Onoverwinnelijke rolstoeltennisster De Groot weet: 'Ooit ga ik een keer verliezen'

Twee jaar op rij alles winnen wat er te winnen valt. Wat blijft er dan nog te wensen over? "Eerst de wereldkampioenschappen, dan Australië en dan zijn er weer doelen genoeg", is het resolute antwoord van rolstoeltennisster Diede de Groot.

In 2021 werd ze na Steffi Graf in 1988 de tweede tennisster met een Golden Slam (alle grandslamtitels en de olympische/paralympische titel in een jaar). Op haar lauweren rusten deed De Groot niet, want ook dit jaar was ze bij alle grandslams - van Melbourne tot Parijs en van Londen tot New York - de beste.

Twee calender Grand Slams op rij. "Of ik besef hoe bijzonder het is? Zeker! Ik denk vooral aan alle bloed, zweet en tranen die in de voorbereidingen zit. Als dat er dan uitkomt op een toernooi, dan is dat heel bijzonder."

De tennisster uit Oudewater kwam op in de schaduw van rolstoeltennisgrootheden van Esther Vergeer en Jiske Griffioen. De Groot is net als Vergeer en Griffioen geboren in Woerden. Griffioen was lang de nummer één van de wereld, Vergeer regeerde de wereldranglijst nog veel langer, maar inmiddels is De Groot zelf de koningin van het tennisveld. Onbetwist.

Sinds 2018 is De Groot onafgebroken de nummer een van de wereld. En hoewel ze nog 26 jaar moet worden, komt ze al aardig in de buurt bij het grandslamrecord van Vergeer: 15 om 21. En dan rekenen we de 15 grandslamtitels in het dubbelspel (de meeste met Aniek van Koot, maar ook met Marjolein Buijs en de Japanse Yui Kamiji) nog niet eens mee.

De Groot wil er niet aan denken: "Ik weet dat ik op de goede weg ben, maar ik ben gewoon echt niet bezig met getallen. Ik vind het gewoon echt niet belangrijk. Ik vind het fijn dat het goed gaat met mij als persoon. Dat vind ik belangrijker dan precies het getal van Esther Vergeer halen."

Geruststellende gedachte: 'Verliezen kán gewoon'

Vorige week rekende De Groot in de finale van de US Open af met haar grote rivale, de Japanse Kamiji. Het was al de 47ste ontmoeting tussen de twee. Een lastige wedstrijd, zo erkende De Groot. "Ze speelde heel erg goed. Ze koos de juiste hoeken en ik moest echt schakelen. En eigenlijk ook schaken. Dat lukte, maar alle games bleven heel close."

De Groot verloor de eerste set met 6-3. "Paniek was er niet. Maar het schoot wel door mijn hoofd: er is gewoon een kans dat ik een keertje verlies. Misschien dat ik zelfs een soort rust vond bij die gedachte. Het blijft tennis. Het kán gewoon."

"Ik ken Yui Kamiji zo goed. Ik weet dat zij er alles aan doet om mij te verslaan; op gras, op gravel en zeker ook op hardcourt. Dus ik wist dat ik de beste Yui tegenover me zou krijgen. Maar ze verraste me toch."

De Groot won alsnog, in drie sets (3-6, 6-1, 6-1). Daardoor staat de teller sinds februari 2021 op 65 overwinningen en 0 nederlagen. "Ik merk aan mezelf dat ik constanter aan het worden ben. Dat zie je terug in de resultaten. Het oogt gemakkelijk, maar dat is het niet. Ik merk bij mezelf wel patronen die me rust geven en waardoor ik denk: 'Ja, ik kan ook deze wedstrijd naar me toe halen'. Dat geeft zelfvertrouwen."

'Hopmans leerde me topsporter te zijn'

Een belangrijke factor daarin is haar coach en oud top-100-speelster Amanda Hopmans. "We werken er heel hard voor", vertelt ze over haar samenwerking met de voormalig tennisprof. We gaan elke keer weer op zoek naar verbeterpuntjes. Dat houdt ons wakker, brengt motivatie en geeft echt weer een doel om op de trainingsbaan te gaan staan."

"We kennen elkaar al heel lang, vanaf mijn zeventiende", vervolgt De Groot. "Zij hielp mij om kleine dingen beter te doen. Dingen kwijtraken, te laat komen, dat kon gewoon niet. Eerder dacht ik dat ik professioneel was, maar had de randzaken niet op orde. Zij leerde me om niet alleen topsporter te spelen, maar topsporter te zijn."

Hopmans herkent zich wel in de woorden van haar pupil. "Diede is een speelster die erg bescheiden is, maar heel goed weet wat ze wil. Sinds ik met haar werk, is ze van een meisje naar een vrouw gegroeid. In het begin nog verlegen en schuchter, maar wel iemand die wist wat ze wilde. Alleen ze sprak het niet uit. Ik denk dat ze de laatste jaren wel overtuigd is geraakt dat ze een stukje beter is dan de rest."

Concurrentie is gewaarschuwd

Het volgende grote doel van De Groot: de Masters in Oss eind oktober, waar de beste rolstoeltennissers van de wereld het tegen elkaar opnemen. Haar ogen beginnen te stralen over dit officieuze WK, zo dicht bij huis. "Ik heb heel veel zin in Oss. Het eerste toernooi thuis in heel lange tijd. Ik ga heel veel familie en vrienden uitnodigen. "

En daarna gaan de gedachten van De Groot al snel uit naar de Paralympische Spelen in Parijs in 2024. "Ik wil wat dingen toevoegen aan mijn spel, met name het spel aan het net. Dat is lastig voor een rolstoeltennisser, want we zijn natuurlijk best wel klein. Als de bal over je heen gaat, kun je niet zomaar springen om een metertje extra te pakken. En dus moet je echt goed uitkienen wanneer je naar voren kunt gaan. Dat vind ik wel een mooie uitdaging."

"Netspel bij de rollers is een ondergeschoven kindje", beaamt haar coach Hopmans. "Maar het hoort wel bij het powertennis dat Diede speelt. Je merkt dat ze angst heeft opgebouwd voor het lobje dat eroverheen gaat. Maar het is wel iets dat erbij kan én moet, vind ik."

De concurrentie is gewaarschuwd: Diede de Groot is nog lang niet verzadigd. Of zoals ze het zelf zegt: "Ik vind het spelletje nog steeds heel leuk."