Veen hoort weer niets liever dan tikken hockeysticks: 'Vanouds klieren en kloten'
Het geluid van stuiterende dobbelstenen op tafel was al te veel voor Marijn Veen, laat staan het getik van hockeysticks op een veld omringd door enthousiaste supporters. Maar dit paasweekend loopt de 25-jarige Utrechtse weer als vanouds door het Wagener Stadion.
"Mijn lach is terug", zegt Veen na afloop van de gewonnen kwartfinale in de EHL tegen Club de Campo. Het auto-ongeluk, de stekende hoofdpijn, het mislopen van de Olympische Spelen in Tokio; het lijkt iets uit een vorig leven van de talentvolle hockeyster van Amsterdam.
Nieuwe en grootste belofte
Veens debuut voor het Nederlands team in de Champions Trophy in 2018 is als een meisjesdroom. De dan 21-jarige speelster scoort vijf keer en wordt topscorer van het prestigieuze landentoernooi. Op slag is ze de nieuwe en grootste belofte van het Nederlandse hockey.
Een half jaar later vervult Veen een glansrol in de strijd om het landskampioenschap, waarin Amsterdam voor het eerst in vijf seizoenen weer eens afrekent met rivaal Den Bosch. Misschien wel haar beste wedstrijd ooit? "Dat zegt men wel ja, het zou goed kunnen. Alles klopte, alles lukte." Tokio 2020 lonkt, de droom van olympisch goud.
Maar toen kwam de botsing.
Whiplash, hoofdpijn en geen Spelen
Op de parkeerplaats bij SCHC rijdt Veen achteruit tegen een andere auto. "Het zal wel meevallen", dacht ze. "Je bent 22, je voelt je sowieso wel onsterfelijk." Maar de dokters diagnosticeren: een whiplash. Maandenlang ondervindt Veen klachten. Hoofdpijn bij het geluid van stromend water, uitgeput na een loopje de trap op.
Haar hersenen blijken heftiger door elkaar geschud dan gedacht. En dan is er de mentale druk van de Olympische Spelen, die Veen per se wil halen. Maar de hoofdpijn blijft, het herstel verloopt moeizaam.
Als de Spelen van Tokio een jaar worden uitgesteld vanwege de coronapandemie geeft dat wat lucht. Een jaar na het ongeluk traint Veen zelfs weer met mate mee bij het Nederlands team. Langzaam maar zeker tikt ze haar oude niveau weer aan. Maar in mei 2021, in de halve van de play-offs, gaat het opnieuw mis.
Een klein duwtje in een duel en de hoofdpijnen zijn weer terug. "Het was klap na klap na klap...", zegt haar moeder vrijdag langs de lijn. Opnieuw staan de Spelen voor de deur, maar die droom van Tokio wordt steeds meer een last. "De druk van de Spelen was funest voor mij", zegt Veen.
Na anderhalf jaar kwakkelen beseft Veen dat ze (toenmalig) bondscoach Alyson Annan moet vertellen dat de Spelen onhaalbaar zijn. Ze appt de bondscoach of ze even kunnen praten en in een emotioneel gesprek in het Wagener Stadion laat ze de Spelen schieten. "Tranen, het was geen keus, het ging gewoon niet meer."
Tot 'rust' komen in Italië
Ineens drie zomermaanden hockeyvrij. Tijd genoeg om alles te verwerken, tot rust te komen. Ze vertrekt met vriend Paul naar Italië. Maar na twee weken is het al genoeg.
"Het was vreselijk. Je zit daar in een rustige omgeving en gaat alleen maar nadenken." In Amsterdam is dan het EK aan de gang. "Ellende, ik voelde me slecht, mentaal en fysiek. Geen afleiding, vrat mezelf helemaal op, ga dan maar eens met al je gedachten om."
"Praten, praten, alles van je af praten", blijkt de oplossing. Veen zoekt hulp, onder meer bij haar ouders, mensen van de club en een psycholoog. "Als ik dit seizoen niet hockey, hockey ik een jaar niet. Als ik het daarna maar weer kan, dat is het belangrijkste", zegt Veen vorig jaar tegen zichzelf. "Door alle druk en stress weg te nemen, gaat het héél langzaam beter."
"Ik wist eerst helemaal niet of ik nog wilde hockeyen, want dat zorgt voor ellende", zegt Veen nu. Maar het begon te kriebelen. Ze ging een paar keer langs bij de hockeyclub en merkte: ik ben eigenlijk nog best wel goed. "Toen ben ik het heel rustig op gaan bouwen."
Veen lacht weer
Op 20 maart 2022 krijgt de in 2019 abrupt verstoorde meisjesdroom een vervolg. Bij haar rentree voor Amsterdam in de hoofdklasse ramt Veen de bal een minuut voor tijd hard in het dak van het doel, de winnende goal.
Een maand later op de Euro Hockey League in het Wagener Stadion merkt haar vriend dat de oude Marijn weer terug is. "De Marijn die weer heel vrolijk onbevangen is, lekker ontspannen aan het klieren en kloten, de Marijn die ik ken op wedstrijddagen." De lach bij Veen is terug.
Ook haar moeder ziet het. "Het kind staat weer met plezier op het veld, hoe mooi is dat? Met een big smile doet ze weer wat ze het liefste doet. Daar wordt haar moeder heel blij en gelukkig van."
Dit verhaal liever beluisteren? Klik hier voor de radioreportage van verslaggever Jan-Kees van der Kun:
