Half jaar na coma keert Vader terug in peloton: 'Hoop op Fabio-scenario'

• Arthur Huizinga

Het bericht kwam toch onverwacht, als een zonnestraal op een donkere regendag: wielrenner Milan Vader keert terug in het profpeloton.

Een half jaar geleden lag hij twaalf dagen in coma, na een afschuwelijke valpartij in de Ronde van het Baskenland. De diagnose: acht gebroken ribben, ruggenwervel gebroken, gebroken schouder, sleutelbeen, oogkas en jukbeen. Door een gescheurde en beklemde halsslagader scheerde hij zelfs even langs het randje van de dood.

Dinsdag maakt Vader zijn rentree in de zesdaagse Cro Race, ook wel de Ronde van Kroatië. Niet een van de meest prestigieuze afspraken op de wielerkalender. Wel een van de meest fotogenieke trouwens, met prachtige plaatjes langs de Dalmatische kust.

Het voelt alsof je comeback sneller komt dan verwacht?

"Dat klopt", zegt Vader grinnikend. "Bij Jumbo-Visma had volgens mij ook niemand dit verwacht. En de doktoren al helemaal niet. Maar ik had zelf wel zoiets van: het zou wel heel lekker zijn als ik dit jaar nog kan koersen. Daar heb ik alles aan gedaan."

In mei stond je eigenlijk nog aan het begin van je revalidatie. Hoe zijn de afgelopen maanden verlopen?

"Volgens mij mocht ik toen nog niet eens buiten fietsen. Het is echt nog een hele tijd onzeker geweest of ik überhaupt ooit nog zou mogen koersen, vanwege de stent in mijn halsslagader dicht bij mijn hersenen en de bloedverdunners die ik moest nemen. Maar op een gegeven moment hebben de doktoren, de ploeg en iedereen die erbij betrokken was besloten: 'Het is een acceptabel risico. Ga er maar voor.'"

Bekijk hieronder een reportage met Milan Vader van 22 mei 2022.

"Op 2 juni maakte ik mijn eerste ritje buiten. Een heel klein ritje van een uur langs de Zeeuwse wateren. Mijn vader ging mee, want thuis vonden ze het nog wel spannend. Zelf vond ik het prima gaan, maar ik kon nog niet achteromkijken. Mijn rug was gebroken geweest en nog hartstikke stijf. Daar kon ik nog niks mee. Maar ik dacht vooral: er zit schot in de zaak, hier kan ik mee verder."

"Daarna heb ik veel in Eindhoven aan mijn revalidatie gewerkt. Heel veel krachttraining en weinig fietsen. Bij de ploeg zeiden ze: 'Eerst moeten we je chassis in orde krijgen en daarna gaan we je pas op de fiets belasten.' Al vrij snel zagen we mijn gewicht omhoog gaan. En de ritjes die ik maakte, gingen ook al steeds beter."

Vervolgens ben je bijna negen weken in Spanje geweest?

"Ik wilde graag op mezelf naar Spanje. Ik heb een appartement in de buurt van El Canteo, vlak bij Alicante. Ik ging met mijn vriendin en verder weinig afleiding: gewoon lekker trainen, eten, slapen. Eigenlijk ging het daar elke week beter."

"Op een gegeven moment deed ik een paar testjes en toen zei mijn trainer Tim Heemskerk (ook de trainer van Jonas Vingegaard en Tobias Foss): 'Nou het ziet er eigenlijk wel goed uit. Ik denk dat je Kroatië wel kunt rijden.'"

"Ik ken Tim al sinds 2012, denk ik. Hij is ook als mountainbiker altijd mijn trainer geweest. Eigenlijk heb ik nog nooit een andere trainer gehad. Dat was ook wel fijn in dit hele proces."

Voordat je terugkeerde naar Nederland heb je eerst nog een bezoek gebracht aan het ziekenhuis in Bilbao?

"Thuis hadden we het er wel eens over gehad: zou je een keer terug willen? Naar de plek van het ongeluk hoeft van mij niet, maar de plek waar het herstel begon wilde ik wel zien en vooral de mensen bedanken."

"Ik heb er drie weken gelegen, maar zelf heb ik dat ziekenhuis natuurlijk nooit gezien. Ik lag in coma. Dus toen ik het ziekenhuis binnenliep, heb ik zelfs mijn vriendin gebeld waar ik heen moest. Ik kwam er niet helemaal uit, dus ben ik gewoon maar naar een afdaling gelopen. 'Is dit de intensive care', vroeg ik. Zei ze: 'Nee, maar voor wie kom je?' 'Voor niemand, ik heb hier zelf gelegen.' 'Oh', zei die mevrouw toen, 'jij bent die wielrenner!'"

"Ze bracht me naar de IC en daar heb ik een hele tijd staan kletsen met die mensen. Uit alle hoeken kwamen dokters en verplegers om te vragen hoe het met me ging. En ook hoe het met mijn ouders ging, want die zijn daar ook drie weken lang elke dag geweest. Ik had een shirtje meegenomen om ze te bedanken en we hebben een foto gemaakt."

"Het was echt heel gek. We stonden daar een beetje te kletsen en niemand had het gevoel: kom, ik moet weer aan het werk. Als ik niet zelf was gegaan, dan hadden we er zo nóg een half uur gestaan. Ze namen er echt de tijd voor, dat gaf een heel bijzonder gevoel."

De Cro Race is ook de eerste koers van jouw ploeggenoot Jonas Vingegaard na zijn Tourzege. Hoe heb jij de Tour beleefd?

"Ik gok dat Jonas ook wel wat aandacht naar zich toe zal trekken. Ik heb genoten van de Tour. Je kon zien dat het een echte teamprestatie is. Van Nathan (Van Hooydonck) tot Wout (van Aert), iedereen heeft zijn steentje bijgedragen."

"Ook als de tv niet aanstond, wist ik wel wie er gewonnen had. Dan ontplofte die groepsapp weer. Via de app heb ik ook regelmatig contact gehad met renners tijdens het herstel. Zo bleef ik wel betrokken. Ik ben nog een dagje meegeweest in de ploegauto tijdens de ZLM Tour. En in de Vuelta ben ik naar de tijdrit geweest, want die was in Alicante. Zo blijf je wel verbonden."

Hoe zien jouw komende weken eruit?

"Na de Cro Race houdt het een beetje op met de kalender. Er staat nog wel een mountainbikewedstrijd in Griekenland in oktober op de planning. Maar hoe we het precies gaan indelen, hangt ook een beetje af van Kroatië."

"Verwacht nog geen resultaten van mij, hoor. Ik ga de Cro Race proberen uit te rijden en waar mogelijk een bijdrage leveren aan het team. Het is vooral fijn om dit jaar nog een keer te kunnen koersen, dan heb je in ieder geval het gevoel dat je nog een seizoen hebt gehad."

"Komende winter ga ik naar Spanje om te trainen. Het voelt niet meer als revalideren, eerder als optrainen naar het niveau dat ik had. En liefst nog iets beter. Waar dat plafond ligt, dat weet ik niet. Ik hoop hetzelfde proces te doorlopen als Fabio Jakobsen. Die is er ook bepaald niet slechter van geworden."