Atletiekbaas Roskam: 'Niveau WK en Spelen is gelijk, in Tokio zat er meer mee'
Een 9,5 voor het eerste deel van het toernooi en een 5 voor de tweede helft. Ad Roskam, de scheidend technisch directeur van de Atletiekunie, had zondag in Eugene twee rapportcijfers nodig om de WK atletiek in Eugene met evenzovele gezichten te beoordelen.
De 36 atleten die Nederland afvaardigde, bleken aan het einde van de tien dagen niet aan zijn doelstelling te hebben voldaan. "De ambitie was vijf medailles en twaalf finaleplaatsen. Met vier medailles en negen finaleplaatsen zijn we daar niet aan gekomen."
Schril contrast
Van een neerwaartse spiraal in de Nederlandse atletiek wilde Roskam evenwel niets weten. De score van drie keer zilver (estafetteteam 4 x 400 meter gemengd, Anouk Vetter op zevenkamp, Femke Bol op 400 meter horden) en één keer brons (Jessica Schilder met kogelstoten) stak schril af tegen de olympische opbrengst van Tokio 2020, dat met twee goud, drie zilver en drie brons werd afgesloten.
"Toch is het niveau van deze WK niet lager dan dat van de Olympische Spelen", meende Roskam stellig. Hij noemde het illustratief dat kogelstootster Schilder, goed voor een bronzen plak, en Jorinde van Klinken, die op discus als vierde eindigde, zich bij de wereldstop schaarden.
"Het niveau was in Eugene hetzelfde of misschien wel hoger dan tijdens de Spelen. Alleen zat in Tokio alles mee."
Trend
Alle finaleplaatsen en topacht-klasseringen kwamen tijdens de mondiale titelstrijd op naam van vrouwen. Oregon22, zoals het toernooi in marketingtermen werd genoemd, zette een trend door die sinds de WK van 2013 in Moskou zichtbaar is.
Sinds dat toernooi in de Russische hoofdstad behaalde geen enkele Nederlandse man meer een WK-medaille. Tony van Diepen en Liemarvin Bonevacia vormden in Eugene de uitzondering die deze regel bevestigt met hun een zilveren medaille op de 4 x 400 meter mixed estafette. Die viel echter volledig op het conto van Femke Bol toe te schrijven. Het was de 22-jarige Amersfoortse die als slotloopster hoogstpersoonlijk vanuit geslagen positie naar de tweede plaats snelde.
Girl Power
Die Girl Power laat zich volgens Roskam verklaren. "Op Papendal trainen de mannen en vrouwen al langere tijd met elkaar. Daarnaast is er in de Nederlandse sport in het algemeen meer aandacht voor vrouwensport dan in andere landen. Wij lopen bovendien voorop in kennis hoe vrouwen op het allerhoogste niveau getraind moeten worden."
Er is sprake van groei in de breedte, maar een wereldtitel bleef in Eugene uit. Voor de eerste maal sinds 2015 keerde de ploeg zonder gouden medaille huiswaarts. Zowel tijdens Peking 2015 als Londen 2017 was het Dafne Schippers die na de 200 meter op de hoogste trede van het ereschavot plaats nam. In 2019 liet Sifan Hassan zich kronen tot 's werelds beste op de 1.500 en 10.000 meter.
Wij lopen voorop in kennis hoe vrouwen op het allerhoogste niveau getraind moeten worden.
Schippers ontbrak in de Verenigde Staten als gevolg van een slepende rugblessure. Het is vooralsnog geen uitgemaakte zaak dat de specialiste op de sprint ooit terugkeert op het allerhoogste niveau.
Hassan trad in Eugene aan met te weinig trainingskilometers op de teller. Ze gaf na de Olympische Spelen de voorkeur aan een half sabbatsjaar boven een gedegen voorbereiding op de WK en betaalde daar de tol voor. Vierde op de 10.000 meter, zesde op de 5.000. Het markeert het begin van een lange marsroute die in 2024 in Parijs eindigt. In de Franse hoofdstad zal de tweevoudig olympisch kampioene haar titels met hand en tand verdedigen, zo beloofde ze plechtig.
Pech
In het Hayward Field Stadium was slechts één atlete in het oranje van wie een wereldtitel mocht worden verwacht. Bol heeft op de 400 meter horden alleen de pech dat ze gedoemd is de rest van haar carrière te strijden tegen een leeftijdgenoot waar geen enkele maat op staat.
Het wereldrecord van de eveneens 22-jarige Amerikaanse Sydney McLaughlin, een buitenaardse 50,68, was een van de onbetwiste hoogtepunten van tien dagen atletiek in Eugene. Bols 52,27, goed voor zilver, stak daar bijna bleekjes bij af.
De uitschakeling van de twee estafetteploegen op de 4 x 400 meter betekende in het slotweekeinde een behoorlijke domper voor Roskam. De vrouwen werden gediskwalificeerd, de mannen (in Tokio nog goed voor olympisch zilver) kwamen in de series één honderdste seconde tekort voor een plek in de finale.
Bedrijfsrisico
Roskam nam het zich allerminst kwalijk dat hij in de kwalificatie met het oog op de finale enkele krachten spaarde en derhalve niet het sterkste kwartet had opgesteld. Een ingecalculeerd bedrijfsrisico, noemde hij het.
De uitschakeling was er mede debet aan dat hij het rapportcijfer van een 9,5 bijstelde naar een vijfje. Om niet verkeerd begrepen te worden telde hij het totaal op en deelde hij het vervolgens door twee. "Gemiddeld kom ik dus uit op een 7."
