Lhbti'ers in het Oekraïense leger: 'Ik vecht voor het land, en om mezelf te mogen zijn'
De een schiet raketten uit de lucht, de ander verzorgt gewonde militairen. Het Oekraïense leger bestaat uit talloze lhbti'ers, voor wie de Russische invasie in Oekraïne niet alleen draait om het verdedigen van hun land, maar ook om het verdedigen van hun waarden en vrijheid.
Eigenlijk hadden dit weekend duizenden lhbti'ers in Kiev mee willen lopen in de Pride-mars, maar door de oorlog is de tiende editie van de Pride verplaatst naar Warschau. Veel Oekraïense lhbti'ers zijn met hun hoofd ergens anders: ze werken aan het front in het oosten of zuiden van het land. De NOS sprak met twee van hen.
"Iedereen in Oekraïne vecht mee, van wetenschappers tot kantoormensen. Het is een dwarsdoorsnede van de samenleving, dus het is logisch dat ook veel lhbti'ers aan het front staan. We beseffen allemaal dat we blij moeten zijn dat we in een vrij en onafhankelijk Oekraïne wonen en niet in Rusland, waar we zouden worden geminacht en onderdrukt. Daarom is de bereidheid om te vechten groot.
Het is niet eenvoudig om in het leger over je seksualiteit te vertellen, want er zijn militairen die lhbti'ers als 'ziek' beschouwen. Ik probeer daarom iemand eerst te peilen, voordat ik meer over mezelf vertel. Maar de meeste collega's zijn tolerant en doen aardig. Er is zelfs een ngo die lhbti'ers in het leger steunt.
Ik studeer sinds 2014 geneeskunde. Als arts-in-opleiding wist ik direct na de Russische invasie dat ik mijn hulp moest aanbieden. Het is mijn roeping om mensen te helpen. Ik red nu voortdurend levens van militairen die door kogelscherven of explosies gewond zijn geraakt. De vrouw van een van 'mijn' militairen noemde me laatst een beschermengel, dat was mooi.
Ik ben pas net uit de kast. Voor de oorlog leerde ik een man kennen tijdens de viering van Sinterklaas, dat bij ons op 19 december wordt gevierd. Hij bleek een groot geschenk, inmiddels is hij mijn vriend. Hij is in Kiev en wacht tot ik veilig terugkeer."
"Ik zat al bij het leger als dienstplichtige toen de Russische invasie begon. Daarop werd ik meteen naar het front gebracht, aanvankelijk rond Odessa. Ik kan niet zeggen waar ik nu precies zit, maar ik zorg ervoor dat raketten en vliegtuigen worden neergeschoten.
Natuurlijk krijg ik wel eens stomme vragen over mijn seksualiteit, maar dat is nou eenmaal zo. Iedereen respecteert mij en ik kan met iedereen samenwerken. In deze tijd zou het niet uit moeten maken wie je beschermt. Toen ik op mijn 17e uit de kast kwam, werd ik wel gepest, maar nu is iedereen er wel aan gewend.
De strijd valt mij zwaar, want ik vecht niet alleen voor een vrij Oekraïne, maar ook voor mijn vrijheid als homoseksuele man. Kijk hoe de Russen 'gewone' Oekraïners behandelt, dan wil je niet weten hoe ze lhbti-Oekraïners behandelen.
Mijn vriend Vladislav is thuis en steunt me op afstand. Hij vocht in 2014 in het Oekraïense leger en wilde nu weer naar het front, maar ik heb gezegd dat hij thuis moest blijven.
Een vriend van mij zat ook bij het leger, maar hij is op een landmijn gestapt en ter plekke overleden. Vechten aan het front is natuurlijk eng en gevaarlijk, maar inmiddels schrik ik niet meer van de explosies. Alles went."
