Geblokte veelwinnaar Lavreysen blijft kritisch: 'Nog zoveel dingen om te verbeteren'
Alles was anders, van de lengte van de baan tot het verzet dat op de drie ranke rijwielen van carbon was gemonteerd. En tegelijkertijd bleek in München, tijdens de Europese finale op het onderdeel teamsprint, alles oud en vertrouwd voor de drie snelste baanwielrenners ter wereld.
Roy van den Berg, Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland zijn er de mannen niet naar om hoog van de toren te blazen. En dus waren er binnen de trojka gefronste wenkbrauwen zichtbaar toen laatstgenoemde, afmaker van professie, ineens vol bravoure vertelde waarom hij eerder deze week naar het zuiden van Duitsland was afgereisd.
'Truitje pakken'
Het thema voor de vermaledijde EK op het 'baantje van niets', de pop-up piste van slechts 200 meter in hal 2 van de Neue Messe van München? "Truitje pakken en naar huis", zo zei Hoogland voorafgaand aan het toernooi.
Ofschoon de twee elkaar van haver tot gort kennen, deed die boude uitspraak zelfs zijn maat Lavreysen verbaasd opkijken. De waarheid gebood hem dat te bekennen, nadat hij inderdaad het witte tricot met opdruk van de Europese vlag over zijn regenboogtrui had aangetrokken.
Grinnikend: "Een beetje mans was dat natuurlijk wel."
Grootspraak en realisme liepen naadloos in elkaar over bij die ene opmerking van de 29-jarige Hoogland. In München won hij voor de twintigste maal in zijn loopbaan een internationale teamsprint. De vier jaar jongere Lavreysen moet zich tevredenstellen met drie zeges minder.
De uitslag van de finale verduidelijkte wat Hoogland bedoelde met zijn woorden. Het zegt namelijk alles over de verhoudingen in het Europese baanwielrennen. Nederland liet een tijd van 34,639 noteren, Frankrijk kon daar slechts 35,516 tegenover zetten.
"Het is jammer dat op banen van 200 meter geen tijden worden bijgehouden", zei Lavreysen. "Zou dat wel het geval zijn, dan staat deze tijd wel een tijdje."
Even hongerig
Of dit een perfecte race was voor zo'n baan? "Eh, ja, dat zou ik wel willen zeggen. Al denk ik dat het altijd iets beter kan."
Die laatste opmerking zegt op alles over de instelling van Lavreysen. Alles gewonnen wat er ook maar te winnen valt, maar nog altijd even hongerig als toen hij in 2016 zijn opwachting maakte op de piste.
Ooit, zo dacht hij nadat hij zich vorig jaar in Tokio ten koste van Hoogland liet kronen tot olympisch kampioen op de sprint, zou toch een moment moeten komen waarop zich een gevoel aandient dat duidt op enige vorm van verzadiging. Dat bleef, misschien ook wel een beetje tot zijn eigen verbazing, evenwel uit.
"Ik voel me nog jong en ik wil nog heel lang doorgaan. Er zijn nog zoveel dingen om te verbeteren. De honger om te winnen is nog net zo groot als toen ik zes jaar geleden begon."
Eigenlijk, zo klonk het, is alles bij hetzelfde gebleven. Hooguit is zijn status onder de pistiers veranderd. "Op basis van mijn prestaties kunnen mensen naar me opkijken. Natuurlijk doet dat iets met je. Maar ik wil vooral mezelf blijven."
Uitdagingen te over in het leven van de geblokte veelwinnaar Lavreysen. Het veelbesproken toernooi in München was zo'n moment waarop hij zichzelf prikkelde. Hij liet in Beieren de individuele nummers schieten omdat het toernooi niet op een baan met de gebruikelijke lengte van 250 meter werd verreden. Rijden op een piste die - overdreven gesteld - bijna geheel rond is, leverde met name op de sprint te veel gevaar op, zo luidde het oordeel.
Zou het niet gaan zoals het eigenlijk moet volgens de regels van de internationale wielerfederatie UCI, dan moest het maar zoals het gaat volgens de eigenzinnige Europese federatie UEC. Dus maakte hij er in München niet het beste, maar het allerbeste van.
"Eigenlijk heeft het ook wel iets om jezelf aan te moeten passen. Het is anders dan gebruikelijk en dus moet je je maar zien te redden. Dat is ergens ook wel weer leuk."
'Een stuk of vijftien keer'
De drie wielerkampioenen togen dit jaar 'een stuk of vijftien keer' naar het Velodrome aan de Amsterdamse Sloterweg, waar ook een baan van 200 meter ligt, met name om te wennen aan de korte rechte stukken. Daar werd besloten tot een rigoureuze aanpassing aan de fietsen.
"Tijdens de Olympische Spelen van Tokio reden we met een verzet van 62x15, hier hadden we 59x15 gemonteerd", verduidelijkte Lavreysen. En dat was met name bij de start even wennen. "Met een voorblad van drie tanden minder maak je sneller omwentelingen. Daar moet je je lichamelijk op instellen wanneer je jezelf op gang trekt."
Het improviseren liet onverlet dat er opnieuw geen maat stond op de Nederlandse trojka. Het teamwerk benaderde de perfectie. De hamvraag in München: wat zei deze overmacht met het oog op de wereldkampioenschappen van begin oktober in het Franse Saint Quentin-en-Yvelines, op de baan waar over twee jaar om onvergankelijke olympische roem wordt gestreden?
Het trio Van den Berg-Lavreysen-Hoogland zegevierde voor de tiende maal op een internationaal toernooi, ook al was het de eerste keer dit jaar dat in deze samenstelling werd gereden. Dat zegt volgens tweede rijder Lavreysen niets over de kansen op de WK.
Lavreysen, die na Tokio wat gas terug had genomen, gaf zijn ogen goed de kost in het post-olympische jaar. Hij kon zich aan de hand van uitslagen niet aan de indruk onttrekken dat de concurrentie de jacht op het Nederlandse trio heeft ingezet.
"Het voelt lekker om te weten dat de tegenstanders eraan zitten te komen. Dan weten we tenminste weer waar we voor trainen. We hebben het na Tokio een jaartje rustiger aan gedaan en moeten er weer alles voor doen om de beste van de wereld te blijven. Al is het wel heel fijn om te zien dat we nog altijd héél ver voor liggen op de concurrentie."
