Mijn 2023 | Wielerinstinct bracht Bredewold verrassend EK-goud: 'Niet de bedoeling'
2023 loopt ten einde. Elf sporters en één trainer kijken in de traditionele eindejaarsserie terug op een bewogen jaar. Vandaag: wielrenster Mischa Bredewold.
Het was misschien wel de meest verrassende wieleruitslag van het afgelopen jaar. Het Europees kampioenschap bij de vrouwen werd niet gewonnen door wereldkampioene Lotte Kopecky of door een van de Nederlandse kopvrouwen, titelverdedigster Lorena Wiebes en Tourwinnares Demi Vollering.
Het was debutant Mischa Bredewold die op de voormalige Drentse vuilnisbelt na een solo als eerste boven kwam, tegen alle verwachtingen en vooraf bedachte plannen van de sterke Nederlandse ploeg in.
"Wat heb ik gedaan?!", dacht de 23-jarige Amersfoortse terwijl ze bovenop de VAM-berg als kersvers Europees kampioen op het asfalt lag. Haar gedachten flitsten terug naar 2018, toen ze na een zwaar ongeluk eerst opnieuw moest leren lopen.
Ongeloof
Aan de keukentafel van haar ouderlijk huis in Amersfoort speelt Bredewold de film van 2023 nog een keer af in haar hoofd. Als je haar een jaar geleden had verteld dat ze nu net haar eerste trainingskamp in de Europese kampioenstrui achter de rug zou hebben, had ze je vol ongeloof aangekeken. "Het gaat allemaal zo snel..."
Afgelopen winter maakte Bredewold de overstap van opleidingsploeg Parkhotel Valkenburg naar SD Worx, de beste vrouwenwielerploeg ter wereld. In die nieuwe omgeving kwam de ontwikkeling van Bredewold in een stroomversnelling terecht.
Voor haar eerste trainingskamp met het sterrenensemble was ze enorm gespannen. "Ik scheet echt in m'n broek", lacht Bredewold, die naast het wielrennen ook een studie biomedische wetenschappen en een minor filosofie volgt.
Als een spons probeerde ze tijdens die eerste winterse trainingskampen de professionaliteit van wereldtoppers als Vollering en Kopecky in zich op te nemen. "Het inspireerde me. Ik heb veel van die meiden geleerd, vooral op het gebied van leven als prof."
Haar doelen voor 2023 had ze, zoals elk jaar, netjes opgeschreven in een boekje. "Dat waren instapdoelen. Verbeteren, leren, aanpassen aan het team, tactisch beter worden. En misschien een heel kleine koers winnen. Maar dat was meer een droom dan dat het een echt doel was."
Zeges, Tour en WK
In eerste instantie had Bredewold erop gerekend dat ze in alle wedstrijden een ondersteunende rol zou hebben. Maar toen ze na een moeizame winter, waarin ze veel ziek was, goed presteerde in de voorjaarsklassiekers, groeide haar vertrouwen.
Bredewold boekte drie individuele zeges en werd geselecteerd voor de Tour de France Femmes, die kopvrouw Vollering na een bewogen week won.
Ook mocht ze het WK rijden ("een mega-mijlpaal, zo waanzinnig"), waar ze zichzelf verbaasde maar na een val moest opgeven. "Het baalmoment van het jaar."
Het Europees kampioenschap in Drenthe was de afsluiting van haar seizoen. Bredewold had er zin in, voelde zich ontspannen. En ze was in vorm. Bondscoach Loes Gunnewijk had haar aangewezen als 'buddy' van Lorena Wiebes in de finale. Als er in de laatste ronde niemand vooruit was, zou de Nederlandse ploeg niet meer aanvallen. Dan zouden ze voor de rappe Wiebes rijden.
Puur op instinct
En toen was daar opeens dat moment, op iets meer dan tien kilometer van de finish. Bredewold, die net weer bij de voorste groep was aangesloten, plaatste zonder na te denken een demarrage.
"Het was niet het plan om weg te rijden. Het was echt een keuze puur op instinct. Ik voelde zó sterk dat er iemand weg moest rijden. Daarna dacht ik wel: shit, nu is het plan veranderd. Nu moet het wel goed gaan. Ik voelde megaveel druk."
Daar hebben we het wel even goed over moeten hebben.
In de kilometers voor de laatste beklimming van de VAM-berg dacht ze helemaal niet aan winnen. "Ik was heel berekenend aan het rijden, was de hele tijd bezig met die meiden achter me." Pas toen ze aan de klim begon en zag dat ze nog een aardige voorsprong had, begon Bredewold erin te geloven.
In de laatste meters schreeuwde het Nederlandse publiek haar naar de streep. "Een paar mensen riepen: je gaat het halen. Toen kwam het helemaal over me heen. Ik dacht: wát?!"
Bredewold glundert als ze het vertelt. "Het was echt ongelofelijk, in mijn eigen hoofd ook. Ik had het totaal niet verwacht. Dat maakt het misschien ook wel extra mooi."
Na de eerste euforie voelde Bredewold al snel dat ze wel iets uit te leggen had aan SD Worx-ploeggenoot Wiebes. Die was zichtbaar teleurgesteld na haar tweede plaats en verrast dat Bredewold nog een aanval had geplaatst.
Bredewold: "Dat besef kwam na de ceremonie. Ik moest wel even uitleggen waarom ik van het plan was afgeweken. Dat ze niet dachten: die heeft haar middelvinger opgestoken en gedacht: ik ga lekker voor mijn eigen hachje rijden."
"Je kunt een plan maken, maar je kunt de koers nooit voorspellen. Dat hoort ook bij wielrennen. Ik heb toen zo sterk mijn instinct gevolgd. Ik heb echt geen seconde nagedacht. Pas achteraf dacht ik: dit was helemaal niet de bedoeling. Maar toen had ik het al gedaan."
"Daar hebben we het wel even goed over moeten hebben. Maar uiteindelijk is dat ook goed gegaan, gelukkig."
'Meisje van het ongeluk'
Terug naar dat eerste moment van euforie, vlak na de finish. Toen Bredewold daar op de grond lag met haar handen voor haar ogen, dacht ze voor het eerst na een wielerkoers weer aan het ongeluk dat haar vijf jaar geleden ver terugwierp.
"Ik voelde in één keer wat er allemaal gebeurd was de afgelopen jaren, waar ik vandaan kom. Van zo diep naar kampioen. Dat was het eerste gevoel dat over me heen kwam."
Op 18-jarige leeftijd werd Bredewold tijdens een trainingsrit bij het oversteken aangereden door een vrachtwagen, met vele breuken en serieuze hersenschade tot gevolg.
"Een jaar lang ben ik bezig geweest om eerst weer mezelf te worden, om opnieuw te leren lopen. Ik was eerst helemaal niet bezig met wielrennen. Maar na een paar maanden heb ik wel de knop omgezet en besloten dat ik weer wilde gaan fietsen", vertelt Bredewold.
"Ik was kort nadat het gebeurd was altijd 'het meisje van het ongeluk'. Dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik wilde het er niet over hebben, ik wilde niet dat mensen ernaar vroegen. Nu heb ik veel meer geaccepteerd dat het wel onderdeel is van wie ik ben. En ook van mijn carrière. En dat het ook iets heel moois mag zijn. Het is onderdeel van mijn verhaal. Dit is voor het eerst dat ik dat zo voel."
