Kan Pogacar het ook in chaos van Vlaanderen? 'Zet Tadej op een driewieler en hij wint'
Het was een vertrouwd beeld, zo voor de start van Dwars door Vlaanderen: Tadej Pogacar in innige omhelzing met zijn wielervader Allan Peiper. Zo was het ook twee jaar geleden aan de voet van La Planche des Belles Filles, nadat Pogacar in extremis de Tourzege voor de neus van landgenoot Primoz Roglic had weggekaapt.
Afgelopen najaar moest Peiper zijn rol als ploegleider opgeven. De chemokuren voor de kanker in zijn lichaam eisten zijn tol. "Twee weken geleden heb ik weer een kuur gehad en ik merk dat mijn energie begint af te nemen", vertelt de aimabele Australiër in vloeiend Vlaams.
"Maar dit is zo'n bijzondere week voor Vlaanderen en het wielrennen, daar wil ik bij zijn. Zeker nu Tadej meedoet."
Helemaal nieuw is de Ronde van Vlaanderen niet voor Pogacar. In 2018 werd hij bijvoorbeeld al 15de in de Ronde voor beloften. Maar die was bijna 100 kilometer korter en een stuk minder chaotisch.
Aan de wattages zal het niet liggen, ook niet aan zijn stuurkwaliteiten. Als iets hem de das kan omdoen, dan is het de voortdurende strijd om bij de eersten de klimmetjes en kasseistroken op te draaien. "Of ik de Ronde van Vlaanderen kan winnen? Vandaag zat ik niet voorin."
Liefst zou Peiper hem zelf de fijne kneepjes van het koersen in Vlaanderen leren. Maar met Fabio Baldato (twee keer tweede) en Aart Vierhouten als ploegleiders is Pogacar in goede handen. De Nederlander reed de Ronde zelf elf keer, vooral in een tijd waarin renners met klassementsambities in de Tour de kasseien meden als de pest.
"Wat moet je hem nog leren? Dat gaat hem om de kleine dingetjes, het laten ervaren hoe het niet moet. Je ziet altijd mensen bovenop de kasseien rijden, waarom is dat? Dan zeg ik: ga maar eens aan de rand rijden, dan merk je het vanzelf. Je merkt dat hij er plezier in heeft, dat is tof om te zien."
Verslaggever Steven Dalebout volgde Tadej Pogacar rond Dwars door Vlaanderen, de eerste profkoers van de Sloveen over Vlaamse kasseien.
Ook Peiper zag dat hij te ver van achteren zat, maar denkt dat Pogacar de kloof alsnog had kunnen overbruggen. "Als Tadej had geweten hoe lang de Kanarieberg precies was, dan had hij het gat in het Muziekbos op de top al dichtgereden. Nu begon hij te laat met zijn tegenaanval."
Kanarieberg, Berendries en Kwaremont rollen soepel over de lippen van de 61-jarige Australiër. Niet gek, want sinds zijn zeventiende woont hij al in België. Om het wielrennen te leren, maar ook als uitvlucht voor een problematische gezinssituatie met een drankzuchtige en gewelddadige vader.
"Ik heb vanaf de junioren in België gekoerst. Maar om nu te zeggen dat ik bij mijn eerste Ronde de Vlaamse wegen op mijn duimpje kende... nee. Daar zijn echt jaren voor nodig om die parcourskennis op te doen. Dat geldt ook voor Tadej."
'One for the history books'
De meest memorabele Ronde van Vlaanderen van Peiper was toch die van 1985, onlangs door de Belgische wielerfans nog verkozen tot mooiste Ronde ooit. "One for the history books", bevestigt Peiper lachend. "Er kwamen maar 24 renners aan de finish in Meerbeke. En die 24ste was ik."
Op 7 april 1985 werd Vlaanderen geteisterd door slagregens en een venijnig koude wind. "Het was een hel", verzucht Peiper. "De ploeg van Peter Post had toen al een soort thermojasjes en warme arm- en beenstukken. De meeste reden met blote armen en benen, waar we wat zalf en vaseline opsmeerden tegen de kou. En we stopten van dat bruine papier onder het shirt en onder de koerspet tegen de wind. Maar met al die regen was dat papier natuurlijk meteen doorweekt."
In die omstandigheden kon chaos niet uitblijven. En iedereen wist waar het mis zou gaan: op de Koppenberg. "Het was nog een kilometer of zeventig te gaan, maar ik weet nog dat we als gekken naar die Koppenberg toegesprint zijn. Ik zat niet slecht, zo rond de twintigste plek. Maar toen ze eenmaal vielen, was er geen houden aan."
Met de vlakke hand
De beelden van toen komen nu onwerkelijk over. Besmeurde renners op veel te grote verzetten, die een voor een omvallen op de spekgladde steentjes van de steile Vlaamse bult. We zien Hennie Kuiper, die op zijn oude dag een dijk van een koers reed en uiteindelijk als derde zou eindigen, zelfs een Will Smith-achtige oplawaai uitdelen aan een opdringerige supporter.
"Later kwamen er paaltjes langs de kant met zo'n ijzerdraadje ertussen om het publiek op afstand te houden", vertelt Peiper. "Maar die dag stonden de mensen gewoon in de goot, de enig plek waarheen wij konden uitwijken. Ik ben zelf niet gevallen, maar moest wel van de fiets. Daarna ben ik nooit meer voorin gekomen. Maar ik ben heel blij dat ik die editie heb uitgereden."
Zo apocalyptisch zal het dit jaar niet lopen, al deed Pogacar zijn verkenning van de scherprechters Koppenberg, Oude Kwaremont en Paterberg in de sneeuw. Met een brede lach dokkerde hij over de steentjes.
"We zeggen weleens gekscherend: zet Tadej op een driewieler en hij wint ook", lacht Vierhouten. "Dit soort jongens wordt een keer in de honderd jaar geboren. Bij hem klopt alles. Dat maakt hem zo bijzonder."
Heel kort lijstje
En dan dringt de vergelijking met de beste ooit zich vanzelf op. Eddy Merckx was 23 jaar oud toen hij in 1969 zijn eerste Ronde van Vlaanderen won. Net zo oud als Pogacar nu. Zes jaar - en vijf Tourzeges later - deed hij het opnieuw.
Met de Fransman Louison Bobet (winnaar in 1955) is hij de enige Tourwinnaar die ook Vlaanderens mooiste op de erelijst heeft staan. Ook Eric Vanderaerden was 23 toen hij de beste was in de Ronde van 1985.
"Het kan", denkt Peiper, die zondag met zijn oude strijdmakker Sean Yates langs het parcours zal staan." Ze zullen rekening met hem moeten houden."
