"Andere mensen vinden ons eng. Vooral toen het net begon zag je mensen denken: 'oh jullie werken daar' en dan een stap achteruit doen. Mijn hulp komt niet meer. Ze zorgt ook voor oudere mensen in de straat en vindt het te spannend. Die angst begrijp ik wel. Ook mijn ouders vinden het lastig. Ze doen wat ze moeten doen, blijven binnen. Mijn vader heeft wat slechte longen, dus als die corona krijgt zou hij er veel last van krijgen. Hij gaat af en toe boodschappen doen, of vissen. Dan zit hij dertig meter van de volgende visser af en zwaaien ze naar elkaar.
Ons hele rooster is de komende tijd een groot vraagteken. Als het bij ons ziekenhuis overstroomt, moeten we direct kunnen opschalen, mijn man is anesthesist en is daar ook mee bezig. We hebben drie kinderen, van 13, 9 en 8. Die krijgen nu online les, maar als het echt niet anders kan breng ik ze naar school. Dat geeft wel stress, je denkt toch vaak: hoe gaan we dat dan doen? We hebben ook nog een hond. Maar goed, dat los ik dan wel op. Er zijn veel vrienden die al hebben gezegd: als je echt omhoog zit dan breng ze maar hier.
Deze week gaat het beter dan vorige week. De rest van Nederland heeft Noord-Brabant heel hard geholpen, daardoor werd het geen paniekvoetbal maar ontstond er juist enige ruimte. Ik maakte me echt zorgen, maar ben blij dat de rampscenario's tot nu toe niet zijn uitgekomen. We waren op alles voorbereid: wat als er zoveel mensen komen dat we ze niet meer kwijt kunnen? Op welke gang gaan we ze dan leggen, hoeveel zuurstof heb je daar dan nodig?
De onzekerheid over de toekomst maakt nog wel dat je een urgentiegevoel blijft hebben. Maar je doet dit werk omdat je van de adrenaline houdt, dat maakt werken op de Spoedeisende Eerste Hulp juist leuk. We hebben nu zeven covid-afdelingen en de aantallen stijgen gelukkig niet exponentieel. Er zijn nog steeds veel patiënten, maar de piek omhoog zet niet keihard door. Dat geeft lucht. En daardoor wordt de knoop in je maag een beetje losser. Elke dag die we tot nu hebben gehad, gaat eigenlijk wel.
We beschermen onszelf natuurlijk zo goed mogelijk in contact met patiënten, dat doe je eigenlijk altijd al. Er zit altijd een soort risico in het werk wat je doet. Het risico dat ik in het ziekenhuis loop, is misschien wel kleiner dan bij de supermarkt. Hoewel die nu ook meer maatregelen hebben genomen met onder andere het poetsen van de winkelkarretjes."
