Kopecky in tranen na wereldtitel: 'Het was een geweldig, maar ook zwaar jaar'
Ze kijkt over haar schouder, werpt een blik naar achteren en ziet: het gat is groot genoeg. Op dat moment weet Lotte Kopecky dat ze over enkele meters wereldkampioen is. Ze schudt haar hoofd van ongeloof en grijpt naar haar helm.
Wat ze op dat moment denkt? Ze weet het eigenlijk zelf ook niet, erkent ze, terwijl ze de tranen van haar gezicht veegt. "Het was een geweldig jaar, maar ook een zwaar jaar. Ik weet soms ook niet waar ik het vandaan haal."
Ze gaat er na de finish in Glasgow niet dieper op in, maar duidelijk is wel dat ze onder andere doelt op het overlijden van haar broer (29 jaar) afgelopen maart.
In een interview met Het Laatste Nieuws een maand geleden gaat ze wel even in op die periode. "Ik zou het liefst de klok willen terugdraaien en Seppe terugbrengen, maar dat gaat niet. Het is gebeurd en ik kan er niets aan veranderen."
Een paar dagen later wint ze Nokere Koers. "Het heeft geen zin om mijn hoofd te laten hangen en in de zetel te blijven zitten", vertelt ze geëmotioneerd na naar de zege in Nokere.
Indrukwekkend seizoen
En dus gaat Kopecky na het familiedrama 'gewoon' door met fietsen en maakt ze indruk in het peloton. Ze grijpt de zege in de Ronde van Vlaanderen, wint een etappe in de Tour de France, rijdt dagenlang in de gele trui en wordt in Pau gehuldigd als winnares van de groene puntentrui.
Aan haar topvorm lijkt voorlopig nog geen eind te komen. Ook bij de WK in Schotland staat er geen maat op haar. Eerst op de baan, waar ze wereldkampioen wordt op de puntenkoers en de afvalkoers, en vervolgens ook op de weg, waar ze Demi Vollering naar het zilver verwijst. Het maakt haar de eerste Belgische wereldkampioene sinds 1973.
Nadat ze dinsdag goud had veroverd op de puntenkoers, dacht Kopecky zelf dat het "bijna onmogelijk" zou zijn om vijf dagen later ook de regenboogtrui op de weg binnen te slepen. "Drie keer wereldkampioen in zeven dagen, dat is te gek voor woorden."
Droom kwam later
En dus is er een meisjesdroom uitgekomen, zou je denken. Maar de 27-jarige Belgische had die droom eigenlijk nog niet toen ze jong was. "Ik wilde gewoon koersen. Ik wist niet dat ik zo goed kon worden, dus de droom kwam later."
Dan breekt er tussen de tranen ook een lach door op haar gezicht en loopt ze naar het podium, waar ze de regenboogtrui omgehangen krijgt. "Het is niet de eerste keer dat ik wereldkampioen wordt", verwijst ze naar haar prestaties op de wielerbaan. "Maar deze trui overschrijdt wel even alles."
"Dit betekent heel veel voor me. Ik kijk er enorm naar uit om vanaf volgende week in deze mooie trui te kunnen rijden."
