Trouw aan zijn principes werkt topspits Folkert Velten nu op een boerderij
Op Landgoed Het Rheins is een konijn naar Folkert Velten vernoemd. Een Vlaamse reus, die altijd wegloopt. Velten zelf was als voetballer het tegenovergestelde.
Dorpsheld van Enter Vooruit en daarna blikvanger van het nabijgelegen Heracles Almelo, toen nog actief op het tweede niveau. Velten scoorde overal en altijd, behalve op zondag. Dat zijn principes hem een mooie carrière hebben gekost, vindt hij te ver gaan.
De 57-jarige Velten werkt nu op een boerderij. Net iets buiten Enter, waar hij al zijn leven lang woont.
"Ik doe nu niks meer in de voetballerij. Bewust niet", zegt Velten. "Natuurlijk volg ik de club nog wel, af en toe zit ik er nog op de tribune. Maar zo vaak van huis, dat hoeft van mij allemaal niet meer. Heerlijk om in de weekenden gewoon thuis te zijn met mijn vrouw."
Semiprof
Het werkende leven is hem niet vreemd. Bij Heracles begon hij zelfs nog als semiprof, voor de kost pelde hij daarnaast varkenskoppen. Jagen is namelijk altijd zijn grote hobby geweest, om het vlees daarna ook helemaal zelf te kunnen bereiden. Ook daar heeft hij nu weer alle tijd voor.
"Mensen zijn al veel te snel ontevreden met wat ze hebben", vindt Velten. "Ik heb het altijd goed gehad bij Heracles."
En natuurlijk had er meer ingezeten, maar de mogelijkheden moeten zich wel aandienen. Ajax liet ooit zijn interesse doorschemeren, waar hij wellicht de typische Louis van Gaal-aankoop had kunnen zijn. Als onontdekt fenomeen, op relatief late leeftijd.
"Het zijn de verhalen, maar ik heb zelf nooit met de club gesproken", aldus Velten, een spits die onvoorwaardelijk op zijn neusje voor de goal vertrouwde. "Bij Ajax had ik er in die tijd ook per seizoen midden twintig ingeschopt. Kijk naar die Haller nu, dat is voor zijn lengte toch ook maar een matige kopper?"
Andere club?
De Champions League-hymne is nooit voor hem gespeeld. Wat rest, is het ondankbare geratel van bladblazers.
"Ik ben hartstikke gelukkig waar ik terecht gekomen ben, maar ik vind het wel heel jammer dat ik nooit in de eredivisie heb gespeeld. Ik heb zelf eens te hoog ingezet in de onderhandelingen met Riemer van der Velde, die me naar Heerenveen wilde halen. Spijt heb ik niet, want die eerste aanbieding was gewoon minder dan wat ik kreeg bij Heracles."
En ook de Bundesliga was een optie, met de meeste wedstrijden op zaterdag. Voor de clubs iets over de Duitse grens had hij zelfs zijn geliefde woonplaats niet uit gehoeven.
"Met VfL Bochum was ik rond, op voorwaarde dat de club niet zou degraderen. Je raadt al hoe het afgelopen is. Voor mij en voor Heracles was dat jammer, ik had de club zeker een miljoen gulden kunnen opleveren. Dat was ruim de helft van de begroting destijds."
Bij Ajax had ik er in die tijd ook per seizoen midden twintig ingeschopt.
Heracles was nog maar een klein clubje, ook de stad had voor Velten weinig aanzien. "Enternaren hebben het goed, vergis je niet. Almelo was meer voor paupers, maar dat is in de loop der jaren wel veranderd. En kijk wat er nu van Heracles geworden is, dat had ik in mijn tijd echt nooit durven denken."
Velten bleef nog wel nauw betrokken bij de club. Als assistent-trainer en ook als scout. Hij herinnert zich kille en eenzame tripjes naar verre oorden. Liever staat hij hout te hakken in de schuur. Zoals in coronatijd, toen er bij gebrek aan gasten even wat minder te doen was op het land.
Edin Dzeko in Almelo
"Het ergste was een trip naar Teplice in Tsjechië, waar ik een rechtsback moest bekijken. Die viel na acht minuten al uit", herinnert hij zich nog goed. "Maar die spits was geweldig. Ik heb de club toen gezegd dat ze die Edin Dzeko moesten halen. Kostte maar vier ton, al had hij natuurlijk wel een relatief hoog salaris moeten krijgen als speler van buiten de Europese Unie."
Dzeko, inmiddels recordinternational en topscorer aller tijden van Bosnië-Herzegovina, vertrok later naar Wolfsburg en werd voor ruim 35 miljoen euro verkocht aan Manchester City.
Hoe had het wel niet met Velten kunnen aflopen? Wat als hij wél op zondag had gespeeld.
"Dat was voor mij geen punt van discussie. Het is ook volledig mijn eigen keuze geweest", is Velten duidelijk. "In de kerk werd ook nooit over voetbal gepraat, ik zag de jongens zaterdagavond allemaal al in het stadion. De dominee zelf zat er ook. Ik heb het ook met hem nooit over deze kwestie gehad. Het was een andere tijd, misschien had ik het nu wel overwogen."
"Heracles was echt een vriendengroep, dat was toch wel het voornaamste verschil met nu. En tachtig procent van de spelers rookte, na afloop dronken we samen met de supporters ook een biertje. Vaak deden we uiteindelijk zelf het licht uit."
Abrupt einde
Aan de knusse Bornsestraat, voetbalromantiek ten top. Maar de houdbaarheidsdatum was ruimschoots overschreden, al conserveert de landelijke omgeving cultuurbewaker Folkert Velten nog wel. "Ik ga nooit met pensioen."
Het geluk haalt hij uit de kleine dingen in het leven, de verrassingen die de natuur hem bijvoorbeeld steeds weer te bieden heeft. "Het nieuwe stadion van Heracles ligt hier nog geen vijf kilometer verderop. Als straks na de herfst de bomen kaal zijn, kan ik het vanaf hier zien liggen."
Zelf speelde hij er nooit, omdat een zware blessure een abrupt einde maakte aan zijn carrière. Er is wel een tribune naar hem vernoemd, al twijfelde hij zelf nog even of dat na de grondige verbouwing wel in stand was gehouden.
"Ik heb nog twee jaar proberen te revalideren, maar het was een gecompliceerde beenbreuk. Opgelopen in een onschuldig duel, gewoon heel veel pech. De chirurg zei zoiets eigenlijk alleen te zien na bijvoorbeeld een zware crash van een motorcrosser."
Een nieuwe Folkert Velten werd nooit meer gevonden. "Bas Dost had nog wel wat van me weg als aanvaller. Wout Weghorst misschien een beetje, maar die werkte alleen al veel te hard."
Velten was een spits die geen stap te veel zette, om al zijn kracht en concentratie te sparen voor dat ene moment. Op de boerderij maakt hij wel de vuile meters, als er bijvoorbeeld even wat extra handjes nodig zijn in de keuken.
"Ik hoop ook nog veel van de wereld zien, ga buiten het seizoen graag ver op reis. En ik voel me bevoorrecht dat ik dat allemaal maar kan doen", is Velten dankbaar voor alles wat hem gegeven is. "Ik hoef niet het hele jaar op Ibiza te liggen."
"Dit landgoed is mijn plek, ik kom hier al sinds 1988. Dus mochten mensen zich over een jaartje of dertig nog eens afvragen hoe het met me is en ik ben er dan hopelijk nog, weten ze me te vinden."
