Braziliaanse langlaufster uit Nunspeet mist Olympische Spelen door zwaar ongeluk
Een zwaar auto-ongeluk in de Italiaanse Alpen heeft de olympische droom van de Braziliaanse langlaufster Bruna Moura in één klap kapotgeslagen. In 2026 hoopt ze alsnog aan de start te kunnen staan. "Een geluk dat ik het overleefd heb."
Eind januari was de langlaufster vanuit Italië onderweg naar het vliegveld in München waar ze naar de Olympische Spelen in Peking zou vertrekken, maar onderweg ging het fout. Het busje waar Moura in zat botste frontaal op een vrachtwagen. De chauffeur van het busje overleefde het ongeluk niet. Moura raakte zwaargewond.
Na een verblijf in het ziekenhuis is ze weer thuis in Nunspeet, waar ze sinds kort woont met haar vriend. "Ik heb een beschermengel naast me en dat is mijn vriend Pascal. Ik zit normaal altijd voorin de auto en nu had hij me gevraagd om achterin het busje plaats te nemen. Dat is mijn geluk geweest", vertelt ze aan de lokale omroep RTV Nunspeet. De plek waar Bruna zat, is de enige plek in het busje dat niet beschadigd is geraakt.
De langlaufster heeft naar eigen zeggen veel geluk gehad:
Bruna heeft na het ongeluk in Italië onder andere een gebroken arm, een gebroken voet en drie gebroken ribben opgelopen. Daarnaast nog inwendige verwondingen aan haar buik en longen, schrijft Omroep Gelderland. "Het moeilijkste moment voor mij was de tweede nacht thuis. Pascal hielp me onder de douche, omdat ik niet zelfstandig kon staan. Ik kon m'n lichaam amper in een zittende positie houden vanwege de pijn. Op dat moment kwam de harde realiteit even binnen."
Ondanks haar verwondingen is de dokter positief, zegt Moura. "De operaties zijn goed gegaan. Het is nu een kwestie van geduld hebben en met hulp van de fysiotherapeut kleine stapjes vooruit maken."
Er staat Bruna nog een lang hersteltraject te wachten, maar dat houdt haar niet tegen om haar droom te verwezenlijken. In 2026 hoopt ze alsnog deel te kunnen nemen aan de Olympische Spelen. Nu kijkt ze vanaf haar bed in de woonkamer toe hoe een landgenote in haar plaats de Spelen meemaakt en dat voelt zuur. "Ik had daar eigenlijk moeten staan, maar ik besef ook dat ik geluk heb dat ik er nog ben. Ik heb veel pijn, maar het gevoel om nu eindelijk thuis te zijn bij de mensen waar ik van houd, is onbeschrijfelijk."
