Langzaam gaat Amy Pieters vooruit: 'Volgende stap is dat ze weer leert praten'
Ze zit weer naast hem aan tafel. Ze knikt naar hem, lacht af en toe instemmend. Soms is er een glimp te ontwaren van de oude Amy. Het is eigenlijk het mooiste vaderdagcadeau dat Peter Pieters zich kan wensen.
Maar aan de andere kant: zijn dochter, die komende zaterdag haar nationale wielrentitel op de weg niet zal kunnen verdedigen, is niet de oude. "Het is een hele lange weg."
Zoals ze afgelopen zondag aan de keukentafel in haar ouderlijk huis aanschuift, zittend in een rolstoel, is Amy Pieters nog lang niet de Amy die ze was vóór 23 december, de dag waarop een zware val haar in een coma van bijna drie maanden deed belanden.
Het is nog altijd de vraag in hoeverre ze, na het hersenletsel dat ze opliep, ooit weer de oude zal kunnen worden. Als vader Peter haar arm even aanraakt, kijkt ze op en lacht ze naar hem. Praten kan ze nog niet.
Niet langer verstoppen
Maar hoeveel geduld de progressie ook vergt, de familie wil haar niet langer verstoppen voor de buitenwereld. Zeker niet nu het NK eraan komt, het kampioenschap waar ze in 2021 eindelijk de titel pakte na zoveel ereplaatsen. "Mensen zijn benieuwd hoe het met haar is."
Ze begrijpt steeds meer als je iets vraagt. Dan knikt ze ja of nee.
En hoe het met haar is? "Er is mondjesmaat progressie. Ze revalideert in Dordrecht, maar in de weekenden is ze nu thuis. Ze komen haar vrijdag brengen en wij brengen haar zondagavond weer terug. Dat is nu heel fijn. En dat is ook goed voor haar, dat merk je wel. "
Het is een flinke vooruitgang ten opzichte van half maart, de periode waarin ze net ontwaakte. "Ze werd wakker op een heel laag niveau. Er kwam heel weinig reactie uit haar. Heel langzaam is dat de laatste maanden verbeterd."
"Ze moest eerst zelf leren ademen, vervolgens moest ze leren eten en nu eet ze eigenlijk al volledig met ons mee. De volgende stap is dat ze zelf leert praten."
Ze is nog deels verlamd. "Haar rechterarm en rechterbeen, dat gaat nog niet. Ze moet overal bij geholpen worden. Maar we blijven hoop houden. Ook de behandelend artsen zien vooruitgang."
Communicatie is wel steeds vaker mogelijk. "Ze begrijpt steeds meer als je iets vraagt. Dan knikt ze ja of nee. Je merkt ook steeds meer dat ze haar eigen wil weer heeft. Dat ze af en toe nee zegt. Wil je eten? Nee. Maar ondanks alles is ze vrij optimistisch, vrij vrolijk in de omgang."
Verbindingen
Het frustrerende voor de familie blijft: de artsen kunnen geen zinnig woord over de toekomst zeggen. "Aan hersenen kunnen we niets doen, zeggen ze. Dat moet vanzelf gaan. De verbindingen moeten vanzelf weer gelegd worden en dat heeft tijd nodig. Ze zeggen tegen ons dat als er tien patiënten binnenkomen met exact hetzelfde letsel, dat ze op tien verschillende manieren ook weer weg kunnen gaan."
"We hopen dat ze snel naar Woerden kan, daar is een revalidatiecentrum (Daan Theeuwes Centrum, red.) voor jongere mensen. Daar kan het echt snel gaan, dan is er vier uur per dag aandacht, ook om alles tegelijk te leren. Lopen, praten."
Ondertussen gaan de gedachten van de familie nog altijd liever niet uit naar de val en hoe deze precies ontstaan is, ook al blijven er vraagtekens over bestaan. En ook over de aansprakelijkheidskwestie is nog niet alles gezegd, maar haar naasten concentreren zich liever op het herstel dan daar nu druk mee te zijn.
"Die wielrenner Stig Broeckx? Die had heel ander hersenletsel, maar hij boekt na zes jaar nog steeds vooruitgang. Ik teken ervoor als Amy zover kan komen."
