Liefde voor zieltogende voetbalclub Panionios vormt waterpolocoach Doudesis

• Luuk Blijboom

  redacteur NOS Sport

Het moment dat hem als mens en coach heeft gevormd? Dat moet 12 maart 1985 zijn geweest, zegt Evangelos Doudesis met grote stelligheid. "Het kan niet anders."

Het is de dag waarop hij in Athene ter wereld komt en, naar goed Zuid-Europees gebruik, al in de wieg voorbestemd is om net als de rest van de familie supporter te worden van Panionios, een bescheiden voetbalclub in de wijk Nea Smirni.

Gamma Ethniki

In het arbeidersgezin Doudesis draait het niet om rijke, succesvolle ploegen als Panathinaikos, PAOK, Olympiakos of AEK. De Griekse drachmen worden in die tijd bij de familie van kleermakers vaker omgekeerd dan uitgegeven.

"Mijn ouders hadden het niet breed en om die reden van jongs af aan geleerd om tegen het systeem in te gaan. Dus werden ze supporter van Panionios. En wij ook."

Vreugde om de resultaten is jarenlang ver te zoeken. Tweemaal in de historie winnen de rood-blauwen de Griekse beker, inmiddels zijn ze veroordeeld tot een zieltogend bestaan in de Gamma Ethniki, de derde divisie van Griekenland.

Diepgewortelde liefde

Zijn ploeg moet daarin stellen met duels tegen clubs als Agia Paraskeri, Almyros Gazi en AO Proodeftiki. Desondanks verloochent de 38-jarige Doudesis zijn afkomst niet. Het is immers de diepgewortelde liefde voor Panionios die hem heeft gemaakt tot de bondscoach van de nationale waterpolosters die hij nu is.

"Als fan van Panionios verlies je veel vaker dan dat je wint. Dat maakte je enorm nederig. Ik heb daardoor geleerd om kleine dingen in het leven te waarderen. Om het bijzondere in te zien van een overwinning. Winnen is nooit vanzelfsprekend."

Romantisch

De club heeft zijn kijk op het leven veranderd. Supporter zijn van Panaionios, zegt Doudesis, heeft namelijk ook een romantische kant. "Wie zo vaak tegen nederlagen aanloopt, leert vanzelf om groots te dromen over betere tijden."

Zo is hij twee decennia geleden voornemens als waterpoloër van de Griekse ploeg de wereld te veroveren. Hij zal blijven steken op dertien interlands.

In 2006 mist hij de Europese titelstrijd omdat hij in militaire dienst moet. Voor zowel het WK van een jaar later in Melbourne als de Olympische Spelen van 2008 in Peking is hij de eerste speler die afvalt voor de uiteindelijke selectie.

Enorm lui

Hij is in die tijd het poloënde equivalent van de gemiddelde speler van Panaionios, lacht hij. "Gewoon niet goed genoeg." En er is ook nog dat andere manco. "Ik was enorm lui."

Noem de wijze waarop hij momenteel met Oranje aan de weg timmert gerust supercompensatie, lacht hij. Die mindere periode als speler maakt hem vandaag de dag een betere coach.

Bekijk hier de reportage van eerder deze week over het volle schema van de waterpolosters:

Doudesis voelt zich bevoorrecht te werken met een selectie die in ruime mate aan de dag legt waar het hem in zijn tijd als speler node zo aan ontbrak: arbeidsethos. Hij heeft geen klagen. "Ik heb een droombaan."

De mogelijkheden van zijn ploeg zijn ongekend, zegt hij. In twaalf maanden tijd eerst de wereldtitel grijpen in Fukuoka, dan Europa's beste worden in Eindhoven, vervolgens de prolongeren in Doha en als kers op de taart olympisch kampioen worden in Parijs?

"Waarom niet?", riposteert Doudesis. "Het is mogelijk. Maar wel supermoeilijk."

Hij weet het zeker. Als er één lichting speelsters in staat is de quadruple binnen te halen, dan is het wel het huidige Oranje.

"Ik weet niet of dit het beste Nederlands team ooit is. Ik weet wel dat dit het meest volwassen Nederlands team ooit is. En het meest hongerige. Dat ook."

Na het EK in eigen land ziet hij dat zijn ploeg is opgebrand. Zijn speelsters krijgen een week vrijaf, dan begint de voorbereiding op het WK.

Volle bak

"Hoe moe ze ook zijn, ze gaan er vanaf de eerste dag volle bak tegenaan. Ze willen zó graag dit WK spelen. De mentaliteit die ze tentoonspreiden, poeh, dat zie je niet vaak. Ze hebben al zoveel gewonnen. En toch hebben ze er alles voor over om elke dag opnieuw hun grenzen te verleggen."

Bekijk hier de samenvatting van de EK-finale tussen Nederland en Spanje van vorige maand:

Doudesis is meegegroeid met zijn ploeg. Cruciaal daarin is de zomer van 2022. Een jaar na zijn aanstelling leert hij, met behulp van Jutta Hulshof, de sportpsycholoog die aan de nationale ploeg verbonden is, de heethoofdige Griek die nog altijd in hem schuilt tot bedaren brengen.

Buiten zinnen

Kantelpunt in dat proces is de World League Super Final die zijn ploeg een jaar na de mislukte olympische missie van Tokio speelt op Tenerife. Als Doudesis in de poulefase meermaals constateert dat zijn speelsters niet doen wat hij van hen verlangt, gaat het een aantal keren volledig mis. "Ik ontplofte bij iedere fout. Echt, niet normaal. Ik raakte telkens volledig buiten zinnen."

Na de laatste groepswedstrijd klopt zijn voorganger Arno Havenga, inmiddels bevorderd tot technisch directeur waterpolo van de KNZB, bij hem aan. "Hij vroeg op de man af of het eigenlijk wel goed met me ging."

Dictator

Het is het moment waarop Doudesis tot inkeer komt. Lange tijd dacht hij dat hij als coach nu eenmaal een dictator moest zijn. En dat was hij naar eigen zeggen ook. "Maar op dat moment besefte ik dat ik zo niet langer door kon gaan."

Bij terugkeer in Nederland gaat hij in gesprek met Hulshof, die hem een spiegel voorhoudt. Wat maakt hem nou eigenlijk telkens zo boos? Heeft hij enig idee wat dit gedrag met zijn speelsters doet? Zijn zij niet meer gebaat bij een trainer die rust en vertrouwen uitstraalt?

"Ik ben toen echt aan mezelf gaan werken." Lachend: "Misschien hielp het ook wel een beetje dat ik precies op dat moment vader werd."

Toeval of niet, sinds hij de kalmte heeft gevonden gaat het Oranje voor de wind. Doudesis verstaat inmiddels zelfs de kunst van het omdenken. Ook als het gaat om die vermaledijde wedstrijdkalender met vier internationale titeltoernooien in twaalf maanden tijd.

"Natuurlijk is dit idioot, superslecht gepland en een ongelofelijk slecht idee. Maar er zit ook een positieve kant aan dat overschot aan wedstrijden."

"Ineens krijgen we de unieke kans om als selectie drie maanden lang bij elkaar te zijn. Als je daar goed over nadenkt, is dat is geweldig. Daar worden we uiteindelijk namelijk alleen maar beter en sterker van."