Hassan berust in vierde plaats: 'Je kunt niet slapen en winnen'
Het was de kroniek van de aangekondigde troonsafstand. Wie niet zaait, wist ook Sifan Hassan, kan immers niet oogsten. Het was de reden dat de olympisch kampioene op de tien kilometer op dag twee van de WK atletiek vrede kon hebben met haar vierde plaats op de mondiale titelstrijd.
"Magie bestaat niet. Je kunt niet een paar maanden slapen en dan winnen."
Het resultaat in Eugene was het gevolg van de sportieve winterslaap die achter haar ligt, verduidelijkte de 29-jarige atlete. Maar niet alleen dat. "Ik heb vandaag superslim gelopen. Het tweede gedeelte van de race voelde veel beter dan de eerste 5.000 meter. Ik ben alleen de laatste 200 meter heel erg dom geweest."
Hassan voelde zich zaterdag ineens weer de Hassan van Tokio 2020, toen ze in de laatste bocht haar ultieme aanval dacht te plaatsen. Waar ze een jaar geleden in het zicht van de verlossende eindstreep vleugels kreeg, kostte de versnelling buitenom, in baan 3, haar ditmaal een WK-medaille.
'Ik had moeten wachten'
Ze was niet erg snugger geweest, erkende ze. "Ik voelde me zo goed dat ik te vroeg aanging. Terwijl ik tegen mezelf had moeten zeggen: wacht tot de laatste 100 meter, want je bent niet in topvorm."
Ze bleef om die reden in de laatste luttele meters het antwoord schuldig op de versnelling van de drie koplopers, die door haar voormalige landgenote Letesenbet Gidey in het voordeel werd beslecht: 30.09,94. De vrouw die Hassan een jaar geleden na twee dagen beroofde van haar wereldrecord had uiteindelijk 0,62 voorsprong op Hassan: 30.10,56.
Titelverdediger Hassan rekende in haar enthousiasme buiten het gebrek aan trainingskilometers en wedstrijdritme, erkende ze. "De laatste bocht heb ik heel veel energie verspeeld. Ik kon ook niet echt diepgaan, omdat ik dit jaar onvoldoende heb getraind. De benen zijn nog niet snel genoeg."
Berustend: "Dit is nu eenmaal het gevolg van de beslissing die ik heb genomen. Het is wat het is."
Zonder ook maar een traan te laten boog Hassan iets minder dan een jaar na het voltooien van de als onmogelijk bestempelde trilogie op de olympische 1.500, 5.000 en 10.000 meter van Tokio, goed voor brons en tweemaal goud, in het Hayward Field atletiekstadion deemoedig het hoofd. Waar haar opponenten voorbij de finish stuk voor stuk tegen het tartan zegen, bleef Hassan gewoon op haar benen staan.
Het tafereel liet zich volgens haar eenvoudig verklaren. "Ik voelde geen enkele verzuring."
Ze was, wilde ze er maar mee zeggen, geen moment tot de bodem gegaan. Hassan liep bijna 25 ronden lang slim aan de binnenkant van de baan en liet haar tegenstanders het vuile werk doen. Wie niet sterk is, zo was de gedachte, moet dan maar slim zijn.
De vrouw die bovenmenselijke krachten worden toegedicht op de 5.000 en 10.000 meter wist bovendien alle ogen op haar gericht. Het goud van de WK van 2019 in Doha, de olympische titel van Tokio 2020 het bleek in Eugene geen garantie voor eremetaal.
Hassan kende immers een uiterst moeizame aanloop richting Oregon22, zoals het toernooi in de Verenigde Staten ook wel wordt genoemd. Op 9 september 2021 liep ze tijdens de finale van de Diamond League in Zürich nog de 5.000 meter. Daarna maakte ze kennis met de keerzijden van haar drie olympische medailles.
Ik ben blij dat ik nog een herkansing krijg.
In de maanden die volgden weigerden lichaam en (vooral) geest aanvankelijk dienst. Ofschoon het hardlopen de voorbije jaren haar leven 24 uur per dag bepaalde, kreeg Hassan het niet meer opgebracht de training te hervatten. Drie weken vakantie mondde uit in een periode van drie maanden inactiviteit waarin ze zich bezon over haar toekomst.
Begin dit jaar hervatte ze de training op een laag pitje in Namibië en Ethiopië, waar ze een lichte beenblessure opliep. Trainen wilde Hassan het eigenlijk niet noemen. Daarmee begon ze, naar eigen zeggen, pas een kleine drie maanden voor de WK.
Slechts één wedstrijd
Het was dat ze de mondiale titelstrijd niet wilde en, als gevolg van contractuele verplichtingen met sponsors, kon schrappen uit haar agenda, verklaarde ze. "Anders was ik dit jaar helemaal niet in actie gekomen."
Haar wedstrijdkalender van 2022 besloeg tot zaterdag slechts één wedstrijd. Tussen de trainingen op 2.134 meter hoogte door, in haar vertrouwde tijdelijke uitvalsbasis Park City, liep ze in haar woonplaats Portland een race over 5.000 meter. Het was een uitje, meer feitelijk niet.
Na drie jaar waarin haar leven 24 uur per dag in het teken had gestaan van de Spelen van Tokio was het nodig om de teugels te laten vieren, verduidelijkte ze in Eugene nog maar eens.
"Ik weet wat ik van 2019 tot en met 2021 allemaal heb gedaan. Het is een bewuste beslissing die ik heb genomen om het rustiger aan te doen. Natuurlijk had ik hier graag een medaille gewonnen. Heel graag, zelfs. Dit resultaat is alleen het gevolg van de beslissing die ik heb genomen."
Ze wil volgend jaar weer goed zijn, als Boedapest het decor is van de wereldkampioenschappen. En ze wil nog beter zijn in 2024, wanneer ze bij leven en welzijn haar twee olympische titels verdedigt.
Maar, haastte zich daaraan toe te voegen, ook in Eugene wil ze zich nog doen gelden. Als ze met zo weinig arbeid vierde van de wereld kan worden op de 10.000 meter, wat is er dan wel niet mogelijk op de halve afstand die vanaf donderdag geprogrammeerd staat, vroeg ze zich in de catacomben hardop af.
De snelheid die ze van nature meeneemt vanuit de 1.500 meter kan haar op dat nummer wel eens in de kaart spelen. Ze prees zich gelukkig dat ze ten langen leste toch maar had ingeschreven voor twee looponderdelen. "Ik ben blij dat ik nog een herkansing krijg."
