Van der Poel breidt familiestatistiek verder uit: 'Wij zijn niet zo van die afstappers' 

Het is een fenomenaal gegeven. Wijlen Raymond Poulidor, schoonzoon Adrie van der Poel en kleinzoon Mathieu van der Poel zijn in alle edities van de 'monumenten' waaraan ze deelnamen, bij elkaar 115 van de vijf grootste wielerwedstrijden die er zijn, nog nooit afgestapt.

In de laatste editie, afgelopen zondag in Vlaanderen, voegde Mathieu zelfs een zege toe aan het familiepalmares.

"Wij zijn ook niet zo van die afstappers", analyseert Adrie de statistiek met een glimlach. Grote valpartijen bleven hen altijd bespaard en bovendien, zo stelt Adrie, "staat het ook altijd een beetje raar, een DNF (did not finish) achter je naam. Dus dat proberen we maar te vermijden."

Hij zegt het lachend. En in hetzelfde interview bekent hij ook dat hij supertrots was afgelopen zondag in Oudenaarde. Voorspelbare emoties voor een vader, zou je zeggen, maar voor de doorgaans nuchtere oud-wielrenner zijn ze vrij zeldzaam.

"Wat er de afgelopen negen maanden weer gespeeld heeft...", benoemt Adrie de rugpijnen waar zijn zoon mee kampte, "dan moet je wel karakter hebben om zo snel weer op dat niveau te komen."

Want hij moest rust houden, Mathieu van der Poel. Maandenlang. Nadat hij bij een veldrit op Tweede Kerstdag wéér last had gekregen van zijn rug, zat er niets anders op. Gekluisterd aan de bank kon hij eerst zeven weken lang niet veel anders dan een beetje netflixen of gamen. De deur naar de fietsenschuur bleef dicht. "Het moet een hel voor hem geweest zijn", blikt Adrie er nu op terug.

Mathieu zag het WK veldrijden aan zijn neus voorbijgaan en toen de wegkoersen weer in zicht kwamen, werd zijn geduld verder op de proef gesteld. "Hij keek uit naar de UAE Tour in februari, naar de Strade Bianche, dat soort koersen." Maar de eerste wedstrijd die aanvankelijk haalbaar leek? De Amstel Gold Race. Op zondag 10 april. Morgen dus.

Adrie weet nog dat hij ergens in februari, toen zijn zoon net weer op de fiets mocht zitten, en net een paar trainingen van zestig kilometer of meer achter de rug had, pas de eerste tekenen van herstel zag. Het was op een gezamenlijke training van een kleine honderd kilometer. Er viel hem op dat "de rug een stuk beter was. Hij ging veel minder rechtzitten of bewegingen ermee maken."

De zeurende pijn die hij voorheen steeds voelde, vanwege een zwelling in een tussenwervelschijf, was er nagenoeg niet meer. Hij plande prompt een trainingskamp in Spanje van bijna vijf weken. Aan de oostkust bij Denia.

"Ze hadden daar dat hotel van oud-renner Aleksander Kolobnev tot hun beschikking. Een sporthotel met hoogtekamers. Het leuke daarvan was dat ze ook op het vlakke konden trainen."

Het hotel ligt niet op hoogte, maar beschikt over kamers die de situatie op 4.500 meter hoogte kunnen nabootsen. "Maar de eerste veertien dagen daar ging het eigenlijk helemaal niet naar zijn zin."

Adrie kreeg de geluiden af en toe mee. Geduld is nooit de sterkste eigenschap van zijn zoon geweest, dat wist hij al. "Ik denk dat dat ook het grootste probleem was. Maar ja, hij moest ook wel een beetje realistisch blijven."

Herkenbaar was het wel. "Als je eenmaal rust, kom je er steeds meer achter hoe graag je ook alweer fietst."

Na een aantal weken kwam er opeens een nieuw geluid vanuit Spanje. "Van de ene op de andere dag zei hij: hèhè, eindelijk goede benen. En vanaf toen is het wel heel erg snel gegaan."

Na een training van nog eens 160 kilometer achter de brommer, ging de telefoon van Adrie. Een bericht. "Pa, ze hebben gevraagd of ik Sanremo kan rijden."

'250 kilometer saai'

Pa gaf advies. "Ik heb hem meteen gebeld en gezegd: je moet kijken of je er klaar voor bent, of je het ziet zitten. En hoe het weer is. Kijk, eigenlijk heeft hij niks met die koers, want het is gewoon 250 kilometer saai en dan pas begint het leuk te worden. Maar hij zei zelf ook: ik moet zaterdag nog een duurtraining doen. Nou, toen zei ik tegen hem: dat kan je ook in die wedstrijd doen. En gaat het goed, dan gaat het goed. En als je nog de finale kan rijden, heb je dat ook al een keer gedaan. Des te beter. Daar ga je later misschien plezier van hebben."

De beslissing was genomen. Drie maanden na zijn laatste wedstrijd, keerde hij terug in Milaan-Sanremo. Hij werd prompt derde. "Een fantastisch resultaat. Ik weet nog wel uit mijn tijd... ik was ook wel een man van langere periodes van rust en ik kon ook altijd vrij vlot daarna weer koersen."

De zeges bleven daarna niet lang uit. Een ritje in een Italiaanse wielerweek, de semi-klassieker Dwars door Vlaanderen en afgelopen zondag voor de tweede keer De Ronde. Wat er nog meer in het vat zit? Wellicht zondag een tweede zege in de Amstel Gold Race. Hij is er gelijk topfavoriet.

"Je mist nogal wat renners zondag. Van Aert, Alaphilippe, Pogacar, Valverde. Er is een aantal teams die hun kopman missen. Dan moet er anders gekoerst worden. Maar er rijden nog voldoende andere kandidaat-winnaars rond. Kijk naar een Laporte bij Jumbo-Visma, die kan ook winnen."

Nummer 116

En dan volgt een week later Parijs-Roubaix. Monument nummer 116 voor de familiestatistieken. Een wedstrijd die zowel opa, schoonzoon als kleinzoon nog nooit won. Alleen Milaan-Sanremo (1), de Ronde van Vlaanderen (3) en Luik-Bastenaken-Luik (1) staan op het palmares. Roubaix nog niet.

"Een koers die hij vorig jaar voor het eerst reed. In weersomstandigheden die hem uitstekend lagen. Het zal er nu droog bij liggen geloof ik. Maar hij kijkt er al gigantisch naar uit."

Ook ploegleider en manager Christoph Roodhooft werd verrast door het hoge niveau van Mathieu van der Poel na zijn rentree. Hij vertelt over de twijfels, over de kans op drie klassieke zeges op rij en over zijn deelname aan de Tour én de Giro.