"Onze cliënten zitten in een moeilijke periode in hun leven, ook zonder corona al. Wij behandelen psychiatrische patiënten die op andere plekken in Nederland zijn vastgelopen. Ze hebben de meest uiteenlopende diagnoses, zoals schizofrenie, borderline, een antisociale persoonlijkheidsstoornis en meestal een combinatie van verschillende problemen. Als gevolg van hun psychiatrische stoornis zijn mensen vaak neerslachtig, angstig, boos en soms agressief. Coronamaatregelen, zoals vrijheidsbeperkingen en het verlies van contact met naasten, werken dan als extra stressfactor.
Het doel van onze behandelingen is dat cliënten weer kunnen deelnemen aan de samenleving. Wij nemen ze meestal zo'n drie maanden tot een halfjaar op in een gesloten afdeling. Geleidelijk leren zij zelfstandig naar buiten te gaan. Normaal gesproken bouwen wij de vrijheden op, maar vlak na de 'intelligente lockdown' is ingesteld hebben we besloten dat cliënten niet meer onbegeleid naar buiten mochten. Mensen die gewend waren om alleen op pad te gaan, moesten ineens weer op begeleid verlof. Dat had voor sommigen een flinke impact: vrijheden waar zij al aan gewend waren, werden voor hun gevoel abrupt ingeperkt.
Er zijn cliënten die zo in de war zijn, dat ze het virus niet begrijpen. Je probeert te beargumenteren waarom je de keuzes maakt die je maakt, maar dat wordt niet altijd begrepen. Dat maakt ze boos en verdrietig. 'Hoe kan dit?', vroegen ze. 'Ik heb mijn dagbesteding. Ik wil gaan sporten, een rondje rennen.' Dat valt in een keer voor ze weg.
Patiënten die in het weekend naar huis gingen, die mogen dat ineens niet meer. Dat leidt tot veel verdriet. Een dame op onze afdeling heeft familie in Groningen. Haar moeder kwam iedere week langs. Dat is voor haar een manier om uit de situatie te stappen, even niet bezig te zijn met de intensieve therapie. Als dat wegvalt, is haar lichtpuntje van de week weggevallen.
We proberen de cliënten zo goed mogelijk op te vangen. We hebben tablets aangeschaft, waarmee ze kunnen videobellen. Ook zetten we extra diensten in, zodat we cliënten meer persoonlijke aandacht kunnen geven. Verder hebben we een activiteit-o-theek opgezet, een ruimte waar we meer nog dan anders proberen te kijken hoe we activiteiten kunnen aanbieden. Ik ben ontzettend trots op mijn collega's, vind het fantastisch om te zien hoe iedereen zo snel heeft geschakeld.
Werken op een psychiatrische afdeling is riskant. Voor mij, en ook voor de cliënten. Als zij besmet raken, dan is de kans groot dat het personeel het virus heeft meegenomen naar binnen. Het is dus altijd even slikken als van een patiënt vermoed wordt dat hij corona heeft. Tot nu toe was iedere test negatief, dat was elke keer wel een opluchting.
Ik had niet verwacht dat ik deze tijd ooit zou meemaken. Het is voor mijn familie heel lastig. Ik heb een vitaal beroep, maar heb ook ouders in de risicogroep. Bij hen blijf ik weg, ik zwaai soms even uit de auto. Ook mijn zussen heb ik al een tijd niet gezien, terwijl ik die iedere week zag. Maar goed, ieder beroep brengt risico's met zich mee. Het ene wat meer dan het andere. Al met al vind ik het fijn dat ik in deze tijd ook mijn steentje kan bijdragen."