'Abdi, even diepgaan en je kunt de rest van je leven genieten'

Halverwege de marathon van Amsterdam kwam Abdi Nageeye te langzaam door. Het verschil met het schema van het Nederlands record van Kamiel Maase (2.08.21) liep vervolgens nog meer op naar 40 tot 50 seconden op 30 kilometer. Een nieuwe toptijd leek uit zicht. Maar aan het einde van de 42 kilometer en 195 stond er toch een nationaal record op het scorebord: 2.08.16.

Naar de kloten

"Je hebt je lichaam naar de kloten geholpen, maar ik geniet ervan", stelde de nieuwe nationale recordhouder vast na zijn nationale toptijd. "Op een gegeven moment kwam ik alleen te lopen. Ik zei tegen mezelf: Abdi, nu doorlopen, diepgaan, pijn lijden, dan kun je de rest van je leven genieten."

Vijf seconden

De 28-jarige geboren Somaliër haalde in Amsterdam een mooi kunststukje uit. In de stad waar Kamiel Maase twee keer een Nederlands record liep, bleek hij zondag zijn krachten goed verdeeld te hebben. Door een heel sterk tweede deel dook de Nederlandse atleet vijf seconden onder de tijd die Maase in 2007 liep.

"Hij heeft zijn race heel goed ingedeeld", oordeelde atletiekspecialist Léon Haan van de NOS na de recordrace van Nageeye.

"Hij is niet te ambitieus vertrokken. Hij wilde onder de 2 uur en 9 minuten lopen. Op 30 kilometer zat hij zo'n 50 seconden boven het schema van Maase. Vijf kilometer verder was dat nog 41 seconden. Dan wordt het normaal gesproken lastig", constateerde Haan.

"Maar op 40 kilometer had hij het gat teruggebracht naar 6 seconden. In dat deel van de race heeft hij dus enorme winst geboekt. Met het oog op zijn doel om in de toekomst mee te doen om de podiumplaatsen, is dit heel goed. Zijn tweede deel van de marathon was heel sterk. Dat heb je nodig om prijzen te pakken", aldus Haan.

Nageeye, die zijn persoonlijk record in april in Rotterdam op 2.09.34 had gebracht, constateerde zelf ook dat hij een heel goed tweede deel van de marathon had gelopen.

"Ik moet er veel voor laten, heb heel hard getraind met de wereldtop in Kenia. Daar lopen jongens vaak voor je, maar bij de echte trainingen zat ik er wel bij. Bij de jongens die 2.06 kunnen lopen. Ik zei tegen mezelf: waarom kan ik dat niet?"

Vermoeidheid

Na 35 kilometer sloeg ook bij de Nederlander de vermoeidheid toe. "Ik moest in mezelf geloven. De tijd heeft me scherp gehouden. Je vraagt jezelf af: waarom doe ik dit? De vermoeidheid is zo groot, het doet zoveel pijn. Ik was veel aan het rekenen, maar in de laatste 100 meter wist ik dat ik het ging halen. Ik had het gevoel dat ik in de wolken zat. Dan vergeet je alles."