Vrouwelijke mecanicien in Tour Femmes: 'Altijd opboksen tegen aannames'

• Anne van Eijk

  volgt in Frankrijk Tour de France Femmes

Met een schaar tussen haar tanden geklemd en een stuurlint in de hand legt Sanne Geeroms de laatste hand aan de fiets van Ashleigh Moolman. De gewoonste zaak van de wereld in de wielerwereld zou je denken, maar dat is het niet.

"Er zijn slechts twee vrouwelijke mecaniciens hier in de Tour de France Femmes", vertelt Geeroms, die naast haar werk voor AG Insurance-Soudal Quick-Step ook een eigen fietsenwinkel runt.

"Het is wel een leuk beeld, hè? Een vrouw als mecanicien in de vrouwenkoers", zegt Geeroms met een lach, maar direct daarna voegt ze daar op serieuzere toon aan toe: "Soms is het ook niet leuk, omdat ik wel heel erg opval hier."

'Mannenberoep'

Het vak dat ze uitoefent wordt namelijk nog altijd gezien als mannenberoep, legt de Belgische uit. "De oudere garde denkt dat vrouwen niet aan fietsen kunnen sleutelen. Ook in mijn eigen zaak is het zo dat klanten altijd naar een van mijn drie mannelijke werknemers lopen."

Geeroms: "Bij veel mensen komt het gewoon niet in hun hoofd op dat een vrouw dit beroep kan uitoefenen. Laat staan dat ik de eigenaar kan zijn van een fietsenwinkel."

Dat merkt ze ook in de Tour. "Als ze mij aan een fiets zien sleutelen, vinden ze dat gek. Binnen het team vinden ze het alleen maar leuk en voel ik veel vertrouwen, maar daarbuiten moet ik altijd opboksen tegen aannames."

Terwijl vrouwen net zo goed, en misschien zelfs beter, het werk zouden kunnen doen, vindt Geeroms. "We hebben misschien niet de brute kracht van mannen, maar we werken vaak wel iets secuurder. Als je daar een beetje perfectionisme bij optelt, dan kom je wel ver denk ik."

Piekmoment van de dag

Geeroms vertelt vol enthousiasme over het werk dat ze tijdens de Tour de France doet. Het piekmoment van haar werkdag ligt vaak in de avonden na de etappes, als de rensters uitgeput op de massagetafel ploffen of aan het diner zitten.

"Dan wassen we de fietsen en wordt alles klaargezet en gecheckt voor de dag erna. Op de ochtenden voor de etappe pompen we de banden dan nog even op en checken we de laatste dingen."

Het oppompen van de banden luistert nog redelijk nauw, weet Geeroms, want elke renster heeft eigen wensen voor de bandenspanning. "Dit jaar vallen de verschillen mee, omdat alle rensters redelijk gelijk zijn in gewicht. Maar er wordt bijvoorbeeld ook gekeken naar het soort etappe."

Geeroms: "We hebben hoge en lage velgen, daarin kunnen ze zelf hun keuze maken. Vaak is het zo dat bij de sprintetappes de rensters liever de hogere hebben en bij bergetappes de lagere."

Stresskip

Tijdens de etappe is Geeroms, die rustig en nuchter overkomt, "wat meer een stresskip". "Omdat ik dan wil dat alles perfect loopt. Ik moet continu scherp zijn en luisteren of er iemand mee zit in de vlucht of dat iemand moet wisselen van wiel of fiets."

En wanneer haar dag geslaagd is? "Als de renners terugkomen en zeggen: de fietsen waren perfect. Natuurlijk zou een leuk resultaat in de etappe het nog mooier maken, maar ook zonder etappezege was het voor mij dan al een topdag."

"Het geeft mij het meeste voldoening dat de meiden zo veel vertrouwen in mij hebben dat ze gewoon op de fiets stappen en weten dat het in orde is. Dat ze de fiets niet nog hoeven nakijken en daar stress van hebben."

Inspireren

Die voldoening maakt volgens Geeroms, die al als kind gefascineerd was door fietsen, het beroep zo leuk en ze wil maar wat graag andere vrouwen inspireren ook het vak in te gaan.

"Als je van fietsen houdt, graag met je handen bezig bent en niet bang bent die vuil te maken, waarom niet? Het eeuwige stereotype dat vrouwen hun handen schoon moeten houden..."

Lachend laat ze haar handen zien, met flink wat zwarte randen onder haar nagels. "Ik ga over twee weken trouwen."