Tranen bij Ter Mors in Sportwinter: kom pap, help me

Het was het verhaal van haar gouden medaille op de 1.500 meter in Sotsji, in 2014. Haar vader was kort daarvoor aan kanker overleden en het verdriet en de herinneringen achtervolgden Jorien ter Mors die gehele Spelen. Woensdag, tijdens de door haar gewonnen 1.000 meter in Pyeongchang, deed Jorien ter Mors een beroep op haar vader.

Ze biechtte haar verhaal op tijdens het terugkijken van de race in het programma Studio Sportwinter. "Ik haal kracht uit het denken aan mijn vader. Tijdens de rit dacht ik op het rechte stuk: kom pap, help me."

Ter Mors snelde naar 1.13,56, ruim sneller dan de rest van het veld. Ze kon haar tranen 's avonds niet bedwingen. "Ik moet altijd aan mijn pa denken op het podium."

Ze sprak ook over haar moeilijke periode. Ze plaatste zich op het olympische kwalificatietoernooi niet voor de 1.500 meter en kon haar titel dus niet verdedigen. Ze kampte met een rugblessure en werd op een gegeven moment bijna gedwongen zich in haar voorbereiding op Pyeongchang te forceren.

"Ik heb met mijn rug veel risico genomen met flink wat krachttraining, soms wel drie keer per week. Dat betaalt zich nu allemaal uit." Haar vriend bekende in de uitzending dat hij het soms zwaar te verduren heeft gehad, de afgelopen jaren. Ter Mors kon niet anders dan dat bevestigen. "Ik ben dan niet zo heel lief. (...) Loop dan alles af te zeiken."

Het is nog niet het einde van haar olympische toernooi. Zaterdag komt de 28-jarige nog op de shorttrackbaan in actie, op de 1.500 meter. "Dat wordt mijn laatste optreden uit mijn shorttrackcarrière." Een dag later schaatst ze op de lange baan de 500 meter, waar ze niet heel veel van verwacht.

En de ploegenachtervolging, komt ze daar nog voor in aanmerking? In Sotsji won ze ook op dat onderdeel goud met Nederland. "Daar weet ik niets van."