"Normaal gesproken kan je wat je op het werk meemaakt makkelijker loslaten. Nu is iedereen bezig met één ziekte. Je ziet mensen doodgaan, ziet heftige situaties en als je naar buiten gaat, word je er nog steeds mee geconfronteerd.
Als anesthesioloog zorg ik voor kunstmatige beademing, pijnbestrijding en palliatieve zorg bij patiënten. Dat doe ik eigenlijk alleen voor operaties, maar nu zijn we vanwege het coronavirus ook op de IC's gaan werken.
Vooral nu worden artsen in opleiding, zoals ik, ingezet op de IC. Dat maakt het voor mij ook een heel leerzame periode, want normaal sta ik in de operatiekamer. Nu doe ik de beademing bij ernstig zieke mensen op de IC. Je leert elke dag wel iets.
Patiënten die het coronavirus hebben, mogen geen bezoek ontvangen. Via een tablet communiceren ze met hun familie of vrienden. De mensen aan de andere kant schrikken dan soms van wie ze zien. De zieke persoon is opgezwollen of enorm vermagerd. Als patiënten aan de beademing moeten, voelt dat alsof ze een marathon hebben gelopen. Je lichaam gaat zo hard werken om te herstellen, dat kost enorm veel energie. En soms kan iemand niet meer. Dat blijft heftig om te zien.
Een collega uit een ander ziekenhuis was besmet met het virus. Ze lag bij ons op de IC. Dan komt het opeens wel heel dichtbij. 'Dat had ik kunnen zijn', denk je dan. Zij, degene die gewoonlijk voor iemand zorgt in dat bed, ligt er nu zelf in.
Inmiddels gaat het weer goed met haar. Ze is thuis. Laatst stuurde ze ons een kaartje en gaf ze aan hoe dankbaar ze was. Maar dat ze het zelf ook gek vond dat ze wakker werd in een herkenbare omgeving, maar op een plek waar je nu niet wakker wil worden.
Doordat de anesthesiologen op de IC's zijn opgeschaald, zijn wij niet langer beschikbaar voor de operatiekamers. Niet-urgente zorg en operaties konden daardoor niet plaatsvinden. Toch lijkt de situatie nu te stabiliseren. Dus we kunnen misschien wel de 'normale' operaties oppakken.
Wat ik heel fijn vind, is dat al het personeel in het ziekenhuis extra voorzichtig is. Samen zorgen we ervoor dat de kans op besmetting zo laag mogelijk blijft. Dat geeft wel een veilig gevoel. Daarnaast praten we onderling veel met elkaar over de situatie. Ook als je ergens mee zit.
Het mooiste aan mijn werk vind ik dat ondanks de situatie, iedereen in de zorg wil werken. Iedereen wil de zieke mensen helpen en alles op alles zetten om iedereen weer gezond te maken. We krijgen uit alle uithoeken van Nederland bedankjes en waardering voor ons werk. Ik ben heel trots op mijn collega's."