Nog altijd tranen en vragen om Kiptum, die zondag in Rotterdam zou lopen

• Luuk Blijboom

  redacteur NOS Sport in Rotterdam

Op een steenworp afstand van de plek waar hij zondag om twee minuten voor twaalf met een kersvers wereldrecord op de marathon had moeten gloriëren, waarde vrijdag de geest van de betreurde Kelvin Kiptum rond over de Rotterdamse Coolsingel.

Het ging niet zozeer over de vraag of de Keniaan in de Maasstad onder de twee uur had kunnen duiken, zei diens manager Marc Corstjens met betraande ogen. "Het was vooral afwachten met hoeveel minuten hij onder die magische grens zou duiken."

Het herdenken van de man die met zijn 2.00.35 van Chicago het wereldrecord op de klassieke afstand stevig in handen had, ging vrijdag gepaard met veel speculaties. Nog altijd is onduidelijk hoe de 24-jarige Kiptum en zijn coach Gervais Hakizomana op die fatale 11de februari van dit jaar konden verongelukken op de weg van Kaptagat naar Eldoret.

Sabotage?

"Ze kwamen terug van een voetbalwedstrijd die ze samen hadden bezocht", zei Corstjens. "Dat is de enige zekerheid. Verder is het gissen. Was Kelvin vermoeid? Heeft hij een stuurfout gemaakt? Is hij in de berm geraakt, geslipt en daardoor uiteindelijk op die boom geknald? We zullen het nooit weten."

Op speculaties in Afrikaanse media dat er wellicht sprake zou zijn van sabotage wilde hij niet ingaan. "Daar kan ik geen ja of nee op zeggen."

Sinds 2018 stond Kiptum onder contract bij Corstjens. De Belg mist zijn pupil nog dagelijks, vertelde hij. "Toen ik voor de eerste keer bij Kiptum thuiskwam, kreeg ik de zegen van zijn ouders. 'Dit is mijn zoon. Neem hem mee en behandel hem goed', was de boodschap die ik meekreeg. Die woorden heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden. We waren als vader en zoon."

Al maanden leeft Corstjens in een surrealistische werkelijkheid. "Ik had nimmer kunnen bevroeden ooit in zo'n nachtmerrie te belanden. Een half jaar geleden was mijn grootste angst dat Kelvin geblesseerd zou raken en daardoor in Rotterdam moest afzien van een aanval op zijn wereldrecord. En kijk nu eens."

Weduwe Kiptum eregast

De plotselinge dood van Kiptum sloeg diepe wonden in Kenia. Het land was twee weken in nationale rouw alvorens de staatsbegrafenis plaatsvond.

In Rotterdam nam Kiptums weduwe, zondag eregast bij de marathon, condoleances en een bijdrage van anderhalve ton voor de onlangs opgerichte Kelvin Kiptum Foundation in ontvangst. Dat fonds moet jonge Keniaanse marathonlopers financieel ondersteunen op het gebied van onderwijs en sportieve initiatieven.

Topatleten, waaronder Nederlander Abdi Nageeye, lopen zondag met een embleem ter nagedachtenis aan Kelvin Kiptum:

De moeder van twee kinderen luisterde aandachtig naar de woorden van de inmiddels 39-jarige Kenneth Kipkemoi, winnaar van de Rotterdam Marathon 2018, die verhaalde over de invloed die de vijftien jaar jongere Kiptum ook op hem had.

"Ik ben nog altijd enorm aangedaan door zijn dood. Hij was een goede vriend", vertelde Kipkemoi.

"Twee weken voor zijn dood hebben we elkaar nog uitgebreid gesproken. Ik vroeg hem of hij echt van plan was om in Rotterdam onder de twee uur te finishen. Daarop vertelde Kelvin dat het doorbreken van die grens wat hem betreft niet voldoende was. Hij wilde een tijd van 1.58 uur op de klokken zetten. 'Geloof me, dat gaat gebeuren', verzekerde hij me."

Enorme verwachtingen

Als een man daartoe in staat was geweest, dan was het Kiptum. Diens geheim was in eigen land allang geen geheim meer. Wekelijks liep hij tussen de 250 en 300 kilometer. Het kwam geregeld voor dat hij zeven dagen achtereen het equivalent van een marathon liep.

De Keniaan kreeg loon naar werken. Zijn eerste marathon, die van Valencia in december 2022, voltooide hij meteen in 2.01.53. Vier maanden later, in Londen, klokte hij 2.01.25. Het was bijna kinderspel vergeleken bij de 2.00.35 waarmee hij in Chicago de verwachtingen voor de komende tien jaar tot grote hoogte opschroefde.

'Hoe moet ik nu verder?'

Indachtig de aangekondigde aanval op het wereldrecord vatte Kipkemopi het plan op om in Kiptums slagschaduw een gooi te doen naar zijn persoonlijk record, dat op 2.04.52 staat. Zover mocht het nooit komen. Want met de dood van de wereldrecordhouder was het ook bijna gedaan met Kipkemoi's loopbaan.

Geëmotioneerd herhaalde Kipkemoi in Rotterdam publiekelijk de vragen die hem in de weken na Kiptums dood bezighielden. "Hoe moet ik nu verder? Wordt mijn leven ooit weer hetzelfde?"

Gaandeweg hervond Kipkemoi zichzelf. Hij hervatte de training en kwam tijdens het rouwproces tot een ontdekking. "Leeftijd is inderdaad slechts een nummer."

Niet alleen in Rotterdam loopt Kipkemoi in de geest van Kiptum. Zijn duurtrainingen leiden hem soms langs het bos waar zijn landgenoot jammerlijk verongelukte. "Als ik op zulke momenten aan hem denk, voel ik een stekende pijn. Tegelijkertijd zie ik hem naar me kijken met een enorme glimlach op zijn gelaat. Dan weet ik dat ik moet doorgaan. Voor mezelf. Maar vooral voor hem."