"Postbezorger is soms een eenzaam beroep. Vooral op winterdagen zie je niemand, maar in de zomer zie je veel meer mensen. Nu in de coronatijd zie je de mensen wel, maar ze kloppen tegen het raam of ze willen een praatje maken als ze in hun tuin aan het werk zijn.
Het is stil op straat, maar iedereen wil praten. Het zijn vooral de ouderen in de bejaardenwoningen hier in het dorp. Zodra ze de brievenbus horen klepperen gaat de deur al open. Een vrouwtje komt steevast naar buiten om even te praten.
Ik ga het gesprek altijd aan, ik probeer daar wel aandacht aan te besteden. In mijn fietsronde van zo'n vier uur is daar ook wel ruimte voor. Dan praten we even over hoe het gaat. De meeste mensen maken zich zorgen over hoe lang dit allemaal nog gaat duren.
Mijn tas is voller met kaarten. Verjaardagskaarten bijvoorbeeld, want mensen kunnen natuurlijk hun verjaardag niet vieren. Maar we zien ook wel meer rouwkaarten. We worden hier dus ook wel geconfronteerd met het overlijden van mensen.
We houden ons goed aan de anderhalve meter afstand. Mensen zijn vaak enthousiast als ze de postbezorger zien, dan lopen ze naar je toe. Ze zien immers bijna niemand. Ik zeg dan wel: 'Ho! Ik vind het fijn als u de post wil aanpakken, maar dat gaan we niet doen'.
We doen het lekker door de brievenbus. Verder hebben we handgel in onze tas voor onderweg en moeten we bij het depot waar alle zakken post aankomen een voor een naar binnen.
Mensen zijn doorgaans blij om je te zien. Ik heb alleen maar leuke dingen gezien en gehoord. Bij een collega van mij hadden ze een stoeptekening gemaakt met: 'Dankjewel Herman! Bedankt dat je de post nog rondbrengt'.
En in mijn wijk heb ik een briefje op een brievenbus zien zitten met: 'Dankjewel postbezorger'. Er zijn allemaal boodschappen op deuren en op ramen geplakt, ook met: 'We zijn trots op jullie' en 'blijf gezond'. Noem het maar op.
Ik heb een heel dankbaar gevoel, dat ik iets kan doen en toch nog iets kan betekenen in deze gekke tijd."