Tsunoda verliest wilde haren, breekt door en overvleugelt Nyck de Vries
Zijn eerste seizoenen in de Formule 1 werden overschaduwd door crashes, onnodige fouten, scheldpartijen op de boordradio, grillige optredens en matige resultaten. Yuki Tsunoda (23) heeft een zware tijd achter de rug, maar het tij lijkt gekeerd. 2023 moet Tsunoda's doorbraakjaar worden.
De onstuimige Japanner is geliefd bij de fans, maar oogst inmiddels ook lof voor zijn prestaties. Bij Alpha Tauri overklast hij Nyck de Vries met solide races. Langzaam maar zeker komt hij in beeld bij topteam Aston Martin, dat vanaf 2026 met Honda-krachtbronnen gaat racen. Tsunoda is Honda-protégé.
F1 is van oudsher een sport waarin jouw landgenoten er amper aan te pas komen. Aguri Suzuki (Lola, 1990), Takuma Sato (BAR, 2004) en Kamui Kobayashi (Sauber, 2012) zijn de enigen die het podium haalden. Heb je een verklaring?
"Als Japanner ben je altijd in het nadeel. De kennis van de circuits, de taalbarrière, de cultuurverschillen. Dat weegt zwaar. Ik had het geluk dat de mentaliteit, de manier van leven en het eten in Europa erg beviel. Ik groeide van die nieuwe omgeving. Maar inderdaad: ik had in Japan niet echt een voorbeeld."
"Dat ik F1-coureur ben, komt door mijn vader. Hij was fan en heeft me met het virus besmet. Op mijn vierde zat ik al in de kart. Toen ik een jaar of zeven was, ging ik met hem naar de Fuji Speedway: mijn eerste grand prix. Ik vond er eigenlijk geen barst aan. Het regende, het was berekoud en ik hield niet van de herrie. Ik kan me niet eens herinneren wie de race heeft gewonnen. (Lewis Hamilton, red.)"
"Halverwege de race zijn we doorweekt naar huis gegaan. Toch was het ook cool. Ik besefte dat de piek van de autosport had gezien. Ik keek op tegen Lewis Hamilton en Fernando Alonso. Toen zag ik ze voor het eerst. Ik wilde doen wat zij deden. Nu race ik tegen hen."
In je eerste F1-seizoen noemde iedereen je 'Yuki the rookie', maar je bent inmiddels een gevestigde naam. Op je zestiende zat je nog in de kart. Het is snel gegaan.
"Ik ben laat overgestapt van de karts naar de raceauto's. Dat komt omdat je in Japan pas vanaf je zestiende mag meedoen aan kampioenschappen voor zogenoemde single-seaters. In Europa mag je al racen vanaf je veertiende. Ik liep dus meteen twee jaar achter. Mijn eerste inhaalrace."
"Ik debuteerde in het Japanse Formule 4-kampioenschap en werd met Honda kampioen in mijn tweede volledige seizoen in 2018. Daarna kwam de sprong naar de Formule 3 en begon het avontuur in Europa. Dat was pittig. Een sprong in het diepe."
Op eigen benen als tiener in een vreemd continent. Hoe zwaar was dat?
"Het viel niet mee. Ik sprak amper Engels en geen enkele Europese taal. Als je wilt slagen als autocoureur, moet je naar Europa. Dat is de bakermat. Gelukkig hielpen mensen om me heen me met alles, maar het was loodzwaar."
"Voor mij was alles nieuw, maar mijn concurrenten hadden overal al veel rondjes gereden. Ze waren opgegroeid op banen als Monza, Spa en Paul Ricard. We mochten ook maar een uur konden trainen. Daarna meteen volle bak in de kwalificatie. Dat hielp ook niet mee."
Wat was het grootste struikelblok?
"De pressie. Er staat zoveel druk op je. Je wilt je in zo'n juniorklasse meteen laten zien wat je waard bent. Je krijgt zo weinig kansen. Goddank waren de resultaten goed genoeg, ik stond een paar keer op het podium met een team dat daar eigenlijk niet sterk genoeg voor was en stroomde meteen door."
De meeste coureurs hebben twee seizoenen nodig per raceklasse, maar jij maakte in 2020 meteen de sprong naar Formule 2. Hoe riskant was dat?
"Het was een reuzensprong. Opeens reed ik bij een team dat zijn sporen had verdiend: Carlin. Dat voelde aanvankelijk helemaal niet goed. De auto was veel sneller dan ik gewend was, maar Verstappen had bewezen dat het kon. Max was zelfs van de F3 naar de F1 gesprongen. Ik maakte ook deel uit van het Red Bull-juniorteam. Ze hadden veel vertrouwen in me.
De laatste keer dat ik er was, wist ik: hier wil ik niet blijven. Ik miste Europa. Het geluid van de steden is er anders dan in Tokio.
"Het pakte goed uit. Vier polepositions, een paar zeges en een derde plaats in het kampioenschap. Voor ik het wist kwam de Formule 1 in beeld."
Van F2 naar F1 was je volgende sprong in het diepe. Dat leek aanvankelijk een brug te ver.
"Ik dacht natuurlijk dat ik meteen de beste coureur was, maar maakte fouten en werd onzeker. Ik had geen idee hoe ik beter moest worden. Het heeft me veel energie gekost om het vertrouwen terug te winnen, maar ik sta nu weer stevig in mijn schoenen."
Je werd in 2021 F1-coureur voor Alpha Tauri. Inmiddels woon je vlakbij het hoofdkwartier van je team in Italië. Mis je Japan niet?
"Niet echt. Dat heeft mij ook verrast. Het is een mooi land en ik ga elk jaar terug om familie en vrienden te bezoeken, maar de laatste keer dat ik er was, wist ik: hier wil ik niet blijven. Ik miste Europa. Het geluid van de steden is er anders dan in Tokio. Het bruist meer en die vibe bevalt me."
Op het circuit in Spanje spraken we ook met de hoofdontwerper van Haas:
"Europese mensen praten wat makkelijker met elkaar. Japanners keuvelen niet zo. Het is niet zo dat ik helemaal geen contact meer heb met Japan hoor. We bellen en Facetimen veel. Smartphones hebben het leven in dat opzicht een stuk makkelijker gemaakt."
En hoe is het nu met je taalbarrière? Spreek je vloeiend Italiaans?
"Nee. Dat is niet verplicht. We communiceren vooral in het Engels en dat gaat prima. Ook geen Frans en geen Duits. Wel een beetje Nederlands: stroopwafels, Nyck de Vries, Max Verstappen en een scheldwoord."
