'Ontslagen' Ethiopische huishoudsters in Beiroet gedumpt bij ambassade

• Daisy Mohr

  Correspondent Midden-Oosten

Als je een paar uur bij de Ethiopische ambassade in Beiroet staat, zie je het met eigen ogen gebeuren. De deur van een auto gaat open, er wordt een meisje uitgeduwd en plotseling staat ze met of zonder tasje op straat. Gedumpt omdat er geen geld meer is. Door een ongekende economische crisis in Libanon kunnen veel Libanese gezinnen hun huishoudsters niet langer betalen. In plaats van een ticket naar huis te regelen, worden ze op straat gezet.

"Ik heb drie jaar voor ze gewerkt", zegt Sarah, die net aankomt. In tranen valt ze om de nek van een andere Ethiopische. "Als vuilnis ben ik hier nu weggegooid." Door haar harde huilen barsten de andere meisjes ook massaal in tranen uit. Ze herkennen haar situatie. "Ben je geslagen?", vraagt iemand. "Maak je geen zorgen, je bent nu veilig bij ons", zegt een ander.

Daisy Mohr maakte buiten de ambassade deze indringende beelden:

Of ze veilig zijn, is nog maar de vraag. Tientallen vrouwen zijn aan hun lot overgelaten op de stoep van hun ambassade in een buitenwijk van Beiroet. Er is geen wc en veel van hen zitten in de brandende zon. Er zijn een paar matrasjes en een overkapping gedoneerd.

Hoewel iedereen weet dat er binnen een shelter is, blijven de deuren van de ambassade gesloten. "Ze doen niets, zo nu en dan kijkt iemand uit het raam naar beneden", zegt Hanan. "Ze zeggen dat ons land nog geen beslissing heeft genomen over wat er met ons moet gebeuren."

Een van de vrouwen komt langs met een spuitbus met alcohol, in een poging de groep te desinfecteren. "Corona ligt hier op de loer. Het is levensgevaarlijk." Hulp schiet aan alle kanten te kort, het Libanese ministerie van Arbeid weet zich geen raad met de situatie. Niemand heeft de middelen om zo'n grote groep nieuwe daklozen plotseling op te vangen.

"De situatie is beangstigend", zegt Tsigereda Brihanu van Egna Legna, een organisatie gerund door Ethiopische vrouwen die eerder zelf ook als huishoudelijk personeel werkten. "Er komen dagelijks tientallen vrouwen bij. Wij helpen met eten, mondmaskers, matrassen en lakens. En we proberen een oplossing te vinden, maar dat kunnen we niet alleen want deze situatie is verschrikkelijk ingewikkeld."

Geen salaris

Sarah vertelt dat ze naar Libanon is gekomen om te werken. "Mijn moeder is ziek, ik moet haar ziekenhuisrekeningen betalen", zegt ze. De afgelopen vijf maanden heeft ze haar salaris van 150 euro per maand niet gekregen. "Begin niet weer over geld, werd me gezegd. Wij hebben geen geld meer. Of je houdt je mond, of ik sla je in elkaar." Toen ze het toch nog een keer waagde naar haar salaris te vragen, werd ze op straat gezet. "Ik heb een dag huilend op straat gezeten en toen ben ik hier gebracht. Nu wil ik nog maar een ding: naar huis."

Maar dat is ingewikkelder dan verwacht. Het vliegveld is dicht en veel van de vrouwen hebben hun paspoort niet. "Mijn werkgever heeft mijn paspoort op de eerste dag ingenomen. Daarna heb ik het niet meer gezien. Maar onze ambassade kan in overleg met de Libanese autoriteiten toch wel iets regelen", denkt Portugan. Ze loopt met een klein kindje op haar arm over de stoep.

Brihanu denkt dat het nog wel een tijd kan gaan duren voordat deze vrouwen naar huis kunnen. "Het is een ingewikkeld proces. Hun werkgever, de sponsor, moet toestemming geven", vertelt ze. "In alle eerlijkheid weten we niet wat er met deze vrouwen gaat gebeuren."

Voorbijgangers kijken vol verbazing naar het tafereel dat zich op de stoep buiten de ambassade afspeelt. Soms parkeren ze hun auto om te vragen wat er aan de hand is. "Ik rij op weg naar werk hier langs en ik kan het niet aanzien", zegt een man in pak terwijl hij dertig flesjes water uitdeelt. "Ze zijn hier gekomen denkend dat dit een werkparadijs is, en kijk, dit is het resultaat."

"Onmenselijk", concludeert een jonge Libanese vrouw. Ze twijfelt of ze zal vertellen dat ze eerder deze week met hulp van vriendinnen een hele groep Ethiopische vrouwen heeft opgevangen in een hotel. "Ik kwam hier een paar dagen geleden en kon het niet aanzien. Wij moeten als Libanezen collectief actie ondernemen om dit drama direct te stoppen", zegt de vrouw, die haar naam liever niet geeft. Ze zette foto's op sociale media en binnen de kortste keren had ze genoeg donaties binnen om 28 vrouwen tijdelijk onderdak te bieden. "We hebben tot woensdag voor ze kunnen betalen. Maar nu kom ik hier en zie ik dat er weer een totaal nieuwe groep meisjes zit. Ik kan mijn ogen niet geloven."

Ze begint druk te bellen en hoopt een en ander te kunnen regelen. "Maar ik word wel gewaarschuwd. Zolang wij als gewone burgers zorgen dat er tijdelijke opvang is, komt er geen echte oplossing. We moeten zware druk uitoefenen op de Libanese autoriteiten en die in Ethiopië."