Mislukte start breekt Milan Vader op bij WK mountainbike, negende goud voor Schurter

Het was een dag met een lach en een traan voor mountainbiker Milan Vader. Enkele uren nadat uitlekte dat hij een contract zou hebben getekend bij de wegploeg van Jumbo-Visma, zette hij zichzelf in de eerste meters van de WK mountainbike in Val di Sole buitenspel.

Een kostbare schakelfout bij de start was er debet aan dat hij gedoemd was een rol in de marge te spelen. Het goud ging voor de negende maal in de geschiedenis naar de Zwitser Nino Schurter, die voor zijn landgenoot Mathias Flückiger finishte. Vader kwam als tiende over de streep.

Geschiedenis

De 35-jarige Schurter schreef maar weer eens geschiedenis. In 2009, in Canberra, werd hij de jongste wereldkampioen uit de geschiedenis van het mountainbike. Twaalf jaar later, in Val di Sole, werd hij de oudste renner uit de historie die de wereldtitel greep. De Zwitser had er maar twee woorden voor. "Krankzinnig. Ongelofelijk."

Twee van de gedoodverfde favorieten voor de wereldtitel ontbraken in het noorden van Italië op het appel. Mathieu van der Poel meldde zich in de aanloop naar de wedstrijd af vanwege een hernia, terwijl olympisch kampioen Tom Pidcock verplichtingen elders had.

De Brit, glorieus winnaar van Tokio 2020, was door zijn werkgever opgesteld in de Ronde van Spanje. Op het moment dat de mountainbikers in de regio Trentino streden om de regenboogtrui, reed Pidcock in het donkerblauw van Ineos Grenadiers in de kopgroep van de veertiende etappe van de Vuelta.

Tweemansploeg

Door de absentie van Van der Poel was Vader gebombardeerd tot de belangrijkste renner in de onthoofde Nederlandse equipe, die nog maar uit twee renners bestond. Geen moment slaagde Vader er in aanspraak te maken op een ereplaats. In het Zonnedal kende hij een mislukte start en reed hij daardoor zes ronden van 3,6 kilometer achter de feiten aan.

Waar hij een jaar eerder, tijdens de mondiale titelstrijd in het Oostenrijkse Leogang, als een raket wegreed en de koers hard maakte, liet het materiaal hem ditmaal in de eerste meters in de steek. De 25-jarige Zeeuw maakte een kostbare schakelfout en bleef vervolgens ver verwijderd van de kop van de wedstrijd.

Het was ditmaal oudgediende Nino Schurter, de Zwitser bij wie voor de start al acht wereldtitels en olympisch goud, zilver én brons op zijn curriculum vitae prijkten, die de koers hard maakte. Der Nino maakte duidelijk naar de WK te zijn gekomen om revanche te nemen voor de ondankbare vierde plek waarmee hij vorige maand terugkeerde uit olympisch Tokio. Ofschoon hij allang niet meer tot de jongsten van het deelnemersveld behoort, legde hij de nieuwe generatie zijn wil op.

Broederstrijd

Alleen land- en generatiegenoot Mathias Flückiger, drie jaar jonger dan Schurter, kon in het spoor van de grootste mountainbiker uit de historie blijven. Verbazing wekte dat niet, gezien de vorm waarin Flückinger een maand geleden stak. In Tokio werd hij tweede achter Pidcock, een klassering die hij pas bij thuiskomst op waarde kon schatten.

Het gevolg was een broederstrijd waarvan de uitkomst tot de laatste meters ongewis was. Als een Siamese tweeling reden de twee Zwitsers drie ronden lang over het parkoers, waarbij de geslepen Schurter het wiel van Flückinger geen moment los liet. Meer dan een fietslengte gaf hij niet toe.

Hoe hard Flückiger het ook probeerde, hij slaagde er niet in Schurter van zich af te schudden. Eén klein stuurfoutje, bij het afrijden van de brug in het zicht van de eindstreep, werd de man uit Bern fataal. Schurter dook in het gaatje, zette aan en liet Flückiger radeloos achter. De nummer 2 sloeg uit frustratie op zijn stuur op het moment dat veteraan Schurter juichend de streep passeerde.

Schurter slaagde dank zij die manoeuvre in het voltooien van zijn meesterplan. "Ik merkte in de laatste ronde dat Mathias vermoeid raakte. Hij kon me er in de afdalingen niet af rijden. Ik wist dat ik bij hem in de buurt moest blijven om te loeren op dat ene kansje. Het is onvoorstelbaar dat ik daarin ben geslaagd."

De Zwitserse veteraan was in Val di Sole het levende bewijs dat winnen inderdaad nooit went, zoals vaak wordt gezegd. Dat hij zijn seizoen tot dit weekeinde als min of meer mislukt beschouwde en die teleurstelling in één middag wegpoetste, maakte hem blij en trots. Of beter: "Superblij en supertrots."