Ilse Paulis ziet zus Bente jaar na burn-out olympisch zilver pakken: 'Heel erg mooi'

• Anne van Eijk

  Volgt in Parijs de Olympische Spelen

Het zijn de Olympische Spelen van 2016, Ilse Paulis roeit naar olympisch goud in de lichte dubbeltwee. Op de tribune in Rio de Janeiro zit zus Bente, bij wie een lichte olympische kriebel ontstaat.

"Dat heeft me geïnspireerd", vertelt Bente Paulis over de gouden medaille van haar zus. "Het voelde altijd alsof zo'n prestatie iets voor anderen was, dat het buiten bereik was. Maar als je zus olympisch goud haalt, komt het ineens dichterbij."

Nu, acht jaar later, pakt zij zilver in de dubbelvier en zit Ilse trots op de tribune. "Als familielid is het spannender dan toen ik zelf in de boot zat", lacht ze. "Dat had ik nooit zo beseft."

En of de race spannend is? De Nederlandse boot met Paulis ligt bijna de complete 2.000 meter op kop, maar in de slotmeters glipt Groot-Brittannië er toch nog voorbij. Geen goud, maar zilver. Maar teleurgesteld is de familie Paulis allerminst. "Ze hebben alles gedaan wat ze konden", vindt Ilse.

Burn-out

Dat zij als toeschouwer op de tribune zou zitten bij haar zus, had ze natuurlijk wel gehoopt, maar de weg naar de olympische finale was voor Bente geen rechte lijn omhoog. "Ze heeft geen makkelijke carrière gehad. Dat ze zich erdoorheen heeft geslagen en hier staat, is heel erg mooi."

Ilse (31) doelt vooral op de burn-out waar haar 27-jarige zus vorig jaar mee te maken kreeg. "Het lastigste vond ik dat wij al langer zagen dat ze niet lekker in haar vel zat. Maar ze is een behoorlijke binnenvetter, ze vertelde het niet."

"Toen ze tot de conclusie kwam dat het zo niet verder kon, was dat bijna een opluchting. We konden haar eindelijk echt helpen."

Dat moment kwam voor Bente in maart 2023, bij een wereldbeker in Varese. "Ik zat zó angstig in die boot, zó moe. Ik kon niks meer. Maar als ik er achteraf op terugkijk, ging het een half jaar daarvoor al niet lekker."

Vlak voor de WK in september zat ze er al doorheen. "Daarna hadden we drie à vier weken vrij, maar ik kwam totaal niet tot rust. Toen we weer moesten beginnen had ik er écht geen zin in, ik was veel te moe." Toch ging ze door, want olympische kwalificatie stond op het spel. "Ik kan nu niet stoppen, moet gewoon hard trainen en dan komt het wel goed."

Met lood in de schoenen in de boot

Zes maanden later kan ze het echt niet meer ontkennen. "Met lood in mijn schoenen stapte ik de boot in, niks lukte. Ik ging alleen maar langzamer. Dat klopte niet, want ik was harder aan het trainen."

Ook mentaal komt Paulis in een negatieve spiraal. "Ik moet goed zijn, ik moet laten zien wat ik kan. Maar als dat dan niet lukt, dan draai je eigenlijk gewoon een beetje door. Op die manier heb ik een burn-out gekregen."

Ze durft eindelijk eindelijk aan de bel te trekken en wordt door de bond een paar weken buiten het trainingsprogramma van de nationale ploeg gehouden. "Om alles weer een beetje op de rails te krijgen, mezelf weer te worden en het plezier terug te vinden in het roeien."

Paulis praat in die periode met een psycholoog. "De conclusie was dat ik er vooral gewoon over moest praten. Van mezelf ben ik niet echt een prater. Dat is ook de reden dat het zo lang geduurd heeft tot ik aan de bel trok."

De sessies met de psycholoog waren pittig. "Na een praatsessie kon ik die dag eigenlijk bijna niet meer trainen. Het was heel intensief, terwijl het maar een uurtje praten is."

Het is dan nog maar ruim een jaar tot de Spelen van Parijs. Het schiet af en toe door haar hoofd dat haar olympische droom op de tocht kan komen te staan.

Tweede medaille Nederland in Parijs

Maar niks is minder waar. De roeibond houdt vertrouwen met als resultaat olympisch zilver. Ilse: "Voor de boot van Bente zou alles minder dan een medaille een teleurstelling zijn geweest."

Voor Ilse betekende het goud van Rio dat haar carrière geslaagd was. "Dat gaf een bepaalde rust. Je hebt die gouden plak, alles wat ik daarna nog deed was mooi meegenomen."

En ze denkt dat dat voor Bente met zilver ook het geval zal zijn. "Dat hoop ik wel in elk geval. Als olympisch sporter realiseer je nog niet hoe bijzonder het is, want je bent omgeven door mensen die ook medailles hebben. Maar dat besef komt een paar jaar later wel."