"We begonnen met twee kinderen, nu zijn het er dertig. Eerst alleen de kinderen van ouders met vitale beroepen. Later ook kwetsbare kinderen, waarbij het thuis niet zo soepel loopt. Sommigen waren heel stil toen ze hier aankwamen. Na een paar dagen zie je ze helemaal opbloeien.
Wie wel en niet naar school mag komen? Daarover beslist de schoolleiding. Die kopzorgen heb ik er gelukkig niet bij. Het liefst heb ik er nog 100 kinderen bij.
Ik werk nu al drie weken, drie dagen per week gewoon op school: van 8 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags. Op veel andere plekken zijn de scholen leeg, hier niet. Maar we zitten misschien ook in een iets andere wijk hier in Transvaal, in Den Haag. Lastig is het soms wel ja, als ouders de taal niet spreken. Dan snappen ze de opdracht niet of komt huiswerk niet aan. Ach, dan verzin ik gewoon iets anders.
Bovendien zou ik voor geen goud willen ruilen met al die leerkrachten die nu thuiszitten en online lesgeven. Het is heel vervelend als je de kinderen niet in het echt kunt zien. Je bent toch aan ze gehecht.
Wat er zich ook afspeelt in de thuissituatie: ik behandel alle leerlingen gelijk. Daarom vraag ik juist niet: "Hoe is het thuis?", want ik ben geen coach. Hier op school kunnen ze gewoon kind zijn. We doen leuke activiteiten: bakken een pannenkoek of cake. En vorige week met dat lekkere weer hebben we een watergevecht gehouden. Dus ja, het is wel anders op school. En dat schept een band. Op dit moment zitten de kinderen uit groep acht samen met de kleuters in de poppenhoek. Dat zie je normaal niet.
Afstand houden? Dat gaat eigenlijk best wel goed. Het verschilt per kind: de een wil kroelen, de ander is afstandelijk. Maar als je het blijft benoemen, dan snappen ze het. We wassen de handen wat vaker. Zo'n 5 à 6 keer per dag.
Bang dat ik besmet raak door de kinderen ben ik niet. Waarom weet ik eigenlijk niet, ik ben van nature nuchter in dit soort dingen. Mijn vriendin werkt ook in de frontlinie: ze is verpleegkundige in het Amphia Ziekenhuis in Breda. Ook op de corona-afdeling. Ik zeg altijd: zij is veiliger dan ik, omdat ze helemaal ingepakt wordt. Ik niet, tussen alle kinderen. Maar bang om elkaar te besmetten of onze omgeving, zijn we niet. We hebben ook nooit klachten gehad.
Wel denk ik er veel over na, maar dat doet iedereen. Je zet de tv aan en het gaat over corona. Bij de kinderen was dat in het begin ook zo, dan viel het woord heel vaak. Maar nu niet meer eigenlijk. Het went."