Turkse bosbranden: toeristen weg, bossen verwoest, mensen in tranen
"Elke keer dat ik naar de schade kijk, barst ik in huilen uit. Ook stoere Turkse mannen houden het niet droog als ze ernaar kijken." Het zijn de gevoelens van de Nederlander Can Turan (35), na twee dagen van ernstige bosbranden bij zijn woonplaats Marmaris aan de Turkse rivièra.
Op zo'n zeventig plekken in Turkije, waaronder de bekende badplaats Antalya, woeden sinds gisteren bosbranden. Daarvan waren vandaag rond het middaguur nog veertien actief.
De branden hebben tot nu toe zeker vier mensen het leven gekost. Volgens president Erdogan zijn zo'n 20.000 reddingswerkers opgetrommeld om het vuur te bestrijden. Ook zijn onder meer Rusland en Azerbeidzjan om extra blusvliegtuigen gevraagd.
Correspondent Mitra Nazar doet verslag uit Marmaris, waar je het vuur overal ruikt:
Voor Can, een marketingstrateeg die vorig jaar van Londen naar Marmaris verhuisde, waren de afgelopen 36 uur hectisch. "Ik was gisteren thuis mijn siësta aan het nemen toen ik wakker werd van een helikopter. Er zijn hier veel rijke Russen met helikopters, maar door alle lawaai wist ik dat er iets aan de hand was." Het bleek een bosbrand.
Om er beter zicht op te krijgen, fietste hij zo'n acht kilometer naar Içmeler, verderop langs de kust. "Daar zag ik dat binnen een halfuur de brand van de ene kant naar de andere kant van de berg was uitgebreid. Binnen een uur had door de harde wind de brand bijna ons huis bereikt. Ik kan niet uitleggen hoe ontzettend beangstigend dat is."
De geboren Leidenaar Can snelde zich weer naar huis, pakte zijn kat in een koffer en ging weer op de fiets, maar nu naar zijn boot in de haven. Eenmaal op zee kon hij beter zien hoe groot de brand was. "Het was werkelijk een vuurzee. Içmeler ligt aan een baai en je zag dat de bossen aan alle kanten van de stad in brand stonden."
Hij zag dat er veel helikopters aan het blussen waren rond de veel grotere plaats Marmaris. Boven Içmeler was er maar een helikopter. "Maar ik kon zien dat er veel smeulende vuurtjes waren, dus ik belde met de brandweer. Dat deed ik herhaaldelijk, zo vaak dat ze me het rechtstreekse telefoonnummer gaven van het coördinatiecentrum voor de blushelikopters. Toen kon ik ze vanaf mijn boot vertellen waar ze naartoe moesten, want door alle rook kon de piloot niet zien waar hij het dringendst heen moest."
Vanaf zee heeft Can goed zicht op de bergen en de brandhaarden. De schrik zit er bij hem goed in:
Afgelopen nacht ging de brand door, maar er kon niet meer worden geblust. "Toen ik in de ochtend keek naar die bossen, brak mijn hart. Er zijn zo veel dieren levend verbrand. We hebben hier veel wilde zwijnen, eekhoorns en onze beroemde schildpadden. Die konden geen kant op. Die schildpadden houden erg veel van de bossen. Ik word daar erg verdrietig van."
De evacuatie van Içmeler heeft Can ook gezien. "Het weghalen van alle toeristen uit de hotels is niet soepel gegaan. Sommige zijn in transportboten naar Marmaris gebracht, maar die boten raakte heel snel vol en over de weg kon je niet gaan. Maar gelukkig was er veel Turkse gastvrijheid. Er kwamen heel veel vissersbootjes die allemaal meehielpen om mensen in veiligheid te brengen."
Over het bosbeleid in Turkije heeft Can weinig positiefs te zeggen. "Dit is wel een voorbeeld van mismanagement door de overheid. We hebben veel te weinig voorzieningen om bosbranden te bestrijden. In Griekenland hebben ze een stuk minder bos, maar twee keer zo veel helikopters en vliegtuigen om mee te blussen."
