Racisme tegen volleybalvedette houdt Italië bezig: 'Nul ambitie dit aan te pakken'

• Anne van Eijk

3-0 op het scorebord: de bronzen WK-medaille is binnen. Dat zorgt voor veel blije, stralende gezichten bij de Italiaanse volleybalsters, maar niet bij sterspeelster Paola Egonu. De 23-jarige diagonaalspeelster barst in tranen uit en dat zijn geen tranen van vreugde.

De emoties zitten diep bij Egonu. Ook voorafgaand aan de wedstrijd houdt ze het niet droog. "Ik zong het volkslied huilend vanwege de pijn die ik voelde door de beledigingen en berichten die ik ontving. Het doet pijn van binnen."

Haar tranen hebben alles te maken met pijnlijke vragen die tijdens het WK onder andere op sociale media werden gesteld. "Ze vroegen me of ik wel echt Italiaanse ben", verklaart Egonu, die in Italië geboren is en Nigeriaanse ouders heeft, na afloop van het toernooi tegenover de Italiaanse tv-zender Rai.

Breed uitgemeten in de pers

Het racisme tegen Egonu is groot nieuws in de Italiaanse media. "Ze is een bekende speelster natuurlijk. Vooral de kranten met een linksere insteek spreken er schande van", weet NOS-correspondent Heleen D'Haens, die ook vertelt dat racisme in de sport regelmatig voorkomt in Italië. "Met de regelmaat van de klok komt er weer een verdrietig verhaal zoals dit langs."

En ook na de recente verkiezingen, waarbij de radicaal-rechtse partij van Giorgia Meloni de grootste werd, zal het racisme in Italië niet aangepakt worden, denkt D'Haens. "Er zijn heel behoudende wetten hier, waardoor het heel moeilijk is om als kind van niet-Italiaanse ouders de Italiaanse nationaliteit te krijgen", legt de correspondent het institutioneel racisme in het land uit.

"Heel veel atleten die heel goed zijn en al sinds hun babytijd hier wonen, mogen bijvoorbeeld niet uitkomen voor Italië. Het kan voorkomen dat je als vijfjarig kind hier binnenkomt en op je dertigste nog steeds wacht op de Italiaanse nationaliteit. En Meloni heeft echt nul ambitie om dat aan te gaan pakken."

"Het doembeeld dat zij schetst, is dat vluchtelingen die van de boot stappen op Lampedusa bij wijze van spreken meteen een Italiaans paspoort krijgen. Er zijn wel bewegingen hier die voor slachtoffers van racisme opkomen en ze een stem geeft, maar die geluiden bereiken lang niet iedereen."

Laatste wedstrijd

Het geluid dat Egonu liet horen na het WK volleybal was in elk geval luid en duidelijk. "Dit is mijn laatste wedstrijd geweest, ik ben moe", doelde ze op duels in het shirt van Italië. "De opmerkingen. Ze worden gelezen, ze bereiken de spelers. Het doet zeer. Als ik dit shirt draag, is dat omdat ik erin geloof en me Italiaans voel. Anders zou ik geen offers brengen om Italië naar de top te brengen."

De deur is dan ook nog niet helemaal dicht. Als de emoties iets gezakt zijn bij Egonu, die met 112,7 kilometer per uur een bal naar de grond kan smashen en daarmee de hardste aanval van het vrouwenvolleybal in huis heeft, klinkt er ook enige nuance door in haar woorden.

"Ik moet met een koel hoofd oordelen. Ik zeg niet dat het voorbij is, want zeggen dat het voorbij is, zou betekenen dat ik het met hen eens ben. Dit shirt is een eer voor mij."

De voorzitter van de Italiaanse volleybalbond, Giuseppe Manfredi, laat naar aanleiding van de woorden van Egonu van zich horen in een verklaring. "Het spijt ons allemaal heel erg wat er met Paola is gebeurd."

"We moeten niet vergeten dat Paola al sinds de nationale jeugdteams ons blauwe shirt draagt en dat ze ons veel mooie resultaten heeft bezorgd. We hebben nu een aantal maanden de tijd om rustig te praten met elkaar", besluit Manfredi.