Nog één keer vanuit de catacomben een atletiekstadion betreden, bij voorkeur net zo'n imposante piste als de Nemzeti Atlétikai Központ in Boedapest, de komende negen dagen het decor van de wereldkampioenschappen atletiek.
Nog één keer surfen op die golf van geluid die van de tribunes rolt, veroorzaakt door tienduizenden toeschouwers die weten wat hen te wachten staat. Nog één keer plaatsnemen in het startblok. Nog één keer dat startschot dat haar wegschiet voor de race van haar leven.
Het idee alleen al bezorgt Dafne Schippers kippenvel. Het idee alleen al maakt dat ze, talloze blessures ten spijt, nog altijd niet de witte vlag hijst. Haar rug is al jaren een zwakke plek en recentelijk liep ze twee ontstekingen aan haar achillespezen op. Op 9 juli 2022 kwam ze voor het laatst in actie.
Hoop op deelname in Parijs
Hoop op deelname aan de Olympische Spelen van Parijs doet de 31-jarige Utrechtse atlete in tijden van tegenslag leven. "Echt, er is nog niets mooiers in het leven dan het lopen van een race in een uitverkocht stadion. Dat gevoel is zo absurd dat je het niet met woorden kunt omschrijven."
Zo mooi als op die 28ste augustus van het jaar 2015 zal het nooit meer worden, dat weet Schippers ook wel. Het was de vrijdag waarop ze in Peking wereldkampioene werd op de 200 meter. In iets meer dan 21 tellen transformeerde ze van schuchtere sprinter tot sensationele snelheidsduivel. "Met die gouden medaille om mijn nek wist de hele wereld ineens wie ik was."
"Van die race zelf herinner ik me eigenlijk maar twee dingen. Dat ik waanzinnig uit de bocht kwam en alleen maar dacht: dit gaat véél te hard! Gelukkig ging Elaine Thompson ietsje meer stuk dan ik. Het tweede moment was dat ik naar het scorebord keek en ervan overtuigd was dat de klok stuk was. 21,63? Dat was onmogelijk. Geloof me, er is niets mooier dan jezelf zó verbazen."
Nieuwe realiteit
Lang duurde de euforie niet. Een half uurtje, hooguit. Daarna viel ze met donderend geraas van haar roze wolk en maakte ze kennis met de nieuwe realiteit.
"Ik was na die race zo euforisch, dat ik niet meer wist waar ik was of wat me allemaal overkwam. Toen ik bij de buitenlandse pers kwam, stelde een journalist dat het onmogelijk was om zonder doping wereldkampioen te worden op de 200 meter. In één klap werd ik met twee voeten op de grond gezet. Het was echt zó ontnuchterend. Ik had alleen maar iets van: wat vraagt deze man nou? Hoezo kan dat niet zonder doping? Ik laat het toch zien!"
Het was haar welkom in de wereld van de achterdocht. Laat Femke Bol, het nieuwe boegbeeld van de Nederlandse atletiek, gewaarschuwd zijn, klinkt het. "Ik ben bang dat ze op den duur ook wel zulke vragen kan verwachten."
Voor haar tegenstanders uit Europa werd Schippers juist een rolmodel. "Ik hoor vaak dat ik degene ben die heeft aangetoond dat niets onmogelijk is. Andere atleten uit Europa zien sindsdien mogelijkheden en grijpen die ook. De tijd dat het alleen draaide om Jamaica en de Verenigde Staten ligt achter ons. Dat vervult me oprecht van trots."
Heimwee
Soms wordt ze overvallen door een vlaag van heimwee als ze denkt aan de tijd dat ze de beste van de wereld was. "Als dat niet het geval was, had ik allang gezegd: ik ben er klaar mee. Ik weet wat ik nog kan. Anders zou ik niet zo hard werken om terug te komen."
Vaker dan haar lief is, wordt Schippers evenwel teruggeworpen. Ze kampt al jaren met slijtage aan een tussenwervelschijf, brak in de zomer van 2022 een ruggenwervel en liep recent twee ontstekingen aan haar achillespezen op.
"Negen van de tien mensen hadden na het breken van een ruggenwervel allang gezegd: je bent 31 jaar en hebt nog een heel leven voor je, doe normaal en kap ermee." Zij, wil ze er maar mee zeggen, is diegene die toch doorgaat.
Dat is het begin van alle ellende geweest, al wil ik Reider absoluut niet de schuld geven van al mijn fysieke problemen.
Schippers: "Mensen zeggen soms dat die blessures pech zijn. Kijk eens wat ik in die jaren allemaal aan trainingsarbeid heb verricht, antwoord ik dan. Die kwetsuren zijn stuk voor stuk verklaarbaar. Vooral in de jaren onder Rana Reider heb ik heel hard getraind. Dat is het begin van alle ellende geweest, al wil ik Reider absoluut niet de schuld geven van al mijn fysieke problemen."
Berustend: "Mijn rug is nu eenmaal mijn zwakke punt. Tegelijkertijd is het ook mijn grote kracht geweest in mijn goede jaren. Ik heb tijdens mijn carrière altijd heel veel van mijn lijf gevraagd. Dat heeft mij successen opgeleverd. Maar daar betaal ik nu ook de tol voor."
Plafond
Een terugkeer op de Olympus tegen iedere prijs zal het in geen geval worden. "Ik wil in Parijs echt competitief wil zijn. De lat ligt voor mij ergens ter hoogte van het plafond."
"Alleen aantreden in de series van de estafette, ik denk niet dat ik dat wil. Dat is niet waar ik mijn hele leven zo hard voor heb getraind. Tijdens de Spelen van Tokio was ik twee jaar geleden niet fit genoeg en heb ik er niet het plezier uit gehaald dat erin zit. Zo'n scenario wil ik volgend jaar in Parijs voorkomen."
Schippers: "Het idee dat ik nog terug kan komen op topniveau houdt me op de been. Ik ga nu goed nadenken hoe groot de kans is dat ik volgend jaar op de Olympische Spelen sta. Dat moet meer dan vijftig procent zijn. Anders begin ik er niet aan."
Geduld is voorlopig het toverwoord dat klinkt als een mantra. "Het is heel moeilijk om ondanks al die tegenslagen toch hoop te houden. Soms heb ik het gevoel dat ik al mijn geluk verspeeld heb. Ik merk echt dat ik het steeds lastiger vind om hiermee om te gaan. Maar zolang ik merk dat het heilige vuur nog brandt, zie ik geen reden om de handdoek in de ring te gooien."
Nog één keer
Nog één keer vanuit de catacomben een atletiekstadion betreden, bij voorkeur net zo'n imposante piste als het Stade de France in de Parijse voorstad Saint-Denis, volgend jaar het decor van het olympisch atletiektoernooi.
Nog één keer surfen op die golf van geluid die van de tribunes rolt, veroorzaakt door tienduizenden toeschouwers die weten wat hen te wachten staat. Nog één keer plaatsnemen in het startblok. Nog één keer dat startschot dat haar wegschiet voor de race van haar leven. Misschien wel haar laatste.
"Ik zou zoiets graag nog één keer willen meemaken. Maar dan zoals ik nu in het leven sta."
