De hunkering van de waterpolosters naar de Spelen: 'Alles moet wijken'
De Nederlandse waterpolosters gaan als een speer op de EK in Hongarije. Concurrenten Spanje (6-10) en Italië (10-4) werden met overtuigende cijfers verslagen en de zwakke broeders werden weggeblazen, zoals Slowakije met 22-2 in de kwartfinales.
Een olympisch ticket lonkt voor de ploeg: de eigenlijke hoofdprijs deze EK. Want de Europees kampioen verdient een ticket voor Tokio, tenzij het reeds geplaatste Spanje de eindstrijd haalt. Dan voldoet al een finaleplek.
De ervaren garde binnen het Oranje van nu, bestaande uit Dagmar Genee (30), Sabrina van der Sloot (28), Nomi Stomphorst (27) en Vivian Sevenich (26), grossierden in hun interlandloopbaan al in medailles en finaleplaatsen.
'Zilveren' generatie
Zo bereikten ze al drie keer de eindstrijd van een EK en een keer de WK-finale. Voor even waren ze ook de 'zilveren' generatie, juist door het in die finales steevast af te laten weten.
Ook oud-international Marloes Nijhuis behoorde tot die generatie, maar kijkt nu met bewondering naar haar voormalige collega's. "Ze ogen echt enorm fit en sterk."
Nijhuis zag ook hoe de ploeg eigenhandig afrekende met het stigma, door in de zomer van 2018 wel de Europese titel te veroveren. Het enige dat ontbreekt op het cv van Oranjes grote vier? De Olympische Spelen.
Sinds Nederland in 2008 olympisch goud won, zijn de Spelen het grote doel van elke waterpoloster in het oranje badpak. Hoeveel titels ook, aan de olympische droom kan niets tippen.
Na het glorieuze succes van Peking in 2008 liep Nederland twee Spelen (Londen en Rio) op dramatische wijze mis. In 2012 in Triëst (Italië) en vier jaar later in Gouda. Van der Sloot, Sevenich en Stomphorst waren er in 2012 al bij, Genee kwam een jaar later.
Maud Megens en bondscoach Arno Havenga blikken vooruit op de halve finale tegen Rusland.
Ondanks de decepties bleven de speelsters altijd dat ene doel voor ogen houden. Voor Nijhuis lag dat anders, voor haar ontbrak dat heilige vuur steeds vaker. Vlak voor de zomer van 2019 nam ze afscheid.
"Ik wilde me meer op m'n maatschappelijke carrière richten. Als dan de motivatie ontbreekt, kan nog een maand doorgaan zelfs te veel zijn", zei ze destijds.
Dat Nijhuis er nu niet bij is, vindt ze niet erg. Ze geniet van haar oud-ploeggenoten. "Ik denk dat ze er donderdag ontspannen bij zitten. Ze hebben er zin in, dat stralen ze het hele toernooi al uit."
"De hunkering naar de Spelen is onwijs groot. De Spelen halen, dat is het grootste dat er is. En hoe langer het duurt voordat je er bent, des te groter het verlangen wordt."
"In 2016 ging het bij ons mis omdat we er zelf teveel druk oplegden, een haast extreme focus. Ik denk dat ze er nu meer relativerend naar kijken."
Afstand na Rio
Na het missen van de Spelen van Rio gingen de belangrijke speelsters van Oranje ieder hun eigen weg.
Van der Sloot groeide in Italië bij topclub Catania uit tot beste speelster van de wereld. Sevenich verkaste naar UVSE, de kampioen van Hongarije. Genee en Stomphorst bleven in Nederland, Genee twijfelde vervolgens wel even over het voorzetten van haar interlandcarrière. Maar met zo'n domper afsluiten, dat nooit.
Afgelopen zomer verlieten de vier hun clubs, om een seizoen lang centraal te trainen met de Nederlandse ploeg in Zeist. Van der Sloot, wonend op Sicilië pal aan zee, deed dat met pijn in het hart, maar wist: voor de Spelen moet alles wijken.
"Het is echt een omschakeling. Van het leven aan zee, naar de Zeister bossen en de regenbuien", weet Nijhuis, die nog regelmatig contact heeft met de waterpolosters en deze dagen zelfs oppast op de katten van Van der Sloot. "Maar de Spelen halen, dat is het doel waar ze mee opstaan en ze erdoorheen trekt."
'Klein feestje'
Inmiddels hebben zich al twee kansen op kwalificatie voorgedaan, maar niet eerder was Nederland zo dichtbij. Twee wedstrijden winnen, misschien één, en de waterpolosters zijn er.
"Als het lukt zal er een klein feestje gevierd worden, maar pas echt na de eventuele finale. En zeker zal er een last van hun schouders vallen", zegt Nijhuis die zelf ook wel naar Hongarije had willen gaan, als toeschouwer, maar dat toch niet kon. De katten van Van der Sloot kunnen tenslotte niet alleen blijven.
