'Dat flik ik toch maar mooi', jubelt Peperkamp in dystopische betonnen jungle
Frisse lucht en besneeuwde bergtoppen tegen een strakblauwe hemel. Alle elementen die sneeuwsport zo'n idyllisch karakter geven, werden maandag node gemist op een voormalig industrieterrein in het westen van Peking.
Tegen een achtergrond van blinde muren en enorme schoorstenen maakten 59 snowboarders zich op voor het onderdeel big air.
Een beetje vreemd was het wel, om in dit dystopische decor genaamd Shougang Park haar opwachting te maken, kon ook de 17-jarige Melissa Peperkamp niet ontkennen. Het was nogal een contrast met de slopestyle in het gebergte van Yanqing, waar ze in de kwalificatie als nummer dertien net buiten de finale viel.
Betonnen jungle
Dat ze in deze betonnen jungle wél tot de eindstrijd reikte, maakte echter veel goed. Zo niet alles.
Tiener Peperkamp is zo'n typisch exponent van de nieuwe generatie olympiërs. De introductie van extreme sporten op het menu van de Winterspelen, onderdelen waarbij spektakel het wint van snelheid en artisticiteit, dient een nieuw doel.
Op de Zomerspelen van Tokio waren skateboarden en surfen wat snowboarden op de big air en halfpipe bij de olympische winterversie zijn: onderdelen die jongeren warm moeten maken voor het 21ste-eeuwse equivalent van wat ooit de klassieke Spelen waren.
Zorgwekkende cijfers
Met name in de Verenigde Staten is de belangstelling voor de Olympische Spelen flink tanende. De Amerikaanse rechtenhouder NBC publiceerde anderhalve week geleden zorgwekkende cijfers.
In vergelijking met Pyeongchang 2018 trok de openingsceremonie in Peking 43 procent minder televisiekijkers. Daarmee lijkt een trend te worden doorgezet.
Een half jaar eerder waren de kijkcijfers van de Zomerspelen in Tokio ook al alarmerend te noemen. Over een periode van twee weken stemde in totaal 41 procent minder mensen af op NBC ten opzichte van Rio 2016.
Stedelijke gletsjer
Om het tij te keren moet sport korter, flitsender en (vooral) spannender. Het decor van de big air in Peking is bij voorbaat geschikt om aan die criteria te kunnen voldoen.
Aan de boorden van het Qunming-meer is op het voormalige terrein van de Capital Steel Campus, Shougang voor de Chinezen, door architect Zhang Li een stedelijke gletsjer uit de grond gestampt die zijn gelijke niet kent. De helling van 64 meter hoog en 160 meter lang steekt schril af tegen de omringende blinde muren en ijzeren balken.
Jarenlang gold de staalfabriek als grootste vervuiler van Peking. In twaalf maanden tijd werd er 18.000 ton aan luchtvervuilende stoffen uitgebraakt. Daarmee was Shougang verantwoordelijk voor twintig procent van de totale luchtvervuiling in de metropool met 21,3 miljoen inwoners.
Toen bekend werd dat de Chinese hoofdstad in 2008 gastheer zou worden van de Zomerspelen, werd de fabriek op last van de overheid gesloten. Het was de enige manier om Peking te verlossen van de soms ondraaglijke smog.
Groen imago
In het kader van het groene imago van de Winterspelen werd het terrein omgebouwd tot modern themapark. Het bleek een transformatie voor de bühne. De staalproductie werd verplaatst naar de stad Tangshan, in de provincie Hebei.
Sinds de hoogovens daar op volle toeren draaien, is Shougang weer de grootste staalproducent ter wereld. Tangshan steeg met stip op de lijst van meest vervuilde steden ter wereld.
Op Shougan Park draait het voortaan niet langer om giftige uitstoot, maar om tricks en fun. In de schaduw van vier 88 meter hoge koeltorens, die de betonnen jungle de aanblik van een kerncentrale geven, verrees een permanente schans. Het is de plek waar Chinezen kennis kunnen maken met sprongen als de Double McTwist 1260 en de Backside 1800 Quadruple Cork.
X Games
Tijdens de X Games, de Olympische Spelen voor extreme sporten, maakte de wereld in 1997 voor de eerste maal kennis met big air. Zeven jaar later werd het spektakelnummer door wereldskibond FIS als officiële sport erkend. Het duurde vervolgens nog veertien jaar voor het in Pyeongchang voor de eerste maal aan het programma van de Winterspelen werd toegevoegd.
Weer vier jaar later staat Peperkamp dinsdag als eerste Nederlandse vrouw in de olympische finale. En dat uitgerekend op het onderdeel waarop ze zich bij voorbaat de minste kansen had toegedicht. "Op een of andere manier slaag ik er toch altijd in mezelf te verbazen."
Worsteling
Peperkamp was in de aanloop naar de kwalificatie namelijk in een worsteling met zichzelf beland. Van de tien laatste sprongen die ze in de laatste training maakte, landde ze er niet één op haar board.
De wedstrijdspanning bleek maandag echter wonderen te doen. Na drie sprongen vond ze haar naam als elfde op de lijst van twaalf finalisten terug. Hoe dat kon? "Ik weet het oprecht niet. I don't know."
Vraag Peperkamp niet naar verklaringen. Ze weet het eenvoudigweg niet. De Winterspelen zijn voor haar één grote ontdekkingsreis die dus nog een dag langer duurt. En dat is mooi meegenomen.
De snowboardster uit Zelhem is vooral in Azië om te leren. Ze is een einzelgänger binnen het Nederlandse team en heeft in Peking veel steun aan die andere individualist binnen de olympische ploeg: hartsvriendin Kimberley Bos.
De bewondering voor de skeletonster spatte er met jeugdig enthousiasme vanaf. Peperkamp is beland in een wereld die hoorbaar nog niet de hare is. "Kimberley is supergoed. Ze heeft de derde medaille behaald."
De winnares van het olympisch brons was aanwezig op Shougang Park om Peperkamp te ondersteunen. Als een volleerde perschef begeleidde ze het jonkie na afloop van de kwalificatie langs de vertegenwoordigers van de media.
Trainingen
Bos en Peperkamp kennen elkaar van nationaal sportcentrum Papendal. Daar werken de twee in de zomermaanden gezamenlijk kracht- en sprinttrainingen af.
"We zijn allebei eenlingen...", verduidelijkte Peperkamp. "We beoefenen bovendien allebei een gevaarlijke sport. Zoiets schept een band. Ze is echt zo'n maatje dat je steunt en aanmoedigt."
Bos was in China eerder Peperkamps gids op afstand. De twee onderhielden in de eerste week veelvuldig contact via Whatsapp. "Veel dingen op de Olympische Spelen zijn voor mij onduidelijk", bekende Peperkamp. "Als ik het weer eens niet wist, stuurde ik een appje naar Kimberley om te vragen wat ik moest doen. Ze heeft me er op sommige momenten echt doorheen gesleept."
Traantje
In haar bed was Peperkamp er op de late Chinese zaterdagavond getuige van hoe Bos door het ijskanaal naar de laagste trede van het ereschavot snelde. Schitterend, vond ze het. "Ik heb een klein traantje gelaten. Toen ben ik gaan slapen."
Dat Peperkamp tijdens de finale van de big air in de voetsporen treedt van Bos, lijkt hoogst onwaarschijnlijk. De snowboardster weet waar ze staat in de hiërarchie. "Normaal gesproken eindig ik altijd ergens rond plek tien."
Het kan haar niet deren. "Ik sta hier in de finale. En dat uitgerekend op het onderdeel waarvan ik het nooit verwacht had. Dat flik ik toch maar mooi."
