Gemengde voorbereiding ploegentijdrit: Mollema vecht met eksters, Van Dijk doet huiswerk
Het pact werd gesloten bij de Draai van de Kaai. Bij dat criterium in Roosendaal gooide kersvers Tourwinnares Annemiek van Vleuten een balletje op bij Mathieu van der Poel.
Van der Poel was net weer begonnen met fietsen, nadat hij met slechte benen voortijdig uit de Tour was gestapt. Maar een kampioen als hij, kun je er maar beter bij hebben. "Waarom doe jij niet mee met ons in de mixed relay?".
De mondhoeken van Van der Poel krullen omhoog, zijn ogen beginnen te stralen. "Blijkbaar vond ze dat het bij de mannen iets beter moest om te kunnen winnen", zegt Van der Poel met een plagerige grijns om de mond. "Dat leek me wel een leuk idee."
De gemengde ploegentijdrit staat nog altijd in de kinderschoenen, maar wint gaandeweg aan prestige. In 2019 werd het besluit van wielerunie UCI om de ploegentijdrit voor merkenteams te vervangen door een tijdrit van landenploegen nog met scepsis ontvangen.
Het werd gezien als een proefballon van de UCI, een experiment met een korte levensduur. De winnaar krijgt een regenboogtrui, maar die kan nooit in wedstrijden gedragen worden.
Voor Bauke Mollema, Jos van Emden, Koen Bouwman, Riejanne Markus, Lucinda Brand en Amy Pieters maakte het niets uit. Zij versloegen de sterke Duitse ploeg, met meervoudig wereldkampioenen Tony Martin en Lisa Brennauer en gingen de boeken in als de eerste wereldkampioen.
In het coronajaar 2020 maakte de gemengde ploegentijdrit geen deel uit van het inderhaast georganiseerde WK-programma in Imola. Dat Tony Martin er vervolgens voor koos om in 2021 in Vlaanderen zijn carrière af te sluiten met goud op dit onderdeel zegt veel over de toegenomen status.
Nu wil Nederland de wereldtitel terug, met het sterkst mogelijke team. Koen Bouwman en Jos van Emden, vaste waarden in de afgelopen jaren op dit onderdeel, waren door verschillende blessures niet beschikbaar voor Wollongong. En dus dacht Van Vleuten aan Van der Poel.
Maar Van der Poel kwam ook pas heel laat aan in Australië (hij stapte zaterdagavond pas op het vliegtuig) en bovendien: hij reed nog nooit een ploegentijdrit bij de profs. Misschien bij de junioren, maar ook daarvoor moet hij diep graven in zijn geheugen.
Tegenstanders: Italië, Zwitserland én eksters
De belangrijkste tegenstand voor de Nederlanders komt waarschijnlijk van Italië (met Filippo Ganna, Edoardo Affini en Elisa Longo Borghini) en Zwitserland (met Stefan Küng, Stefan Bissegger en Marlen Reusser).
En onderschat ook Denemarken, Frankrijk en Australië niet. Maar er schuilt nog een onverwacht gevaar langs de route in Wollongong: eksters. Bauke Mollema maakte al kennis met de 'magpies' en werd zelfs aangevallen.
Een bekend verschijnsel in de Australische lente, zo blijkt. De eksters maken nu nesten en beschermen hun territorium tegen aerodynamische indringers. Sommige locals rijden om die reden zelfs met staafjes op hun helm, al helpt dat ook niet echt.
De Verenigde Staten hebben dan weer te maken met andere tegenspoed. Magnus Sheffield was in de individuele tijdrit op weg naar een topvijfklassering, tot hij uit een bocht en over een dranghek vloog.
Het grootste probleem overkwam echter Lawson Craddock. De tijdrijder van het Australische BikeExchange is niet afgereisd naar Wollongong. De reden: zijn visumaanvraag werd pas gehonoreerd nadat zijn vliegtuig al was opgestegen. Geen WK voor Craddock dus. En ook geen Amerika op de gemengde ploegentijdrit.
De laatste training ging niet perfect, zoals dat hoort bij een generale repetitie. Bij de eerste doorkomst van de mannen zagen we niet drie, maar twee renners in flets oranje. Roepend vanaf de fiets verschafte Mollema uitleg. "Mathieu zit in de auto. Lekke band."
Huiswerk
Van der Poel maakt zich niet druk, voor hem is het gewoon veertien kilometer rammen. Bij de vrouwen ligt dat anders. "We hebben gisteravond een soort huiswerkopdracht gemaakt", vertelt Van Dijk.
"Tekeningetjes gemaakt, streepjes gezet. Je moet elkaars krachten zo goed mogelijk gebruiken. Het is bijvoorbeeld handig als ik de dalende stukken op kop rijd en Annemiek op de stijgende stukken."
Niets aan het toeval overlaten, dat kun je aan deze vrouwen wel overlaten. Maar ze hebben niet alles in eigen hand. "Wij weten nooit precies wanneer we gaan starten", vertelt Ellen van Dijk. "We moeten wachten op een stoplicht, dat overspringt als de mannen finishen. Rood, oranje, groen. En dan mogen wij los!"
Zo volg je het WK wielrennen bij de NOS:
