Mijn 2017: Dirk Kuijt en zijn ultieme sprookje bij Feyenoord
Aan het einde van het jaar blikt de NOS met tien sporters terug op 2017. Vandaag Dirk Kuijt. "Ik wist dat er nog een moment zou komen dat het elftal mij nodig zou hebben op het veld."
Kevin Blom snelt richting Tonny Vilhena. De Feyenoorder heeft net een onhandige overtreding gemaakt op Luigi Bruins. Vilhena staat op scherp en Blom trekt geel. Niet wetende dat met die kaart het sprookje van Dirk Kuijt wordt ingeluid.
Prijzen pakken met Feyenoord. Dat was Kuijt in zijn eerste periode in Rotterdam niet gelukt. Maar begin mei wist iedereen het zeker: de landstitel is voor Feyenoord. De eerste in achttien jaar, een eeuwigheid in de voetballerij.
Na de winst bij Vitesse en de nederlaag van concurrent Ajax bij PSV werd er al voorzichtig feestgevierd in Rotterdam. "Iedereen om ons heen feliciteerde ons al. Hoe moeilijk is het om daarmee om te gaan?", vraagt Kuijt zichzelf zeven maanden later af.
Druk
Dat het moeilijk was, dat bleek ook wel. De opdracht was simpel: 'even' winnen bij stadgenoot Excelsior en de buit was binnen. Het kleinschalige Woudestein, voornamelijk gevuld met supporters van Feyenoord, als decor van een historische voetbalmiddag.
Maar het liep anders. De ploeg ging met 3-0 onderuit. De druk was te hoog. Kuijt: "Ik hoorde laatst Peter Bosz zeggen dat hij niets meekrijgt van wat er in de media staat. Nou, je krijgt alles mee. Als je het zelf niet leest, dan doet iemand uit je omgeving dat wel."
"Voor ons gevoel stond heel Nederland op z'n kop. En we hadden een elftal waarin heel weinig jongens al succes hadden meegemaakt. We hadden dan wel de beker gewonnen, de titel is toch anders."
"En je wist dat een paar honderd meter verderop een Kuip vol fans zat te wachten totdat je met die schaal terugkwam. De randzaken waren opeens hoofdzaken en dat was heel moeilijk voor de groep."
Toen wist ik: nu komt mijn moment om klaar te staan.
Kuijt zelf zat op dat moment ook in een lastige fase. Want hij was dan wel aanvoerder, zijn basisplaats was hij al een tijdlang kwijt. "Ik kon daar moeilijk mee omgaan", kijkt de aanvaller terug. "Maar ik ben trots dat ik mezelf ben gebleven en hard ben blijven trainen, omdat ik wist dat er nog een moment zou komen dat het elftal mij nodig zou hebben op het veld."
Zijn moment
In Kralingen mocht Kuijt na 64 minuten invallen. Binnen een minuut maakte Excelsior de derde treffer. Daarna kwam die gele kaart voor Vilhena. "Toen wist ik: nu komt mijn moment om klaar te staan", aldus Kuijt, die profiteerde van de schorsing van de middenvelder.
Een week later stond Kuijt namelijk wel aan de aftrap bij poging nummer twee om de titel binnen te slepen. Met gemengde gevoelens stapte hij met de aanvoerdersband het veld op.
"Ik vond het ontzettend rot voor Tonny, want ik heb een sterke band met hem en zijn vader. We hebben vergelijkbare dingen meegemaakt (Vilhena verloor dat seizoen zijn moeder, Kuijt verloor eerder tijdens zijn carrière zijn vader, red.). Ik was ontzettend trots hoe hij na het overlijden van zijn moeder zijn verdriet opzij zette en goed speelde."
Nog nooit heb ik zoveel emotie gevoeld in een stadion als die dag.
Zondagmiddag 14 mei. Alsof het zo moest zijn: aangevoerd door het dan 36-jarige boegbeeld Kuijt betrad Feyenoord het veld voor het duel met Heracles Almelo.
"Ik had weken niet gespeeld, maar in de tussentijd wel voor mezelf extra getraind. Ik ben door de duinen gaan lopen en was hartstikke scherp op de trainingen. Ik had me voorbereid op een wedstrijd waarvan ik niet wist wanneer-ie zou komen. Dat werd die dag. Het was de belangrijkste week van mijn carrière."
De enorme druk was goed voelbaar bij de geroutineerde spits. "Terwijl ik weken niet had gespeeld, moest ik het in die wedstrijd wel laten zien. Iedereen zei tegen me dat ik het ging flikken. De spelers vertelden in de kleedkamer tegen me dat ze zich geen zorgen maakten, omdat ik erbij was. Dan voel je wel druk, ja."
En dan was daar ook nog die kolkende Kuip. Clubliefde en hunkering naar de titel verpakt in spandoeken, vlaggen, vuurwerk en gezang. "Ik heb een Champions League-finale gespeeld, een WK-finale... Maar nog nooit heb ik zoveel emotie gevoeld in een stadion als die dag."
Slechts 38 seconden had Kuijt nodig om die emotie naar een nog hoger level te brengen. De glijpartij van Mike te Wierik, gevolgd door de vlammende pegel van Kuijt.
Uitgerekend hij. Uitgerekend de man die het zo lastig had. Uitgerekend de man die mocht spelen door de schorsing van Vilhena. Uitgerekend de man die tot dan toe op 99 competitiegoals voor Feyenoord stond. Uitgerekend Kuijt scoorde. "Op dat soort momenten was ik op mijn best."
Het bleef niet bij de openingstreffer. Er kwamen nog twee doelpunten bij. Dirk Kuijt, geboren op 22 juli 1980 uit Katwijk, werd die zondag in Rotterdam een held voor de eeuwigheid.
Om hem heen zag Kuijt de tranen rijkelijk vloeien, nadat zijn hattrick de eerste landstitel sinds 1999 had opgeleverd. "Ik heb nog nooit zoveel mensen zien huilen. Zelf heb ik niet gehuild, terwijl ik wel heel emotioneel was."
Alles kwam eruit bij de toen 36-jarige harde werker. "Vreugde, woede, teleurstelling, bloed, zweet en tranen: alles zat erin dat seizoen. En als je dan ziet hoe mensen in Rotterdam en eigenlijk heel Nederland trots zijn... Dat is het mooiste wat er is."
