Een wereldtitel voor de eeuwigheid: hoe de familie Van der Poel het WK beleefde
Historie. Dat was het enige dat bondscoach Koos Moerenhout op drie kilometer voor de finish van het WK in Glasgow vanuit de auto schreeuwde naar koploper Mathieu van der Poel.
Na afloop kon de doorgaans zo nuchtere oud-renner zijn tranen amper bedwingen. "Toen ik jong was, had ik een poster op mijn kamer van Joop Zoetemelk die de wereldtitel pakte. Dat is 38 jaar geleden. Deze generatie Nederlandse wielrenners verdient een wereldtitel."
Het door Van der Poel gewonnen WK was er een voor de eeuwigheid en niet alleen voor Nederland. De complete wielerwereld kwam superlatieven tekort om het spektakel op het Schotse stratencircuit te beschrijven.
Jarenlang was een WK op de weg een saaie bedoening. Als de Italianen naar de kop schuiven, dan begint de finale pas, zo luidde het cliché. Meestal duurde tot de laatste 50 kilometer voordat de strijd losbarstte. Voorafgaand aan de titelstrijd in Glasgow werd nog wat gesmaald over het voorgeschotelde stadsparcours. Een ronde van 14 kilometer met 42 haakse bochten, de hele tijd op en af. Een soort kermiskoers, vreesden sommigen.
Maar uiteindelijk zijn het de renners die de koers maken. En dat is deze generatie wel toevertrouwd. Ze maakten er een heroïsche slijtageslag van, een strijd op leven en dood vanaf het moment dat ze Glasgow indraaiden. Toen de Denen als eersten de gashendel opentrokken, waren er nog 140 kilometer te rijden. En het viel nooit meer stil.
Nicolas Roche, oud-renner en tegenwoordig commentator bij de televisie, omschreef het goed: "Man, ik ben kapot van alleen al het kijken naar deze koers."
Edinburgh, 8.30 uur
Terug naar Edinburgh, rond half negen in de ochtend. De renners verzamelen zich op de parkeerplaats. Er heerst een fijne opwinding, alsof er iets bijzonders te gebeuren staat. De joggers op de heuvel hebben een goed zicht op het bescheiden startpodium.
Moerenhout oogt ontspannen. Snel doet hij nog twee roodwitblauwe vlaggetjes om de buitenspiegel van zijn auto. "Dat is makkelijk voor de renners. Zo herkennen ze de auto sneller." Hij heeft tijd om een praatje te maken. Het grote werk zit erop voor hem, nu is het aan de renners.
Het duurt nog even voordat Mathieu van der Poel met een gespannen blik uit de van vrouwenploeg SD Worx geleende bus komt stappen om het startvel te tekenen.
Buiten wacht zijn entourage. Vader Adrie leunt nonchalant tegen een auto van de Nederlandse ploeg. Roxanne, de vriendin van Mathieu, is bezig met haar telefoon.
Moeder Corinne straalt rust uit. Zenuwachtig? "Nee, helemaal niet. Hij zal het wel goed doen."
Corinne van der Poel-Poulidor wordt niet meer zo snel zenuwachtig. Ze laat het in ieder geval niet zien. Hoe kan het ook anders als je de dochter bent van Raymond Poulidor, de populairste wielerzoon van Frankrijk.
Vervolgens werd ze echtgenote van Adrie van der Poel, een nuchtere boerenzoon die uitgroeide tot wielervedette met onder meer de monumenten Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik en een regenboogtrui in het veld op zijn palmares.
Glasgow, 16.18 uur
Tijdens de wedstrijd blijft ze op de achtergrond. Adrie en Roxanne kijken gespannen naar het grote scherm op het fanplein bij de finish. Ze zien Mathieu wegrijden bij Wout van Aert, Tadej Pogacar en Mads Pedersen. De ontsnapte Alberto Bettiol wordt gedegradeerd tot ideale springplank.
Hun hart slaat ongetwijfeld over toen Van der Poel in de voorlaatste ronde onderuit schoof, al relativeert Adrie dat na afloop. "Draait hij eindelijk eens zonder risico een bocht in, gaat hij onderuit", stelt hij nuchter vast. "Dan is het zaak om snel de fiets te pakken en door te gaan."
Met een gebutst en geschaafd lijf en een kapotte fietsschoen vervolgt de koploper zijn weg. Op adrenaline loopt hij zelfs nog verder weg van zijn achtervolgers.
Regen, zon, regenbogen, vastgelijmde demonstranten die het peloton tot stilstand brengen, een snelle toiletgang bij een Schots gezin langs de weg. Niets kan Mathieu van der Poel zondag tegenhouden op weg naar zijn eerste wereldtitel op de weg.
Bij het ingaan van de laatste ronde meldt de familie zich aan het hek bij de finish. Het is een mooi gezelschap. Ook Christoph en Philippe Roodhooft, die Mathieu al zijn hele loopbaan onder hun hoede hebben en een succesformatie op topniveau rond hem bouwden.
Als Mathieu met de armen in de lucht over de finish komt, vallen ze elkaar in de armen.
Glasgow, 17.10 uur
Een paar minuten later melden de medaillewinnaars zich voor de podiumceremonie. Van der Poel duikt eerst nog even de tent in om zijn wonden te verzorgen.
Van Aert meldt zich bij de kinderwagen, waar zijn pasgeboren zoon Jerôme rustig ligt te slapen. Pogacar, die later van pure uitputting bijna flauw zou vallen in de mixed zone, wordt opgevangen door vriendin Urska Zigart.
Voetballer Cyriel Dessers is op uitnodiging van de Vlaamse radio bij de finish. Ook hij kijkt zijn ogen uit achter het podium. Zaterdag verloor de Belgische spits bij zijn debuut voor Rangers FC nog met 1-0 van Kilmarnock. Vandaag klopt zijn wielerhart wat sneller.
Liefst had hij natuurlijk landgenoot Van Aert zien winnen, maar ook met Van der Poel kan hij goed leven. Zeker door de manier waarop. "Wat een koers was dat, zeg! Vooraf waren ze bang dat het een soort kermiskoers zou worden, maar dit was echt loodzwaar. Schitterend."
Vertederd kijkt Dessers, die in Nederland speelde voor NAC Breda, Heracles Almelo en Feyenoord, naar Van Aert die zijn oudste zoon Georges een aai over de bol geeft.
De winnaar ontvangt ondertussen schouderklopjes van alle kanten. Van Tour de France-organisator Christian Prudhomme krijgt hij een ferme handdruk. Ook vijfvoudig Tourwinnaar Bernard Hinault, de wereldkampioen van 1980, meldt zich.
Mathieu van der Poel is hard op weg om zich ook in de eregalerij van de grootste wielrenners ooit te voegen. Alleen dit jaar al won hij twee monumenten (Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix). Hij is ook de eerste man die in hetzelfde jaar wereldkampioen in het veld én en op de weg wordt.
En komende zaterdag doet hij ook nog een gooi naar de wereldtitel op de mountainbike, als het lijf dat toelaat tenminste. Van der Poel is pas 28 jaar, maar toch laat hij zich na afloop ontvallen: "Mijn carrière is compleet."
Corrine staat er op een afstandje naar te kijken. Ze glundert.
