"Dit weekend moest ik werken en hadden we opeens weer wat 'ouderwetse' ritten. Dat ik bij de melding op het schermpje geen covid zag, maar bijvoorbeeld een ongeval of een hersenbloeding. Klinkt misschien gek maar dat voelt dan meteen weer een beetje vertrouwd.
Ons werk is de afgelopen weken namelijk zo ontzettend veranderd. Het waren bijna alleen nog maar ritten met mensen die besmet waren met het coronavirus. Dan moet je allemaal beschermingsmiddelen dragen en een heel ander protocol volgen. Dat is heel maf en beangstigend. Je kunt niet meer de dingen doen die jij zelf belangrijk vindt. Zoals mensen geruststellen en hun angst wegnemen door ze even te aaien of hun hand vast te pakken.
Afgelopen week haalden we een patiënt op die er erg slecht aan toe was. Dan zit ik helemaal ingepakt in de ambulance in mijn beschermende pak, handschoenen aan, bril op en mondmasker voor. Je mag zo min mogelijk contact hebben met zo'n patiënt. Maar ik dacht in dit geval: ik ga deze persoon toch even over het hoofd aaien. Mijn collega voorin de ambulance zag het op z'n videoschermpje en zei later tegen me: "Je moest het doen hè? Ik snap het ook wel."
We krijgen gelukkig veel steun. Het is grappig om te zien dat er nu veel meer mensen even naar ons zwaaien als we in de ambulance rijden. Voorheen gebeurde dat eigenlijk alleen als je kleine kinderen zag, maar nu ook fietsers, een duimpje omhoog van een vrachtwagenchauffeur. Dat is heel leuk. Maar er is ook een andere kant. Aan de ene kant noemen ze ons helden, maar aan de andere kant lijken we melaats. Als we de straat inrijden en in onze witte pakken uitstappen, zijn de mensen bang voor ons.
Mijn collega's merken dat ook in hun privéleven. Buren die extra afstand houden omdat ze bang zijn dat we ze zouden kunnen besmetten, maar ook partners die onzeker en angstig zijn. Of collega's die een kleine baby thuis hebben en zich zorgen maken of ze die zouden kunnen besmetten. Het heeft allemaal een enorme impact op je gezinsleven.
Zelf heb ik twee jongens van 22 en 23. Na mijn eerste rit met een coronapatiënt voelde ik me opeens heel kwetsbaar. Dan krijgt die angst je toch eventjes te pakken. Ik heb meteen wat met de hypotheek geregeld zodat de jongens gewoon in ons huis kunnen blijven wonen als er iets met mij gebeurt.
Gelukkig krijg ik ook regelmatig nog een lach op m'n gezicht deze dagen. Laatst kregen we bijvoorbeeld een covid-melding en moest ik me weer in m'n beschermende pak hijsen. Toen zag ik dat dat pak gedoneerd was door een asbestverwijderaar. Daarna zette ik een bril op van een vuurwerkbedrijf. Dat die bedrijven aan ons denken geeft me zo'n goed gevoel. Zij helpen mee om te zorgen dat ik na mijn dienst weer veilig naar huis kan. Prachtig!"