Hassan huilde vooraf en is verbijsterd na stunt op marathon: 'Ik dacht: is dit echt?'

In de ochtenduren had ze nog zitten huilen. In de aanloop naar de start van haar eerste marathon, nota bene de prestigieuze in Londen, was de schrik haar om het hart geslagen. "Ik was niet nerveus, ik was bang."

Uren later stond ze met de handen vertwijfeld op het hoofd aan de finish van de Londen Marathon. Als winnares. Een droomdebuut. "Op de finish dacht ik: is dit echt?"

Sifan Hassan was zelf het meest verbouwereerd over haar prestatie in haar eerste optreden over een race van 42 kilometer en 195 meter. Ze had bewust voor Londen gekozen, maandenlang op hoogte getraind, maar wist eigenlijk totaal niet aan wat voor avontuur ze was begonnen.

Ongeloof

"Ik weet niet wat ik moet zeggen", klinkt het vol ongeloof nadat ze in de sprint de Ethiopische Alemu Megertu en de Keniaanse Peres Jepchirchir van zich heeft afgeschud. "What the hell I am doing", zegt ze direct na de finish. Oftewel: "Wat ben ik aan het doen."

Hassan zorgde zondag voor een zeldzaam marathondebuut door Londen, een van de zes grote Majors in de marathonwereld, op haar naam te schrijven. En vooral de manier waarop maakte enorme indruk.

Na 19 kilometer leek haar avontuur voorbij. Hassan had al een paar keer in haar zij gegrepen, toen ze stopte om even wat strekoefeningen te doen. Ze verloor de aansluiting met de kopgroep en de test om te kijken of volgend jaar de olympische marathon in Parijs een optie zou zijn, leek mislukt.

'Hoe kan ik dit afmaken'

"Ik heb tien dagen geleden nog een loop van 20 kilometer gedaan. Ik voelde toen wat pijn bij mijn heup, in mijn bovenbenen. Hier in Londen voelde het in de eerste vijf kilometer heel zwaar. Hoe kan ik dit afmaken?", vroeg ze zichzelf af. Ze had met de fysio afgesproken de plek zondag te tapen zodat de overlast beperkt zou blijven. Helaas, op de racedag vergat ze dat. "Totaal vergeten", gaf ze toe.

De pijn was er ook sterk in de beginfase. Na vijftien kilometer dacht ze al dat ze klaar was. "Ga ik hier straks uitstappen?", hield ze zichzelf na de strekoefeningen voor. Ze ging weer op weg. "Ik dacht: ik loop 20, 21 kilometer. Toen werden het er 25. De pijn veranderde. Bij 30 kilometer ging alles een stuk beter. Ook mijn ademhaling ging beter. Ik was toen helemaal niet met winnen bezig."

Voor Hassan was de test ook al goed geweest als ze 35 kilometer had gehaald. Maar in de slotfase sloot ze ook weer aan bij de koploopsters. "Ik voelde de moeheid in mijn benen. Wanneer ga ik kapot, ging er door mijn hoofd. Ineens zag ik mezelf bij de kopgroep. Dit is een droom", klonk het met een grote grijns.

"Ik was vooraf zo bang, maar ik heb de race uitgelopen en gewonnen. Ik weet niet wat ik heb gedaan."