken in klasseringen of medailles. Het moet vooral lezen als een punt, of liever nog een uitroepteken, als slot van een lang en enerverend turnboek. "Goed afsluiten, dat is met een voldaan, tevreden gevoel. Misschien is dat niet meetbaar, maar wel voelbaar voor mij."
