Als wielrenner Van der Hoorn niet in de vlucht zit, dwalen gedachten af naar Kiev

• Arthur Huizinga

"Lowlands gaat niet door. Dat meen je niet!" Even galmt de teleurstelling door het sober ingerichte huis van Taco van der Hoorn en Jan-Willem van Schip. Na een lange voorbereiding op de Olympische Spelen keek Van Schip er echt naar uit. Even stoom afblazen.

Maar het muziekfestival werd door de nieuwe coronagolf opnieuw afgeblazen. Van der Hoorn wilde wat doen voor zijn wielervriend. Een uitstapje na het seizoen. "Kiev? Waarom niet?!"

Eind oktober reisden Van der Hoorn en Van Schip af naar de Oekraïense hoofdstad. Ze bezochten lokale markten, het beroemde klooster van Sint-Michaël, het rode hoofdgebouw van de universiteit van Kiev. En ze dansten tot in de late uurtjes, rollend van technofeestje naar technofeestje.

De straten waarop zij liepen zijn nu leeg. De markten en de clubs permanent gesloten. Verwoesting overal. "Onwerkelijk", vertelt Van der Hoorn. "Er hing zo'n ontzettend toffe, moderne, fijne sfeer. Ik vermaakte me enorm en bedacht dat ik zeker nog weleens terug zou willen. We hebben ook met een paar mensen contact gehouden, mensen die gevlucht zijn. Wat zij meemaken, daar kun je je geen voorstelling bij maken."

Als Van der Hoorn niet in de vroege vlucht zit, vrijwel iedere koers is hij van de partij, dwalen zijn gedachten af naar Kiev. Naar de verwoestingen. Naar de vluchtelingen. "Wielrennen is een soort escapisme. Op de fiets denk ik niet aan de oorlog. Maar zodra je over de streep bent, kijk je toch meteen op je telefoon."

Blozende wangen

Van der Hoorn is zo'n renner die de verbeelding kietelt. Blozende wangen, blonde lokken. Geen spoor van de flitsende zonnebrillen die gemeengoed zijn in het peloton. Een aanvaller pur sang.

In de Ronde van Vlaanderen zat hij zoals zo vaak in de vroege vlucht. Met een grijns van oor tot oor reed hij als koploper door de uitzinnige menigte op de Oude Kwaremont. Met elke trap die hij deed, zwol het geluid aan. Tot een Sloveen op raketsnelheid langs vloog; Tadej Pogacar.

"Nou, dat was geen grijns hoor", helpt Van der Hoorn ons uit de droom. "Noem het maar een grimas. Als ik heel diep ga, dan lijkt het op lachen. Maar daar op de Oude Kwaremont ging het lichtje behoorlijk uit."

Het seizoen is nog jong, maar Van der Hoorn heeft zich alweer bewezen als de slimste vrijbuiter van het peloton. Al zes keer zat hij dit jaar in de vroege vlucht, van Strade Bianche tot Vlaanderen. In Kuurne-Brussel-Kuurne, de eerste grote afspraak van het jaar voor Van der Hoorn, leek hij zijn vlucht zelfs te gaan bekronen.

Met Jhonatan Narvaez en Christophe Laporte dook hij de laatste kilometer in. "Laporte ging ik natuurlijk nooit kloppen. Maar het podium zat erin. Helaas kwam het peloton er op 400 meter nog overheen."

Hersenschudding

En dan te bedenken dat hij vier jaar geleden nog dacht nooit meer te kunnen wielrennen. In november 2017 viel hij tijdens een training hard op zijn hoofd. Normaal zou een hersenschudding na een paar weken hersteld moeten zijn, maar bij Van der Hoorn ging de hoofdpijn maar niet weg.

"Eerst deed ik helemaal niks, maar daar werd het alleen maar slechter van. Toen ik weer op de fiets stapte, werd het nog slechter. Er was een tijd dat ik niet eens meer twijfelde of ik nog wel zou kunnen wielrennen, maar of ik nog wel normaal zou kunnen leven."

Langzaam maar zeker verdween de pijn. Na bijna een jaar begon Van der Hoorn weer te koersen. En na de derde etappe van de Binck Bank Tour van 2018 straalde zijn brede glimlach door het beeldscherm. Toen al verraste hij het peloton vanuit de vroege vlucht.

Via Jumbo-Visma belandt Van der Hoorn bij Intermarché-Wanty-Groupe Gobert en in de derde etappe van de Giro van vorig jaar volgt zijn sportieve hoogtepunt. Na een vlucht van 190 kilometer op weg naar Canale weet Van der Hoorn al zijn achtervolgers af te houden. Een zege die meteen tot de verbeelding spreekt, bij wielervolgers en ook in het peloton.

"Sinds die zege in de Giro luisteren renners naar mij", grinnikt Van der Hoorn. "Ik houd ervan om de lijnen een beetje uit te zetten in zo'n kopgroep. Het gaat om de balans: je hebt elkaar nodig, maar uiteindelijk wil je van elkaar winnen."

Van der Hoorn is een rekenaar. Een bewegingswetenschapper die snelpak, aerohelm en naar binnen gedraaide shifters tot zijn standaarduitrusting rekent. Zo deed hij dit voorjaar nog wat extra aerotesten op de wielerbaan van Amsterdam met Biniam Girmay, die prompt geschiedenis schreef in Gent-Wevelgem.

Beroemd is zijn blauwe Volkswagenbusje, waarmee hij in zijn eentje de klassiekers ging verkennen. Deze winter zocht Van der Hoorn nog naar een plek voor een trainingsstage. "Ik wilde eigenlijk naar Rwanda, maar daar komen toch best veel renners met voedselvergiftiging vandaan. Annemiek van Vleuten, onze buurvrouw in Wageningen, vertelde altijd over Colombia en hoe gaaf het daar was. Ze had gelijk."

In Colombia kwam hij Tom Dumoulin tegen, binnenkort zal hij zijn trainingsritjes kunnen maken met mannen als Robert Gesink. Van der Hoorn verruilt namelijk de woning in Wageningen voor Andorra, om vaker op hoogte te kunnen trainen. Alles voor die paar procentjes.

Fanclub van Langeveld

Maar hij is vooral een liefhebber. Sterker, hij is mogelijk de enige profrenner die lid is van de fanclub van een collega. "Sebastian Langeveld komt bij ons uit de buurt en toen ik begon met fietsen was hij natuurlijk de grote man. Ik ben een paar keer met de fanclub mee geweest naar het NK om hem aan te moedigen. Of ik nog lid ben, weet ik eigenlijk niet. Het zou kunnen."

Met Langeveld deelt Van der Hoorn zijn droomkoers. "Parijs-Roubaix, zeker weten. Normaal gesproken het enige monument waarin ik kan meedoen in de finale en een dikke uitslag rijden. Vorig jaar lukte dat niet, toen lag ik twee keer op de grond en ben nooit meer vooraan gekomen."

Natuurlijk heeft hij al gesproken met Langeveld, in 2017 nog derde in de Hel van het Noorden. "Sebas doet bijna elk jaar mee in de finale van Roubaix. Als ik op Carrefour de l'Arbre (de laatste zware kasseistrook op 17 kilometer van de wielerbaan, red.) nog bij hem in de buurt zit, dan doe ik aardig mee."

"Vanuit de vroege vlucht? Zou kunnen. Maar het kan ook anders."