Nicolò Barella, Jorginho en Marco Verratti: het favoriete middenveld van Roberto Mancini was lange tijd even indrukwekkend als voor de hand liggend. Tot ene Manuel Locatelli de Italiaanse bondscoach bij het EK hoofdbrekens bezorgde met een glansrol tegen Zwitserland.
Locatelli, blonk die niet ook al uit tegen het Nederlands elftal, driekwart jaar geleden in Amsterdam? Dat is dezelfde, inderdaad. Destijds vierde de middenvelder zijn interlanddebuut, maar van plankenkoorts was geen spoor te bekennen.
Als speler van het bescheiden Sassuolo, een club uit het gelijknamige stadje met 40.000 inwoners, deelde Locatelli direct de lakens uit. Misten de Italianen hun beste speler, hun vormgever, Verratti? Niemand in de Johan Cruijff Arena en thuis voor de tv die het doorhad.
En dat was maar goed ook, vanuit Italiaans perspectief dan. Want Verratti is even getalenteerd als blessuregevoelig. Ook de eerste twee EK-groepswedstrijden miste de kleine technicus omdat zijn lichaam tegensputterde, maar net als in Amsterdam bleek Locatelli een meer dan waardig vervanger.
Tegen Turkije deed hij dat nog redelijk onopvallend, maar in het treffen met de Zwitsers kon niemand meer om Locatelli heen. Met name bij de openingstreffer maakte de 23-jarige rechtspoot indruk: met een prachtige volley met links vond hij clubgenoot Domenico Berardi, om na een rush naar voren zelf als eindstation van de aanval te fungeren.
Na rust scoorde Locatelli nogmaals, met een uithaal van buiten het strafschopgebied. Niemand die het nog over Verratti had, of het moest in de vragende vorm zijn: verdiende die het nog wel zijn plek terug te krijgen ten koste van Locatelli, de man in vorm?
Locatelli past perfect in het voetbal dat Mancini met Italië nastreeft. Aanvallend, technisch verzorgd en opwindend spel? Ho capito, signore! De middenvelder doet niet anders bij zijn club.
Sassuolo groeide met Locatelli op het middenveld uit tot een van de spectaculairst spelende ploegen van Italië. Onbezorgd, bijna roekeloos was het, wat I Neroverdi week in, week uit lieten zien.
Voordat Locatelli's trainer Roberto De Zerbi naar Sjachtar Donetsk vertrok, sprak die met minachting over defensieve balans. Evenwicht kon toch ook behaald worden door zelf heel veel kansen te creëren, terwijl je er achterin wat weggaf? Het is niet voor niets dat Sassuolo bijna net zo veel goals tegen kreeg, als het maakte.
Maar voor Locatelli was het de ideale omgeving om zijn loopbaan een doorstart te geven nadat hij door AC Milan terzijde was geschoven. Het afgelopen seizoen gaf niemand in de Serie A zo veel passes als hij, een gevolg van Sassuolo's geduldige - soms risicovolle - opbouw van achteruit.
Locatelli was overigens niet de enige die baat had bij het leuke voetbal van Sassuolo. Met de al even genoemde Berardi en Giacomo Raspadori heeft hij gezelschap van twee clubgenoten bij de Italiaanse ploeg. Alleen Juventus leverde meer internationals, met vier.
Mancini heeft duidelijk vertrouwen in de Sassuolo-kliek en plukt daar voorlopig de vruchten van. Locatelli scoorde tweemaal in twee wedstrijden, Berardi was goed voor twee assists.
Maar de puike prestaties van Locatelli leverden de Italiaanse bondscoach ook hoofdbrekens op. Verratti is weer fit en speelde sterk in de afsluitende groepswedstrijd tegen Wales. Wie van de twee zet je dan op de bank?
Man in vorm Locatelli, of de kleine kapitein en qua puur talent misschien wel je beste speler, Verratti? Een lastig vraagstuk, maar wat een heerlijk probleem om te hebben.
