Hoe Anky bijna de Spelen van 2004 miste: 'Ik dacht laat maar zitten'

"Schitterende piaffe. Er zit tempo in de beweging. Hij gaat uitstrekken, kijk hem eens uitstrekken. Een heel fraaie zijgang. Dit is echt het appuyement zoals we dat willen zien in de draf naar links."

Lovende woorden over het paard Salinero, dat met Anky van Grunsven een indrukwekkende en gouden kür neerzette op de Olympische Spelen van 2004 in Athene.

Voor Van Grunsven, de meest gedecoreerde Nederlandse sporter ooit op de Zomerspelen, was het de tweede van in totaal drie gouden medailles op rij. Maar het had weinig gescheeld of Van Grunsven was dat jaar niet eens afgereisd naar Athene.

'Het hoefde allemaal niet meer'

"In het begin dacht ik: laat maar zitten. Het hoeft voor mij allemaal niet meer." Een aflevering van Andere Tijden Sport: Anky, in de naam van de vader.

Van Grunsven bezit tegenwoordig een grote manege in het Brabantse Erp. "Mijn vader is degene die schuld heeft aan dit alles. Hij heeft me op een pony gezet terwijl ik niet durfde."

Zes jaar was ze. Ze aaide en poetste haar pony, wandelde ermee. Maar erop rijden wilde ze niet. "Ik ging er niet op. Ik vond het doodeng."

Vader Wim was er altijd bij

Wim van Grunsven zei ooit over zijn dochter: "Anky was, toen ze klein was, een erg verlegen meisje. Ze was nogal bang. Dus ik was er altijd bij. Het was ook mijn hobby, dus het was niet zo moeilijk om er altijd bij te zijn."

Na haar eerste meters op een pony ging het gestaag omhoog met de prestaties van Anky. Ze was twintig jaar toen ze voor het eerst deelnam aan de Olympische Spelen, in 1988 in Seoel. Ze werd slechts 26ste, maar een indrukwekkende reeks - tot en met 2012 zou ze zeven keer deelnemen aan de Spelen - was begonnen.

Sportvrouw van het Jaar in 1994

In het begin week haar vader niet van haar zijde. Haar eerste grote succes kwam in 1994, toen ze wereldkampioen werd. Het leverde haar de eretitel Sportvrouw van het Jaar op - de eerste en tot nu toe enige individuele onderscheiding voor de hippische sport op het jaarlijkse Sportgala.

Het duurde tot 2000 in Sydney voordat ze de hoogst mogelijke triomf vierde - goud met Bonfire. Ze had toen al drie zilveren medailles veroverd. En al die tijd had haar vader haar bijgestaan. Na elke wedstrijd was hij er voor Anky.

Die relatie kreeg echter een knel toen ze een relatie aanging met de achttien jaar oudere Sjef Janssen, die bovendien al twee keer eerder getrouwd was geweest. Pa en ma Van Grunsven accepteerden Janssen niet.

"Toen Sjef in het spel kwam werd mijn man aan de kant gezet", blikt Gerarda van Grunsven in Andere Tijden Sport terug. "En dat vond-ie erg. Hij had zo'n gevoel dat hij er niet meer bij hoorde."

Janssen was niet welkom op de ouderlijke manege van Van Grunsven, dus ging het stel dichtbij Erp wonen om nog wel met Bonfire te kunnen trainen.

Goud op Bonfire

Maar in 2000 was zowel Janssen als vader Van Grunsven aanwezig in Sydney om Anky haar eerste gouden medaille te zien winnen. Het was de laatste wedstrijd van Bonfire en, zo bleek, de laatste olympische medaille die vader Van Grunsven meemaakte. Hij stierf in april 2004 aan longkanker.

Anky was er kapot van. Ze moest niet lang daarna een selectiewedstrijd rijden van de toenmalige bondscoach, maar ze kon het niet. "Dan maar niet naar Athene. Ik dacht: laat het maar zitten. Het hoeft voor mij allemaal niet meer."

Maar Van Grunsven ging toch. Voor haar vader. Tijdens de laatste kür ging voor Van Grunsven, op de onervaren Salinero, alles goed. En voor haar Duitse concurrente, die op voorsprong stond, ging alles mis.

Goud op Salinero

"Ik had wel gehoopt op een medaille, maar ik had zeker niet gedacht dat ik daar kon winnen. Voor mijn gevoel had ik hulp gehad van mijn vader."

En zo zette Van Grunsven haar indrukwekkende reeks van olympische medailles voort. Ze groeide uit tot meest gedecoreerde Nederlandse atlete op de Zomerspelen ooit; ze won van 1988 tot en met 2012 vier individuele medailles en vijf keer mocht ze met het dressuurteam het podium op.