Drie jaar na het beruchte quarantainehotel in Tokio: 'Zwaarste periode uit loopbaan'
Opgesloten zitten in het quarantainehotel tijdens de Olympische Spelen in 2021 is voor de betreffende Nederlandse atleten en coaches een extreme levenservaring geweest. Drie jaar later kijkt een aantal betrokkenen met gemengde gevoelens terug op die "bizarre" anderhalve week opsluiting in Tokio.
Elke dag staarde Jean-Julien Rojer vanuit zijn kamer door een raampje naar een brug. Hij zag mensen met alledaagse zaken bezig zijn. Die brug was voor de tennisser een symbool van hoop en vrijheid gedurende zijn isolatieperiode. Rojer zat vanwege een coronabesmetting opgesloten en dat viel hem ontzettend zwaar, mede omdat hij veel last had van de symptomen.
"Ik herinner me die periode als de dag van gisteren en dat blijft zo. Het is zonder twijfel het moeilijkste moment uit mijn tennisloopbaan geworden, vreselijk", zegt de 41-jarige dubbelspecialist aan de vooravond van zijn vierde deelname aan de Olympische Spelen. Hij speelt in Parijs aan de zijde van Robin Haase.
Gevangenis
Voor Rojer voelden die elf dagen als leven in een gevangenis. "Ik weet het, dat klinkt misschien overdreven, maar ik beleefde het echt zo. Ik belde op de eerste dag onze teammanager of er een psycholoog kon worden gebeld, omdat ik gewoon bang was dat ik dit niet vol zou houden. We kregen overigens ook alle hulp van NOC*NSF, dat deden ze goed."
Rojer klinkt emotioneel zodra alle herinneringen weer naar boven komen. "Alle ramen waren dicht in dat hotel. Pas na tussenkomst van de Nederlandse ambassadeur mocht er op de gang een raam half open. Bizar gewoon."
"Er was nauwelijks bewegingsruimte en het eten was koud en gepureerd. Ik ben als eenvoudige jongen opgegroeid op Curaçao met weinig middelen. Dus ik kan met heel weinig tevreden zijn, maar wat ik in Tokio meemaakte, was niet goed", aldus Rojer.
Naast Rojer zaten ook skateboardster Candy Jacobs, taekwondoka Reshmie Oogink en roeier Finn Florijn in isolatie. Drie positief geteste roeicoaches maakten het Nederlandse gezelschap compleet.
"Er was een enorme samenhang, omdat je met z'n allen in dezelfde situatie was beland", aldus Rojer. "We spraken in de lobby van het hotel, wat tegen de regels was, veel met elkaar."
Lichtpunt
Volgens Rojer was er in het quarantainehotel "een belangrijk lichtpunt" voor de Nederlanders: de gelouterde roeicoach Josy Verdonkschot. "Hij was als een vaderfiguur voor ons. Hij hield iedereen vrolijk", weet de tennisser.
"We leunden met z'n allen eigenlijk op Josy, omdat hij elke dag wel met iets positiefs kwam. Hij was belangrijk voor de groep, zette alles in perspectief."
De nu 67-jarige Verdonkschot voelde het destijds als zijn taak om zich om iedereen te bekommeren. "Ik was de oudste, dus het ging ook een beetje op een natuurlijke manier. Ik had ook geen last van de besmetting, dus ik kon me bezighouden met de rest."
Glas halfvol
Verdonkschot, die in Parijs nu de coach van de Amerikaanse roeiploeg is, probeerde iedereen vooral te laten inzien dat het glas halfvol is. "Ik vertelde de groep vooral dat ze moesten kijken naar de zaken die ze wel hadden", aldus de coach.
"In het geval van Jean-Julien kan ik zijn emotionele herinneringen wel begrijpen", zegt Verdonkschot. "Hij voelde zich al slecht over het in isolatie moeten gaan en daarna werd hij ook nog behoorlijk ziek. Dus dan komt alles twee keer zo hard aan."
Best leuk
Roeier Florijn (24) denkt in tegenstelling tot Rojer niet met vervelende gevoelens terug aan het quarantainehotel in Tokio.
"Ik vond het best wel een avontuur. Het was natuurlijk vervelend dat ik niet kon starten, maar dat was eigenlijk alleen op dat moment zelf", zegt Florijn, die op de Spelen onderdeel was van de mannen dubbelvier. "Soms kijk ik nog weleens wat filmpjes terug van die periode, best leuk."
De zoon van tweevoudig olympisch kampioen Ronald Florijn begrijpt dat anderen het quarantainehotel anders hebben beleefd. "Ik was ook veel jonger dan de rest en voor mij waren het de eerste Olympische Spelen. Voor anderen waren het de laatste Spelen, dat maakt natuurlijk een groot verschil. Maar we waren samen wel een mooie groep die elkaar hielp."
Groepsapp nog springlevend
De saamhorigheid tussen iedereen uit de periode in dat vervloekte hotel in Tokio is er overigens nog steeds. De groepsapp blijkt namelijk nog springlevend, zo verklapt Rojer.
"Josy was een van de eerste personen die mij een bericht stuurde toen ik mij had gekwalificeerd voor de Spelen", zegt hij. "En later kreeg ik ook felicitaties van de anderen. Het zegt veel hoe we nog steeds met elkaar omgaan, drie jaar na die gebeurtenis. Toen had ik ook al de afspraak met mezelf gemaakt: dit worden niet mijn laatste Olympische Spelen."
