Florijns leven in teken van de roeiboot is volmaakt na gouden 'toppunt'
Ze had er iedere dag wel aan gedacht, bij iedere haal op de Bosbaan, bij iedere gegeten banaan, bij iedere training op de roeimachine, haar ultieme doel: goud winnen in de skiff op de Olympische Spelen van Parijs. De datum 3 augustus 2024 stond twee jaar in de agenda, daar moest het gebeuren. En daar lukte het.
Florijn (26) vervolmaakte met de olympische titel op het water van Vaires-sur-Marne een rond de roeiboot ingericht bestaan. Het "toppunt" van haar leven, stamelde ze.
Summum
De afgelopen twee jaar won ze alles. Wereldtitels en Europese titels in 2022 en 2023, als eerste Nederlandse vrouw ooit. Stuk voor stuk schitterend, maar: "Alle overwinningen hiervoor vallen in het niet. Ik zou alles ruilen tegen dit goud. Dat ik nu alles heb gewonnen, is geweldig."
"Hier droom ik al van sinds ik ben geboren. Dit is het resultaat van je ziel en zaligheid in je sport leggen. Met een geweldig team om je heen. Daar kan ik vandaag de vruchten van plukken. Dit is het summum van de sport."
Toch was de overmacht in de olympische finale niet zo groot als Florijn meestal laat zien. "Ik moest echt heel hard mijn best doen. Emma Twigg (olympisch kampioen van Tokio, red.) wilde ook heel graag goud pakken. Dat het gelukt is na zo'n gevecht... Het was de perfecte race, alles ging goed."
Zo voldeed Florijn in het Stade Nautique ten oosten van Parijs aan de hoge olympische verwachtingen die ze zichzelf had opgelegd. Zonder angst kwam ze er afgelopen twee jaar voor uit: olympisch goud is het ultieme doel.
Als dochter van tweevoudig olympisch kampioen Ronald Florijn (1988 en 1996) en de Duitse oud-roeister Antje Rehaag leerde ze dat dat alleen het allerhoogste telt.
Haar leven speelt zich af in en rond de roeiboot, in urenlange trainingen op de Amstel tussen Amsterdam en Ouderkerk. Op een dieet van wel 70 bananen per week beult de roeister zichzelf met plezier af sinds zij in 2021 in de skiff stapte.
Met de eenzaamheid van de eenpersoonsboot heeft ze geen moeite, zei ze na haar EK-goud in 2022. "Het is best wel fijn dat je geen rekening hoeft te houden met anderen."
Florijn floreert bij discipline. Om negen uur 's avonds in bed, 's ochtends als de stad nog slaapt op de fiets naar de botenopslag en dan trainen. Een Spartaanse werklust, waarin geen ruimte is voor bier en Instagram. Geef Florijn maar boeken en bananen.
Op de finaledag in Parijs wilde Florijn niet op haar telefoon kijken. "Je moet jezelf een beetje afsluiten. Ik keek expres niet op de NOS-app, want dan zie ik mijn naam staan. Dat hoefde ik vandaag even niet te zien."
De rug van haar hand was volgeschreven met een tijdschema op weg naar de race. "De tijden dat ik moet beginnen met de warming-up, de bus pakken, cafeïne nemen. Het is een protocol, omdat ik anders een beetje verstrooid raak. Het is mijn houvast op zo'n spannende dag als vandaag."
Toch vergat ze nog de tempometer vlak voordat ze in de boot stapte. Paniek? Viel mee. "Het is gelukkig goed gegaan", pufte ze uit, waarna ze een telefoon aangereikt kreeg. Vader Ronald aan de lijn, vanaf de Leidse roeivereniging Die Leythe, waar dochter Karolien begon met roeien.
Olympisch kampioen Ronald Florijn is zelden bij de races aanwezig. "Dat kan hij niet aan, hij zat al maanden in spanning."
Het gesprek tussen vader en dochter duurt kort, want Simon van Dorp roeit op dat moment zijn skifffinale en dat willen ze allebei zien. Florijn eindigt het gesprek met vader: "Al slaap ik vanavond op een bankje in Parijs, het maakte mij niet uit."
De drie jaren die draaiden om die ene zaterdag in augustus zijn afgesloten. Straks gaat Florijn terug naar de routine van varen op de Amstel, in de wetenschap dat haar roeibestaan volmaakt is.
"Het is heel raar dat dit nu voorbij is. Sinds Tokio is dit het summum, je punt op de horizon. Dat het nu voorbij is, kan ik nog niet bevatten. Ik kan niet blijer zijn dan dit. Dit is het toppunt van mijn leven."
