Wachttijden ggz niet volgens de norm: 'Het wachten is ontiegelijk zwaar'
Twee jaar heeft Stefanie Terpstra moeten wachten op psychische hulp. "Dat mijn problemen niet de moeite zijn om snel opgepakt te worden, voelde voor mij alsof mijn leven niet de moeite waard is."
Stefanie heeft een dissociatieve stoornis en kan hierdoor vanuit het niets, in een crisis belanden. Het duurde jaren voor ze de juiste hulp kreeg: "Je gaat van het kastje naar de muur. En bij ieder intake-gesprek moet ik weer mijn verhaal vertellen. Dat is ontiegelijk zwaar."
Mensen zoals Stefanie met complexe psychische klachten, moeten vaak lang wachten op hulp. De wachtlijsten in de ggz zijn in acht probleemregio's nog altijd langer dan de norm, zegt een commissie van onder meer de Nederlandse ggz en Zorgverzekeraars Nederland.
Wie ggz-hulp nodig heeft, zou eigenlijk binnen veertien weken geholpen moeten worden. Maar in Amsterdam, Nijmegen, Apeldoorn/Zutphen en Drenthe duurt het veertien tot zestien weken en in Rotterdam, Groningen, Flevoland en Zuid-Limburg is de wachttijd langer dan zestien weken.
Staatssecretaris Blokhuis wil de wachtlijsten terugdringen door een 'versneller' aan te wijzen, schreef hij donderdag in een brief aan de Tweede Kamer. Instellingen moeten dan onderling kijken naar wachtenden, capaciteit en wie welke patiënt in behandeling moet nemen.
Mandaat
"Versnellers, regisseurs, het maakt mij niet uit hoe we het noemen. Maar de vraag blijft: waar ligt het mandaat?", reageert GroenLinks-Kamerlid Wim Jan Renkema op de brief. De verantwoordelijkheid wordt volgens Renkema nu neergelegd bij ggz-instellingen en verzekeraars. "En die komen er overduidelijk niet uit. Ook het ministerie van VWS moet haar rol pakken."
Uit een onderzoek van de Algemene Rekenkamer bleek vorige week dat zo'n 11.000 patiënten nog steeds minstens vier maanden moeten wachten voordat hun behandeling begint. Die groep is vele malen groter dan waar staatssecretaris Blokhuis van VWS tot nu toe van was uitgegaan. "Het is een vernietigend rapport", aldus Renkema. "Ik maak me, samen met andere partijen, ernstig zorgen."
Belangenbehartiger MIND wil nog een stap verdergaan dan de staatssecretaris. Ze pleit voor een zogenoemde regionale doorzettingsmacht: een persoon die het mandaat heeft om mensen met complexe psychische problemen bij een instelling te plaatsen.
Twee jaar wachten op hulp
Dit zou Stefanie Terpstra enorm geholpen hebben, zegt ze zelf. "Dan kom je tenminste ergens binnen. Ik heb lang moeten wachten, maar nu heb ik goede hulp. Maar ik ken ook mensen die niet eens ergens binnenkomen."
In de periode dat ze moest wachten op hulp, ging ze zelf maar op zoek naar alternatieven. "Maar dat is geen structurele oplossing."
Voor haar stoornis is een lang behandeltraject noodzakelijk. "En dat kost veel geld. Maar zonder hulp, loop je kans dat mensen in de crisisopvang belanden en dat kost ook ontzettend veel geld."
