Meerkampster Vetter na diepe crisis: 'Ik keek veel te kritisch naar mezelf'
In tranen verliet ze begin oktober het Khalifa Stadion in Doha. Voor zevenkampster Anouk Vetter was het genoeg. Ze voelde zich leeg en was totaal niet zichzelf. Ze besloot voor de afsluitende 800 meter op de WK haar spullen in te pakken.
Inmiddels is de glimlach terug op het gezicht van de 26-jarige Nederlandse recordhoudster. Een diepe crisis is bezworen. "Ik was ongelukkig op de atletiekbaan en schaamde me voor die gedachte."
Bijna drie maanden geleden liep de emmer over bij Vetter, de Europees kampioene zevenkamp van 2016 in Amsterdam en winnares van WK-brons in 2017 in Londen. Niemand had in de gaten dat het binnenin bij de atlete helemaal niet goed zat. Dat ze een enorme strijd met zichzelf voerde. Het plezier waarmee ze ooit aan atletiek begon, was helemaal verdwenen.
"Ik voelde me niet meer gelukkig op de atletiekbaan", kijkt ze aan het einde van 2019 terug op de donkere periode in haar leven.
Haar aftocht in Doha was het eindpunt van een lang proces dat zich in het hoofd van de topatlete afspeelde. "Het begon eigenlijk allemaal al een jaar eerder bij de Europese kampioenschappen in Berlijn. Daar eindigde ik als vijfde met een prima puntentotaal. "Ik voelde er niets bij. Ik was vooral opgelucht en blij dat het afgelopen was. Daarna ging het wel, maar in april dit jaar had ik die gevoelens opnieuw."
Schaamte
Vetter kropte haar gevoelens op. "Ik snapte het niet. Ik lijk een open persoon, maar als het over gevoelens en emotie gaat, houd ik die liever voor mezelf", verduidelijkt ze. Vetter schaamde zich vooral voor haar gevoelens. "Ik schaamde me voor anderen dat ik die gedachtes had. Diep van binnen vond ik het nergens op slaan. Ik baalde ervan dat ik er soms zo negatief over dacht."
Bij de zevenkamp in Talence, die ze in juni ook niet afmaakte, ging het helemaal mis. Vetter besloot nu wel open kaart te spelen en mensen in haar omgeving in vertrouwen te nemen. Het seizoen voortijdig beëindigen, kwam niet in haar op. "Ik was fysiek helemaal top, dat werkte tegen me. Het zou zonde zijn als ik dat liet gaan."
En dus ging ze naar de WK in Doha. Misschien wel tegen beter weten in. "Alle lichten voor dat toernooi stonden op groen. Toen ik in Doha arriveerde, voelde het toch wel anders. Toch ging ik met goede moed het toernooi in. Achteraf ben ik er keihard op mijn bek gegaan. Na het hoogspringen voelde ik me al leeg en vroeg ik me af wat ik daar aan het doen was", constateert ze.
Op de tweede dag, waar ze na wat twijfels toch nog aan begon, liep de emmer helemaal over. "Wie houd ik hier eigenlijk voor de gek, vroeg ik me af. Dit doe ik gewoon niet meer."
Was ze wellicht overspannen? "Misschien was dat wel een beetje het geval." Na het speerwerpen, het voorlaatste onderdeel, knapte ze. Vader en bondscoach Ronald zag dat het mis was, gaf haar een flinke knuffel en vroeg of ze er goed over had nagedacht. "Dat had ik."
Kritisch
Vetter voerde gesprekken, ging op vakantie en kwam tot rust. En tot een paar nieuwe inzichten. "Het was nooit goed genoeg, het moest altijd beter. Ik heb het nationale record, ben Europees kampioene, heb een medaille op de WK: maar ik wilde meer. Het moest beter. Ik keek kritisch naar alles, waardoor al het plezier weg was. Dat werkt dus voor geen meter bij mij", weet ze nu. "Doha was het hoogtepunt of dieptepunt, het is maar hoe je het ziet."
Inmiddels is ze de schaamte voorbij. Ze is erachter dat elk mens tegen bepaalde vraagstukken aanloopt, dat iedereen af en toe een periode heeft dat het minder gaat. Naast overwinningen zijn er ook nederlagen. Het hoort er allemaal bij.
Glazen bol
"Sportief was het geen succesvol jaar, maar het was wel heel leerzaam. Als mensen me vragen hoe het gaat, zeg ik: het gaat nu heel goed. Ik hoop dat ik over een paar maanden precies hetzelfde kan zeggen. Ik heb geen glazen bol waar ik in kan kijken. De Olympische Spelen zijn nog steeds het grote doel. En als ik het allemaal goed op een rijtje heb, kan het heel mooi worden."
