The Great Resignation: revolutie op Amerikaanse arbeidsmarkt
Het is nog fris, maar een ochtendzonnetje breekt door als Chris Van Jura met zijn aanhangwagen de hoek om komt. The Best Jersey Dog, belooft het vrolijk versierde karretje. Chris klapt het luik open, steekt de grillplaat aan en binnen twintig minuten is zijn hotdog-kraam er klaar voor. De eerste klant meldt zich. Voor een "darn good dog", zegt Van Jura met een grote glimlach op zijn gezicht.
Van Jura uit New Jersey had een goede carrière in de horeca, op het laatst een hoge managementpositie bij een grote hotelketen in Washington. Toch besloot hij zijn loopbaan van twintig jaar aan de kant te zetten en helemaal opnieuw te beginnen. "Ik had een mooie baan, maar ik voelde nooit zekerheid. Veel mensen hebben in de pandemie gedacht: wie gaat er eigenlijk voor mij zorgen? Mij als een mens behandelen, en niet als een nummer?"
En hij is niet de enige. Amerika beleeft een ongekende golf van vrijwillige ontslagnemers: mensen die uit eigen beweging hun carrière vaarwel zeggen. Economen hebben de trend al The Great Resignation gedoopt. Zowel in april als juli van dit jaar nam een recordaantal Amerikanen ontslag. In augustus werden die records weer gebroken: 4,2 miljoen mensen stopten met hun baan.
Getalenteerde mensen in de big tech, uitgeblust zorgpersoneel, bediening in de horeca, van laagbetaald werk tot management-posities: ze komen uit alle mogelijke sectoren en lagen van de beroepsbevolking en hebben besloten het roer om te gooien. In het terugveren uit de coronacrisis maakt de Amerikaanse arbeidsmarkt een kleine revolutie door.
Drie hectaren cannabis
Tegelijk is de werkloosheid, nu net onder de 5 procent, niet uitzonderlijk hoog. Dus waar blijven al die mensen? Deels waar Chris Van Jura bleef: ze begonnen een eigen bedrijfje. Want behalve het ongekende aantal vrijwillige ontslagnemers werden er nog nooit zo veel nieuwe ondernemingen geregistreerd in Amerika als in de afgelopen 1,5 jaar. Meer dan 7 miljoen Amerikanen waagden de sprong.
Een andere grote groep maakt de overstap naar opkomende bedrijfstakken. Jon Lassiter gaf zijn positie in het management van een winkelketen op voor de cannabis-industrie. Cannabis is een van de meest spectaculaire groeimarkten van dit moment in Amerika. Lassiter: "Er is hier meer te doen en meer te verdienen, deze industrie is dé magneet van de arbeidsmarkt, zeer opwindend allemaal."
Op de wietplantage van het bedrijf Culta in de staat Maryland staan de planten manshoog en rijen dik. Drie hectaren cannabis, met daarnaast een groot laboratorium waar de zaden worden gekweekt en nieuwe producten worden getest. "Vier jaar geleden begonnen we hier met vijf werknemers op de grond, nu hebben we 165 collega's, en we groeien door."
In de cannabis-industrie liggen de lonen gemiddeld hoger dan bijvoorbeeld in de horeca of het winkelbedrijf. En door de bliksemsnelle groei van de industrie krijgt het personeel snel kansen om zich door te ontwikkelen.
Maar het is vooral de menselijke maat die trekt, zegt Lassiter: "Hier wordt ook soms twaalf uur op een dag gewerkt, maar in een klein team. En je komt buiten, ziet 's ochtends de zon opkomen. Dat is echt iets anders dan tegen de klok werken of naar een scherm staren de hele dag."
Wraak van de Amerikaanse arbeider
The Great Resignation zou gezien kunnen worden als de wraak van de Amerikaanse arbeider. Meer dan 40 procent van de beroepsbevolking viel voor de pandemie onder de 'lage inkomens', met gemiddeld 10 dollar per uur salaris en weinig tot geen zorgverzekering of pensioen. Vooral horeca en winkels hebben sinds het einde van de lockdowns grote moeite om aan personeel te komen. En waar mensen solliciteren, stellen ze veel hogere eisen dan voorheen.
"Ik ken geen enkele oud-collega die niet door dit proces is gegaan," zegt Chris Van Jura terwijl hij een vers rijtje worsten op zijn grill legt. Ze beginnen meteen driftig te sissen. "De minachting van personeel, de lonen, de balans tussen werk en vrije tijd: de horeca is gewoon niet meer uitnodigend. Dus kiezen mensen voor zichzelf, en proberen ze de controle over hun leven terug te pakken."
Met de hotdog-kraam werkt hij nog altijd 50 tot 60 uur per week, "maar het zijn mijn uren, het is mijn tijd", zegt Chris. Hard werken, maar met veel meer plezier. "Ik ben ook nog een paar jaar sommelier geweest", vertelt hij met opnieuw die grote glimlach. "Soms verkocht ik wijnflessen van 5000 dollar per stuk. Maar ik ga liever hotdogs verkopen voor 5 dollar, veel leuker."