Oud-bokser Tuur (57) eert zijn gordels en zichzelf: 'Ik bén een legende'
"A melange", noemt Regilio Tuur het gezelschap dat hij dinsdag breed lachend tegemoet treedt in een conferentiezaal van een Amsterdams hotel. Acteurs, modellen, fashion-designers en bekenden uit de bokswereld, al Tuurs vrienden zijn uitgenodigd voor het moment waarop de oud-bokser uit de zelfgekozen schaduw komt en weer in de spotlight stapt.
In dit gezelschap van intimi wil hij de komst aankondigen van een documentaire, een film en een boek over zijn leven. Over de timing is goed nagedacht: op de dag af dertig jaar geleden werd Tuur wereldkampioen in Ahoy.
Bekijk hier de wedstrijd van Tuur tegen Banks tijdens de Spelen van 1988:
Zijn levensgeschiedenis is even vóór zijn binnenkomst al beknopt opgesomd door model en RTL-presentatrice Carolien ter Linden. Al noemt Tuur haar bij voorkeur "the beauty with the long legs".
In de jaren negentig ontstond tijdens het stappen een hechte vriendschap, die tot op de dag van vandaag duurt. Ter Linden schetst het beeld van een man die de verwachtingen altijd wist te overtreffen.
Als je moet wachten op de loftuitingen van iemand anders, kan je lang wachten. Zeker in Nederland.
Doktoren zagen weinig toekomst in de zieke baby Regilio. "Maar niets was minder waar", constateert Ter Linden.
Als 21-jarige bokser die in 1988 op het punt stond zijn olympisch debuut te maken, kreeg Tuur van NOC*NSF al vóór aanvang van het toernooi een ticket voor de terugreis. Zo weinig vertrouwen was er in een goede afloop tegen de torenhoge favoriet Kelcie Banks. Kansloos? "Niets was minder waar", zegt Ter Linden opnieuw. Tuur sloeg de Amerikaan knock-out.
Koffertjes uit de kluis
Als Tuur, gepokt en gemazeld in de modewereld, onberispelijk gekleed in het zwart zijn entree maakt in de zaal, heeft hij ook twee koffertjes meegenomen. Hij opent ze met de grootste voorzichtigheid. In een van de koffers zit de kampioensgordel, die hij als profbokser in Amerika bemachtigde in het legendarische Madison Square Garden.
De andere koffer bevat de 'belt' die hij als wereldkampioen ontving. Ook de handschoenen waarmee hij zijn machtige stoten plaatste, zitten erin.
Tuur verklaart dat beide koffers decennialang in een kluis hebben gelegen. Reizen met de kostbare kleinoden is lastig, zorgt voor vragen en voor zorgen. Maar voor dit moment maakt Tuur graag een uitzondering. Meer dan eens zal hij benadrukken dat hij de eerste Nederlander is die deze prijzen ooit won. En nog altijd de enige. We zijn hier, stelt hij onomwonden, om te vieren hoe hij een legende is geworden.
Legende
Bescheidenheid is aan Tuur niet besteed als het gaat om zijn prestaties. Waarom ook, zegt hij. "Ik bén een legende. Als je moet wachten op de loftuitingen van iemand anders, kan je lang wachten. Zeker in Nederland."
Zijn uitstraling, zijn presentatie, zijn zelfvertrouwen, het oogt en klinkt eerder Amerikaans. Tuur woont al sinds de jaren negentig in New York City.
Gevraagd of hij zijn prestaties ook dankt aan een Amerikaanse mentaliteit, maant hij de aanwezigen tot stilte. In een halve cirkel staan ze om hem heen, terwijl hij de verslaggever aanspoort de vraag nog eens te herhalen. "I have a New York state of mind", antwoordt Tuur.
Om te vervolgen: "Maar wie heeft die state of mind naar New York gebracht? The fucking Dutch! Exactly!" Even is het stil, en dan zegt hij: "Ik ben old Dutch." Want met de huidige mentaliteit in Nederland heeft hij niet veel op. Te negatief, te zeer denkend in beperkingen. Het heeft allemaal met 'mindset' te maken.
Tegen de stroom in
Tuur neemt plaats achter de tafel en begint aan een monoloog, een hoorcollege zo u wilt. Een uur lang vertelt hij over zijn moeilijke jeugd, de trauma's die hij als kleuter opliep, en hoe hem dat vormde tot de persoon die hij later werd. Het gaat over zijn vader, een liefhebber van Amerika en van boksen, die hem leerde dat je pas kunt winnen als je ook leert te verliezen.
Vallen en opstaan. Tegen de stroom in durven gaan, eigenwijs doorgaan als anderen niet in je geloven. Dat deed Tuur in zijn bokscarrière, maar ook bij de tegenslagen in het leven ná het boksen. Hij werd in 2000 veroordeeld tot een celstraf van vijf maanden wegens mishandeling van zijn toenmalige vriendin.
Hij grossiert in oneliners. In het Engels. Tuur is tweetalig opgevoed, voelt meer binding met de Engelse taal, ook door de vele decennia die hij inmiddels in 'The Big Apple' vertoeft.
Met zijn grenzeloze ambities past hij volledig bij New York. The sky is the limit. En dus kondigt Tuur alvast aan volgend jaar een technologisch bedrijf te starten, waarmee hij grootse plannen heeft. "I am going to build the next BILLION dollar company", roept hij ten overstaan van zijn gehoor.
Spierballen
Hij staat op, doet zijn colbert uit, stroopt zijn mouwen op en laat zijn spierballen zien. De blouse wordt wat opgetild. Ook de sixpack is er nog. Alsof hij aan wil geven: ik heb nog niets aan kracht ingeboet. Aan levenskracht en aan ambitie.
Tuur zwijgt even als hij naar zijn kampioensgordels kijkt. Hij wil het advies van zijn toehoorders. Wat moet hij doen met deze rijkelijk met edelstenen belegde trofeeën. Moet hij ze laten verwerken in een kunstwerk? De acteurs, de modellen, de bokscoaches. Ze geven allemaal een advies. Inlijsten, rond laten toeren, ophangen in een boksschool als inspiratie voor de jeugd.
Tuur laat het even bezinken. Het is een dilemma. Er is tenslotte geen andere Nederlander met deze gordels in bezit.
